De twintigste dag.

De twintigste dag.
Maandag 13 juli 2020, 92 km - 1284 km.
Gerolstein - Monschau.
Weer een koude nacht beleefd maar ik was hierop voorbereid. Net als Trijntje ben ik gewoon met alle kleren aan, behalve schoenen, in bed gedoken. Vandaag gaan we weer tegen de negentig kilometer maken, om de eerstvolgende camping te halen. De laatste dertig kilometer volgen we de Vennbahn wat gemakkelijker zou moeten zijn. Voor we de stad uitrijden fietsen we even langs de bakker. Slaan lunch in en nog wat lekkers voor onderweg. Gelijkertijd eten we nog even een broodje gezond.

We hebben de hoogteprofielen van de route nog eens goed bekeken en het lijkt er op dat deze niet al te steil zal zijn. Evengoed gaan we eerder van de “Groene valleien route” afwijken. We nemen een binnendoor route naar de Vennbahn een alom gekende fietsroute over een voormalige spoorlijn. Deze loopt van de aansluiting die wij bedacht hebben bij Butgenbach naar Aken. De andere kant op reikt tot in Luxemburg.

Het is heerlijk fietsweer met een zonnetje dat al aardig warmte geeft. De wind laat het ook nog even afweten. De route de stad uit is tot Junkerath aangenaam glooiend, de hellingen zijn goed te befietsen. Veel van de fietspaden in deze streek zijn uitgezet over boerenweggetjes van ongeveer twee meter breed en zeer goed onderhouden. Tot onze grote verrassing is de genoemde verbinding route tot de Vennbahn ook een voormalige spoorbaan. De glooiingen van het landschap zijn verworden tot vals plat omhoog of vals plat naar beneden.

We kunnen koffie drinken bij een camping aan de Butchenbacher See. Daarvoor zijn we beetje grijnzend, maar wat gepikeerd vertrokken bij een andere tent aan het water. De eigenaar had een bord laten staan dat hij open was maar kwam net pas aan. “Ah, herrlich, endlich kaffee” roep ik in mijn enthousiasme maar de bierbuik maant me geduld te hebben. Hij spreekt het vermoeden uit dat we niet verdorst zijn noch van honger omgekomen. Hmm, beetje schaggisch mannetje. Hij kijkt bijna beledigd als ik aanbied wat kratjes te helpen tillen. Samen met twee andere Duitse stellen hebben we er dan genoeg van en vertrekken. Hij heeft zichzelf de omzet van zes koffie met wat lekkers erbij door zijn eigenwijze neus geboord.

De verbinding met de Vennbahn verloopt als de oorspronkelijke twee samenkomende sporen. Je rijdt een soort scherpe driehoek naar links en gaat dan scherp rechtsaf. De omgeving van de Vennbahn is prachtig en bezie je vanaf een constante hoogte. Het glooiende terrein is typerend voor die van deze streek en gelijkt de heuvels van Limburg. We zien wel een overmaat aan route- en aanwijsborden waarvan zeker elke kilometer aanduiding ons overbodig voorkomt.

Er volgt een traject naast het oude spoor en boven aangekomen in een oplopend bochtje passeren we een soort van spoorwegfiets. De mensen fietsen met een spoor trolley een stuk van de oude ijzeren weg. Op een aantal zien we kinderen en een ouder stel met rode gezichten hun best doen tegen het vals plat op te trappen. Ze zijn duidelijk enthousiast ergens aan begonnen wat dan minder leuk blijkt te zijn. Sommigen zijn echt uitgeput.

Op een oud stationnetje passeren we een einde spoor opstelling. Met een oud treintje en de fundering van een keerrotonde voor treinen. Het vinden van de afslag naar de camping en Monschau zelf is een puzzelstukje op zich. Na wat heen en weer pendelen op de Vennbahn slaan we af bij een aanwijsbord voor wandelaars naar “die Altstadt”. Voor wandelaars geschikt ook en het gaat steil naar beneden met grind en een net gedichte geul voor een of andere kabel of buis. We volgen een deel van de drukke route de stad uit en vinden de camping meanderend langs deze weg. De eigenaar ontvangt en laat zich zien als een wat nonchalante leeftijdgenoot. Als we contant afrekenen hoeven we ons niet in te schrijven. Zijn terrein en zeker de gebouwen zijn uitermate goed onderhouden en uitgerust. De centrale voorzieningen inclusief zijn “kneipe”, kroeg, vinden we boven de velden in een pittoreske, voormalige boerderij. In het laantje tussen de twee hoofdgebouwen is het aan beide zijden als terrasje ingericht.

We mogen op het tentenveld gaan staan waar we ook stroom zullen vinden. In het uurtje nadat we klaar zijn vult deze hoek zich op met vogels van diverse pluimage. De meesten wandelen en een enkele fietser vult de rest van de plekjes die hier en daar overblijven. We zijn met elkaar van alle leeftijden en verderop staan veel mensen met auto’s en een schare aan kinderen. We voelen een los ongedwongen sfeertje, beetje alternatief hier en daar. Naar boven lopen is wat steil met trappen ook en we maken er een combitocht van. Kleding en douche spullen mee en geld voor een terras bezoekje.

We zijn hongerig en knabbelen een zak chips op en nemen bananen en toetje uit het winkeltje mee. Daarbij steken we een Duitse lerares aan die beneden naast ons staat en ook nog niet aan eten toe is. We grappen wat over en weer en nadien zakken we terug af naar de tent voor het eten. Alles is al op en Trijntje is aan het afwassen van de enkele spullen die we gebruikt hebben als een jongen van de overkant langskomt. Heel aandoenlijk met een plankje met twee boterhammen. Hij zag ons boven en meende door het chips eten dat we geen eten hadden. Zo lief en aandoenlijk.