De zevende week. Camping Castillon de Provence.

De zevende week. Castillon de Provence.

Hoe mijn lijf reageert op het leven en werken hier in het warme zuiden van La Douce verwonderd me nog elke nieuwe dag. Een beetje gericht bewegen van de gewrichten is vaak al voldoende om de stramheid van de nacht weg te krijgen. Zware dingen til ik niet en krachtig gesjor en getrek vermijdt ik helemaal. Het toch wel harde werken gedurende de vijf uren van de avonddienst leiden, vooralsnog, niet tot reumatische reacties van mijn lijf. Heerlijk, misschien kan ik thuis ook wel wat meer werkjes proberen. Al is de gemiddelde temperatuur in de lage landen dan wel ruim lager dan hier in de Franse Provence. Wat meestal de grondoorzaak van een protesterend lijf is.

Vannacht hebben de plaatselijke dak-terroristen ook weer eens voor onrust gezorgd. De opkomende fantasieën over opgeblazen daken en zo voeren te ver van onze werkelijkheid. Het gaat om een klein beestje die razend snel en met krabbende pootjes voortsnelt tussen de verschillende lagen van het dak boven onze bedden. Een beestje dat qua grote het midden houdt tussen een muis en een eekhoorn. Ik vermoed een klein uitgevallen eekhoorn die ooit zijn begerige blikken op een groot uitgevallen muis heeft gericht. Met alle gevolgen van de huidige, verstoringen van de nachtrust. Ik weet nog van ons Franse leven dat dit een prachtig, aaibaar lijkend, beestje is. Maar deze vermeden dankzij onze katten de kamers en leefruimten van het Chateau de Pauliac.

Mijn keuken-collega, Jean Michel, is maar moeilijk te doorgronden. Je moet het doen met de korte opmerkingen die hij maakt want hij is verre van een “grande causeur”. Hij is de generaal in de keuken maar hanteert daarbij toch ook een beleefdheid in benadering van mij en anderen. Elk verzoek wordt vergezeld van een “s’il te plait”. Als eerder gezegd zijn er, nu zelden, momenten dat de stress van de topdrukte zijn regie uit evenwicht brengt. Toch hadden we onlangs een drukke avond in het vooruitzicht en een tafel met twaalf eters. Onder deze twaalf, zes vegetariërs, met drie verschillende vormen van vegetarisme, en ook nog iemand die lactose-vrij wilde. Die laatste gast had de vorige dag speciale wensen geuit en beweerde dat hij dat vanavond ook aangegeven zou hebben.

Deze communicatie had ons in de keuken niet bereikt maar dan vereist de situatie wel directe reactie van ons keukenprinsen. Moet ook gezegd dat er op dat moment al ruim tien bestellingen liepen. Bovendien wilde deze tafel alle voorgerechten en hoofdgerechten in één keer op tafel. We hadden ieder onze handen vol aan de eigen gerechten en Jean Michel krijgt dan een moment van cerebrale kortsluiting. Mijn senioriteit heeft dan kennelijk voldoende gewicht om hem weer te kalmeren en de regie weer in zijn handen te praten. Maar ik moest wel, voor het eerst, even mijn ultieme middel daarvoor in stelling brengen, dreigen met subiet weg te gaan; dat komt direct bij hem binnen. Rennen, vliegen, gooien en heel snel, heel hard werken trekt zijn sereniteit dan weer in het benodigde evenwicht. Tijdens het biertje na afloop zijn JeanMi en ik gewoon weer de beste collega’s en het roerend met elkaar eens. Geen bon meer accepteren met alle gerechten in één keer op tafel. Dan gaan we subiet “en grève”.

