De zesentwintigste dag.

De zesentwintigste dag.
Zondag 19 juli 2020, 70 km - 1620 km.
Bergharen – Nijkerk.
Veel boerenwerk komt er niet aan te pas op deze SVR-camping. Het terreintje met 21 plaatsen ligt aan de rand van een klein bos en zoomt aan de anderen kant aan boerenland. Het begin van de dag is als vaak, sereen om zes uur in de ochtend. De vogels roeren zich alweer levendig voor je zelf om stil van te worden. De eigenaresse loopt al voorbij, ze is een lief mens, maar wat speciaal. Komt wat angstig en vermoeid over. Wil voortdurend dingen uitleggen en verklaren en er hangen te veel briefjes en bordjes met regels. Wanneer je man aan MS lijdt valt het evengoed niet mee om een camping te besturen. Ook als deze tot de kleintjes behoort.

Mooi op tijd, zitten we even voor negenen weer op de fiets. Met plezier rijden we door het afwissende landschap tussen Maas en Waal. De bloeitijd op de Betuwe is al lang voorbij en het vele fruit laat de takken van de laagstam boompjes al aardig doorbuigen. Over zomer- en winterdijken gaat het naar Druten voor het fietspontje naar Ochten aan de overzijde. Helaas, ook deze is uit de vaart genomen of helemaal niet ingezet deze zomer. Ze zijn te klein en dus zit je te dicht op elkaar gepakt om acceptabel te zijn onder de Corona regels. We moeten door naar de autobrug bij Boven-Leeuwen. De GPS stuurde ons, bij het talud aangekomen, een hele steile trap op. Dat lijkt ons beter van niet en we vinden een omweg om het begin van de fietsroute over de brug te vinden. De Naviki-GPS heeft smalle, landelijke weggetjes gevonden waarover het ons door het prachtige landschap van de Betuwe stuurt. We nemen even koffie bij “de oude molen” in Ingen waar we met de caravan tijdens Hemelvaart nog in de buurt waren. Toen was de autoveer in bedrijf en we gokken goed dat we hiermee naar de overkant komen. Bij Elst beginnen we aan de route door de bossen over de Utrechtse heuvelrug die aansluit op de paden naar Scherpenzeel. Ik beloof Trijntje een pannenkoek in dat dorp maar helaas heeft café Prinsheerlijk deze niet. Koffie met wafel en appelgebak is ook best lekker.

De rest van de route naar huis is “gesneden koek”. We komen vaak in dit omliggende gebied van onze woonplaats. Het zit er op, iets meer kilometers dan oorspronkelijk voor de start berekend. Maar het was opnieuw een hele belevenis. De route “Groene valleien” doet zijn naam alle eer aan hoewel fietsliefhebbers weinig, te weinig naar onze smaak, langs het water van de gevolgde rivieren en beken komen. Vanuit het eigen mentale archief en voorgaande belevingen op fietsreizen ontstaat in de voorbereiding vaak een beeldverwachting. Na het opruimen en douchen fietsen we verlangend naar onze dochter Feline, schoonzoon Johan en vooral natuurlijk onze kleinzoon Gijs.