Stakende fietsen.

Dit verslag is niet verzonden geweest, dus als nog.

Stakende fietsen.
Cherain/Rettigny > Ettelbruck 80 km - 217 km.
Gisteravond hebben we al onze slaapzakken opgezocht, om nog wat te lezen want buiten was het al vroeg te koud. Het smalle dal en de voorbij-stromende beek maken alles vochtig. We houden onze kleren aan en dan nog kruipen we bij het inslapen in de lepeltje-lepeltje houding. De tent moet uitgehangen over de fietsen want is van binnen net zo nat als van buiten. Als de zon eindelijk het dal inkruipt drogen lichtgewicht spullen gelukkig snel.

De barman is speciaal voor ons vroeger opgestaan om broodjes te bakken en dat is toch wel heel lief. Er is geen winkel in de buurt in deze streken. In dit smalle dal kun je niet bellen en de GPS starte dus ook niet op. Op de kaartjes van de routeboekjes gaan we van start. De zon straalt door het wat heiige lucht en zet de omgeving in een mooi droomachtig sfeer. Daar worden we na twee kilometer direct weer van wakker als de volgende twee kilometer sterk heuvel op gaan.

In een klein oud dorpje zetten we ons even later aan de broodjes met kaas. De gemeenschap heeft een overdekte picknicktafel voor ons neergezet. Stilzwijgend kopiëren we de herkauwende koeien in een mooie glooiende weide. Met zijn kleine omvang heeft het een echt kasteel. Ondanks de zon komt deze steenklomp van grijze steen toch wat streng over. De tijd van de middeleeuwen lijkt even heel dichtbij.

Dichtbij de Luxemburgse grens hoor ik het soort kreet van Trijn die me vaag bekend voorkomt. De ketting ligt er weer eens af, waarschijnlijk door onbelast schakelen. We hebben lekkere karretjes maar dit is een merkwaardig euvel die geregeld terugkomt. Al snel kunnen we verder en slaan een klein weggetje in over wuivende korenvelden. Hier vinden we de de door bloemen en kruiden verstopte grenspaal. Het weggetje blijkt dertien procent naar beneden maar is meteen van biljardlaken kwaliteit. Welkom in het merkbaar welvarender Luxemburg.

Wie al eens op het platteland in de Ardennen is geweest weet dat alleen de door stedelingen opgekochte huizen en boerderijen er goed uitzien. Meestal met een buitenkant van de plaatselijke natuursteen in mooie herfsttinten. De rest van de behuizingen is vaak van een grijze grauwheid en slecht onderhouden. Net als het wegennet dat op sommige stukken bijna zo slecht is als in Italië. En dat wil echt wat zeggen, voor de kenners.

De nazaten van een stationsrestauratie hebben een mooi restaurant uitgebouwd in de oude behuizingen. We vragen naar de plaatselijke taart-mogelijkheden en krijgen koffie met een heerlijke annanastaart voorgeschoteld. Vandaag is het heerlijk weer met een zon aan een azuurblauwe hemel en we beginnen aan het voormalige spoortraject door een mooi natuurgebied. Deze eindigt in het fraaie Wiltz waar we door het drukke verkeer het dal weer uit zwoegen. Op een van de hellingen staat naast de weg een oude Shermantank uit de laatste WO met informatie panelen. Je vraagt je af hoe er nog oude gebouwen in stand zijn gehouden. Tussendoor heb ik mijn ketting ook nog even opnieuw moeten omleggen.

Boven aangekomen gaat de route verder over een hoogvlakte waar we op zo’n 500 meter hoogte fietsen. Hierboven is de wind weer goed voelbaar en het landschap mooi golvend maar wat saai. Dan mogen we afdalen in het dal van de Sure en in een haarspeld maakt mijn achterwiel een sprongetje. Meteen loopt de achterband fluitend leeg. Ik geef maar even niet aan wat ik zo riep op dat moment. Gelukkig had ik de band net weer op spanning toen de pompstang met een luide knal kenbaar maakte dat we het zelf maar moesten uitzoeken. Het rubber van het loopvlak was door tot op de teflon laag dus voorzichtig verder afdalen.

Het is lekker warm vandaag, reden genoeg om wat extra vocht te nemen. Met een colaatje en Schweppes hebben we ons op een koel terras ergens langs de Sure gezet. Daar hebben we ons GPS systeem even op zoeken gezet naar voorzieningen als een fietsenzaak. We vinden deze op een plek met binnen een kilometer de Lidl en een camping. We maken kennis met de campingbaas, Ineke een vrolijke meid uit oorspronkelijk Hoogeveen. Ze vroeg zelf of we noorderlingen zijn en zo als dat vaak gaat, je bent bijna familie. Als je op de fiets komt wordt er een picknicktafel op je plaats bezorgt. We hebben onszelf even verwent, heerlijk in de schaduw op het terras eten. Lekker 0.0 bier “Diekirch” en Trijntje een mooi droog wijntje.