Terwijl ik geniet van mijn koffie zie ik Nicolette over de weg voorbij gaan aan het keienpad dat naar mijn kamer leidt. Ze heeft mij in de flits van haar zijdelingse blik ook gezien en komt met open armen terug het pad opgelopen. Afscheid nemen, een voortdurend terugkerend ritueel van een seizoenbedrijf, zeker als de nazomer zich al een beetje laat zien. Nicolette is van de new-age generatie, zeg maar het vroegere flower power van de zestiger jaren. Bewegingen en tijdsgeesten keren nu eenmaal terug in een aangepaste gedaante. De inhoud veranderd niet tot heel weinig. Ik wordt innig omhelst en vastgehouden, een beleving die direct daarna door haar vriend Gert-Jan nog eens enthousiast wordt herhaald. Het zijn heel goede en lieve mensen en ik benijd hen niet om hun diep sociale begaandheid met de mensheid. Hun in gedachten voortdurende toetsing van het gebeuren om hen heen en het eigen ik geeft ze beiden een twijfelende uitstraling. Maar lief, ja, dat zijn ze tot in hun tenen.

Het beoefenen van het vak recreatie vraagt van medewerkers een zeer diverse melange van vaardigheden en eigenschappen. Deze beweegt zich tussen het ene A-uiteinde tot het andere B-uiteinde. Van uitermate praktische tot inspiratieve, creatieve persoonlijkheden. Van in beelden denkende mensen tot tekstueel gestuurde geesten. Een toilet moet simpelweg worden schoongemaakt en onderhoud dient uitgevoerd. Maar ook eetlustopwekkende gerechten en een creatief recreatie programma zal de gasten worden voorgezet. Het laat zich raden dat de persoonlijkheden van de verschillende medewerkers nogal uiteen kunnen lopen. Voor alle geesten moet een luisterend oor en onderscheidende ogen tot de, toch al zeer diverse, eigenschappen van de camping-gérant gerekend worden. Onze eigen camping-chef, Justus, ontbreekt het in ieder geval aan een deel van de als laatst genoemde eigenschappen. Zeker zal hij zijn talenten, aardig- en eigenaardigheden hebben. Maar stimulerende waardering uitspreken of laten merken aan zijn medewerkers kost kennelijk nogal wat moeite. Of had ik het hier al eerder over gehad?

Teruglezend in de beschrijvingen van de mij omringende mensen bedenk ik dat deze zomaar als niet erg aardig ervaren kunnen worden. Mijn schrijfsels veronderstellen soms iets, zeggen over mij en de ervaren emoties alles, iets, of helemaal niets over de lezer. “Vademecum voor het recreatie bedrijf” kan het genoemd worden, of “Leidraden tot ultieme gastvrijheid”, of gewoon, wat het misschien ook wel is, “ome Jan’s roddelrubriek”. Persoonlijk probeer ik mensen zo veel mogelijk te accepteren als ze zijn en hoop dat dit een vise-versa werking zal hebben. Ik hoef en wil er gelukkig maar weinigen in mijn privé omgeving te wensen. Om de ander te kunnen pruimen kun je er ook gewoon, op gezette tijden, omheen lopen. Contact simpelweg proberen tot een noodzakelijk minimum te beperken.

Eerst denk ik dat ik me het verbeeld maar even later herhaalt zich een zeer bescheiden klop op mijn kamerdeur. Ik heb het goed bedacht dat dit alleen maar Mia kan zijn. Verbaast open ik de deur en ze vraagt of ik iemand zijn caravan uit een dalletje kan trekken. Het gras is nog vochtig en de wielen van de auto slippen door. Mijn poging om de camping tractor te starten mislukt echter jammerlijk en ik besluit eerst maar eens ter plekke een kijkje te nemen. Ondertussen heeft zich een kleine groep goed bedoelende wal-stuurlui verzameld. Een rijzige grijsaard neemt op een wijze de leiding die bij mij de nekharen laten rijzen. Alleen zijn zienswijze moet de juiste zijn en andere ideeën worden op dominante wijze onder het natte gras gepraat. Ik heb een leeftijd bereikt waar op ik geen zin meer heb mij tot een nietes/welles spelletje te laten verleiden. Ik keer mijn achterwerk honderdtachtig graden en kuier rustig terug naar de koffie op het terras van het restaurant. Wat te verwachten viel gebeurd; er keren een aantal mensen terug met het bericht dat het niet gelukt is.

