Zesde dag.

Zesde dag.
Maandag 29 juni 2020, 57 km - 407 km.
Pollinkhove - Watten.
We zijn vlot ingepakt en bezakt en worden uitgezwaaid door de Franse familie. En opnieuw hebben we de wind vrijwel de hele dag recht veur de kop. Wind en wind en meer wind en nog meer wind..... We gaan even heen en weer naar Lo voor het dagelijkse brood. Maandag vandaag daardoor blijken de drie bakkers die het dorp rijk is gesloten of met vakantie te zijn. Vijf km voor niks gereden en nog geen brood. Terug naar Pollinkhove en door met de route dan maar. De ene glooiing naar de andere brengt ons hoopvol kerktorens in de verte. Maar de cafe’s die we zien zijn allen gesloten en de meeste te koop. Dit is duidelijk geen welvarend stuk van het land.

In Wormhout kunnen we eindelijk aan de koffie om een uur of half een. De enkele gasten praten net zo hard als de kroegbaas en bazin. Wel curieuze mensen in hun begroetingen en verhalen over en weer. Wij krijgen alles wel mee maar moeten weer even aan het snelle Frans wennen. Veel vragen kwamen er over ons en onze reis toen ze merkten dat we Frans spraken. En nog steeds is er onverminderd veel wind. We Lossen elkaar af op kop en komen toch niet lager dan standje “tour” van onze E-bikes. Het oude kasteel in Esquelbecq bevindt zich aan de rand van het plein die een friettent rijk is. De verleiding door troostzoeken is te groot. We dachten twee middelgrote porties wel aan te kunnen. De verse friet porties zijn genoeg voor een hele familie, ook ik kon het niet op.

Vinden we fietsvakantie nog steeds leuk? Jazeker!

We klimmen bijna ongemerkt door de tegenwind toch geregeld naar een hoogte die vervolgens weer veel steiler afloopt. De mooiste hoogte en “vue paranomique” is bij de ruïnes van de abdij op de Mont de Watten. Trijntje heeft steeds meer last van blaasontsteking. Ze kon het de apotheker in Watten duidelijk maken dat het al dagen duurt en ze krijgt van hem een milde reprimande. Evengoed geeft deze Franse pharmacier, zonder verwijzing, gewoon een medicijn hiervoor. Nu maar hopen dat het snel over gaat want ze was al een paar keer net te laat op een plasveilige plek. Op de kleine camping van Watten dollen we wat met vaste gasten die voor ons de eigenaar bellen. Er staat nog steeds heel veel wind en we moeten het grondzeil vastzetten om de tent te kunnen opzetten. Van de boodschappen kook ik een eenvoudig pastamaal en de wijn valt Trijntje ook beslist niet tegen.

Het laatste uur ratelt een Franse dame achter onze tent, op luide wijze, ononderbroken door op een staccato wijze als een mitrailleur. Waarom ze wordt omringt door een stel agenten is ons niet duidelijk geworden. Ze is simpelweg niet te volgen en wellicht ook niet door haar landgenoten van de sterke arm. En helaas nemen ze haar niet mee.