De negende week. Camping Castillon de Provence.

De negende week, Castillon de Provence.

Langzaam, intens genietend, laat ik de eerste slokjes koffie mijn keel inglijden. Het tot leven komen van mijn lijf begint bij mijn hoofd waar als eerste de stimulerende werking van de koffie begint door te dringen. Gek genoeg blijft mijn praat- en luister behoefte daar hopeloos bij achter. De centra van waar deze behoeften uit mijn grijze massa worden aangestuurd hebben een gelukzalig trage werking. Ongeveer als mijn dikke tenen tot leven komen denk ik de types met een, direct wakkere, sociaal contact behoefte wel weer aan te kunnen. Maar gelukkig wordt ik door de mensen uit de mij omringende gemeenschap met rust gelaten tot ik zelf de ontbijttafel op kom zoeken.

Voor het zover is dat mijn maag aankondigt gevuld te willen worden zie ik wat beweging bij mijn tijdelijke onderburen. Dat “onder” verloopt in dit geval schuin diagonaal langs de aflopende helling waarop het personeelshuis ook is neergezet. De huurbungalow waar ik van boven af zicht op heb is al enige keren van huurders gewisseld. Hele verschillende types, zo lijkt het althans want spreken doe ik ze niet. Niet anders dan een groet in de morgen als men niet anders kan doordat we in elkaars zicht komen te vallen. Onwillekeurig moest ik bij de eerste waarneming van de derde huurbuurman aan een lied van de Dijk denken. In “Een man weet niet wat hij mist” komt het zinsdeel “…en krabt eens aan zijn kont” voor. De man had nog niet opgemerkt dat ik op mijn terrasje op hen neerkijk. Nog wat slaapziek is hij voor brood op weg naar het winkeltje waarbij hij al krabbend op zijn hoofd de heuvelhelling op komt schuifelen. Tegelijkertijd zijn de nagels van zijn andere hand ongegeneerd zijn kont aan het bewerken. Prachtig zoals hij zich onbespied waant, je zou een filmpje op moeten nemen.

Er is vanmiddag een hele merkwaardige eend, geheel uit zichzelf, op de uitgiftebalie van de keuken neergestreken. Ik geef toe dat mijn fantasie door deze waarneming wel enigszins met mij aan de loop gaat. Zijn prachtige groene kleur laat zich maar moeilijk in woorden vatten. Zijn kop is in dezelfde fluwelen kleur vervat, gelijk een mooie steen van Jade. Volkomen roerloos heeft het ding wortel geschoten op het gepolitoerde hout van deze balie. Dat maakt het ook wel zo gemakkelijk om de teksten over de werking van zijn inhoud te kunnen lezen. Tot grote schrik van Justus, als hij deze WC-eend op de plek ziet staan waar ‘s avonds de vele heerlijke maaltijden langs geschoven worden. Ik zie het als volkomen onschuldig en niet direct zo ongewenst als onze patron. Er is geen enkele gast in het restaurant en het duurt ook nog enkele uren voor de eerste eters zich aandienen. De associatie met het beeld “WC” versus “Magret de Canard” kan de arme man niet aan en ik moet de lege WC eend onmiddellijk verwijderen voor zijn gemoedsrust is teruggekeerd. Ik ontkom niet aan heel wat binnenpret want ze was door mij op de balie geplaatst. Zo dacht ik niet te vergeten om Fanny, de chef de menage, te vragen deze eend, met het gebruikelijke septictank veilige product, te vullen om ons personeelstoilet geregeld te kunnen kuisen. Tja, het is een zaak van beleving.

Alle gerechten voorziet hij waar mogelijk zo veel mogelijk van sprekende kleurverschillen. Bedenk alle mogelijk voorhanden groeten en fruit en laat je fantasie werken. Nou, fantasie heeft Jean Michel zeker. Maar ik bedenk hem al een tijdje met autistische trekjes. Want eenmaal, door hèm, bedachte combinaties in kleur moeten altijd op dezelfde manier worden uitgevoerd. Hij kan erg geprikkeld reageren als de rangschikking van ingrediënten van dezelfde gerechten niet op exact dezelfde wijze op de borden worden gerangschikt. Het schetst mijn niet geringe verbazing als JeanMi mij, op deze rustige avonddienst, weer eens volkomen verast met een zeer persoonlijke ontboezeming. Het gaat opnieuw over kleur en kleurencombinaties en zijn onvermogen daarvan mooie composities te maken in zijn persoonlijke leefsfeer. Bij het aanschouwen van het resultaat van de aankleding van zijn appartement restte slecht één conclusie. Een volkomen witte kijkdoos van een kamer waarin hij alles in die tinten had uitgevoerd. Paniek bekroop hem vanwege dit kennelijke, geestelijk onvermogen zijn fantasie ook hier in te zetten voor een meer mediterrane creatie van kleuren. Broer- en zusterlief blijken daarin aanzienlijk creatiever en na hun inspanningen en dito aankopen leek het appartement waarachtig een leefbare omgeving geworden. Zelden beleef je zo’n merkwaardige en onverwachte uiting van persoonlijk beleven van onze chef. En bovendien uitvoeriger dan die gebruikelijke ene zin die alles moet verklaren. We zijn nog steeds de beste collega’s; vooral na afloop van de avonddienst en het eerste biertje in de hand.