De camping bezit ook een vier maal vier truck, zo’n hoog Amerikaans-achtig beest op grote wielen. Los van de anderen durf ik het best aan de caravan van het stel omhoog te halen in deze Nissan Navarra. Geweldige power heeft dit mobiel en de caravan uit het dalletje trekken gaat als de spreekwoordelijke tierelier. Met een triomfantelijke blik zijdelings rijdt ik langs de caravan van de betweter die, sportief, zijn duim omhoogsteekt. Naderhand spreekt zich rond dat Jan de keuken souschef dit karwijtje wèl even klaarde. Wat ben ik toch een baasje hè.

Op veel dagen komt later in de middag een aardig stevige, wind opsteken. Iemand die het weten zal verklaard dat dit verschijnsel komt door de gedurende de dag opwarmende lucht. Deze stijgt vervolgens op naar hoger gelegen delen van het ons omringende dal wat weer resulteert in de toenemende wind. Ik heb geen parate tegenkennis dus neem ik dit maar voor waarheid aan. Als gewoonlijk lezend of schrijvend onder mijn eikenboom, van onbekende soort, koelt het blote lijf in de schaduw, door deze wind, zo af dat een verplicht zonnebad noodzakelijk blijkt. Net als afgelopen dinsdag steekt een stevig onweer de kop op met bijbehorende onstuimige regenbui. Anders dan in Nederland worden wij daar in dit aardse paradijs niet direct depri van. De volgende dag kijken we weer tegen een stralend blauwe hemel aan maar is het, gelukkig, wel ietsje frisser. Hoewel, twee dagen later is de temperatuur in het dal meestal weer naar stoof-hoogte gestegen. Op de ruim driehonderd meter hoger gelegen camping is het dan echter goed uit te houden. Onder mijn incognito eikenboom, lekker in de schaduw.

De stemmetjes van de kinderen in de ochtend zijn verstomd, ze mogen zich op hun scholen weer laten gelden. Dat maakt ineens wel stil, ook al omdat de meeste van de jeugdige vakantiemedewerkers zijn vertrokken. Dat geeft een vorm van gemis die je voordien niet bedenkt. Het afwezig zijn van de lawaaierige bende doet terug denken aan de zeer uiteenlopende verschillen tussen de groeiende persoonlijkheden. Vaak zijn de gesprekken boeiend, vervelend puberig soms, en velen blijken verassend talentvol. Een aantal doet met hun opvallend mooie stemmen mee aan de muziekavonden of bespeelt virtuoos een instrument. Bijna allemaal gaan verder met de ingezette studie of geven hun bestaan een vastere vorm dan tot nu toe.

Zora is een in mijn beleving twijfelachtige uitzondering als het beoordelen van het zangtalent aankomt. Zij gaat meedoen aan de nieuwe editie van “Holland’s got talent” waarvoor ze de voorselectie heeft overleeft. Ze werkt vaak in de afwaskeuken die zich met een geheel open verbinding direct naast onze keuken bevindt. De onvermijdelijke, al of niet draad-verbonden, muziek op de jonge oren horen Jean Michel en ik natuurlijk niet. Wel het niet zo zuivere en het in volume toenemende meezingen. Een gejammer welk ik vooral tijdens de drukke hoogtepunten in de keuken absoluut niet te pruimen vindt. Zora heeft de spreekwoordelijke Rotterdamse humor en vat mijn voorzichtig gebrachte klacht sportief op. Naar haar voorstel zal ik “Panne(n)koek” roepen als het me te gortig wordt waarop zij haar “gezang” zal staken. We maken er een grap van en het woord galmt nog vaak over de camping, vooral ook buiten de werkuren.

“Moet je ruiken, haar geur zit nog in het andere kussen”. Op de valreep voor aanvang van het werk hoor ik dit Martijn nog net tegen Daan zeggen. Zijn Shirley is gisteren naar huis gevlogen en de arme jongen mist nu al hun ontluikende, prille liefde. Met een glimlach ga ik op weg naar de keuken.