Op de zeer vroege ochtend dringt het nauwelijks, begrijp ik later, tot mijn ontwakend onderbewuste door. De slaap wilde ik nog niet loslaten als ik toch langzaamaan iets menselijks naast mij onder de lakens gewaar wordt. Het is koel, en beweegt zich in een vleiende houding tegen mijn warme lijf aan. Ze is er eindelijk na acht weken, ik weet weer een geliefde naast me. Trijntje is aangekomen om een uur of zes, na een autorit van ruim twaalf uur met Michel en nog twee meiden. Na haar snelle entree in mijn kamer schuift ze direct maar aan in bed om onder anderen nog wat te kunnen slapen. Later, het is buiten nog wat fris, drinken we koffie in bed en proberen de achterliggende weken naar elkaar te verhalen.

Zaterdag, wisseldag, een ingeburgerd begrip in de Hôtellerie de Plein Aire. Evengoed in alle vormen van hotellerie, B en B, pension en zo meer. In het hoogseizoen een stressvolle dag door de grote aantallen. Met vier mensen een kleine vijftig huurverblijven reinigen naast de gewone kuisende werkzaamheden is een aanmerkelijke uitdaging. Ook de techneuten en vakantie hulpen worden bijgezet om het allemaal rond te krijgen in een kleine drie uur. Na dit weekend wordt het echt een stuk rustiger op het terrein en keert in omgekeerde richting de grijze golf aan vaste gasten terug. Wat ik een beetje jammer vindt omdat er nauwelijks mogelijkheden zijn tot verfrissende gesprekken met verse, onbekende gasten. In de vrije middaguren en ’s avonds na het werk ga ik graag met mijn zero biertje bij vreemden in de buurt zitten. Soms blijft men op elkaar gericht maar niet zelden verneem ik de mooiste verhalen, waarvan een aantal in deze kroniek (blog voor jeugdiger publiek) is opgenomen. Maar goed, er is nog heel wat bij te praten met mijn meis. De familieperikelen en vooral ook de beslommeringen rond de overgebleven pa en de beide moeders vragen hun aandacht. En wat te zeggen over de afgelopen, spannende periode voor Trijntje met haar werkgever tot er eindelijk een afhandeling kwam. Dat hakte er toch behoorlijk in bij haar.

Geconcentreerd op een rustig begintempo bewegen de voeten van Felice zich joggend over het sentier d’aventures. Het avonturen-pad loopt van de camping over de beboste heuvels en wat schapenweiden en uiteindelijk kun je naar Castellane afdalen. De eerste weide levert geen problemen op, die beginnen pas bij het ronden van het eikenbosje vlak voor de volgende weide. Op het pad en rechts voor de kudde staren twee enorme Pyreneese berghonden de naderende Felice aan. Niet geheel onverstandig vertraagt hij zijn tempo om uiteindelijk in wandelgang over te gaan. Tot hij merkt dat de beesten niet van plan zijn voor hem te wijken en hij zich op een meter of zeven, acht geheel tot stilstaan ziet gedwongen. Bij het naar rechts opzij stappen bewegen de hondenkoppen en direct daarna ook hun aanzienlijke lijven in dezelfde mate mee naar rechts. Het ontstane gat op links wordt onmiddellijk afgesloten als Felice denkt deze passeermogelijkheid te gebruiken. Verschillende afleiding manoeuvres herhalen zich een paar keer, zonder enig resultaat.

Een plezierige sportmiddag dreigt heel onaangenaam te verlopen als de beesten ook nog eens in koor beginnen te grommen. Het angstzweet breekt hem al uit en Felice begint om te zien naar de kortste sprint naar een van de omringende bomen. Wanneer de beide honden zijn richting beginnen op te komen wil Felice net het vege lijf gaan redden. Dan brengt een rauwe onverstaanbare kreet beide honden tot staan en Felice bevriest in zijn sprintaanzet. De herder lag relaxed onder een boom en met tranen van het lachen, verhaalt hij het hele gebeuren rustig te hebben afgewacht. Felice ’s angst was ongegrond, de honden likken hem nu aan beide handen. Had ik het hier boven al niet eens over beleving?