Negende dag.

Negende dag.
Donderdag 2 juli 2020, 80 km / 564 km.
Bezinghem - Liencourt.
Buiten zie ik voor het eerst hoe het hout van het nu droge terras er echt uitziet. Het hierop geplaatste, knalroze terrasameublementje glimt je niet meer tegemoet als een oogpijnigende Barbie outfit. Waar men die kleur stoelen en tafel ook gevonden heeft, dit wordt beslist niet gestolen. Trijntje kuist de stacaravan een beetje en het inpakken neemt geen half uur in beslag. We zoeken Michel en zijn vrouw even op om afscheid te nemen. We wensen elkaar alle goeds, bon route, et peutetre a une des ces jours. We zoeken de route weer op en vreewhelen door een licht golvende omgeving. Hoewel we weinig water te zien krijgen volgen we de dalen van de rivieren Course en na Montreuil de Canche. De route mag met recht “de groene valleien” genoemd worden we komen door een werkelijk mooie natuurlijke omgeving. De dorpen, huizen en boerderijen die we passeren zijn soms oud maar vrijwel allemaal keurig onderhouden. In deze streek worden geld en moeite besteed aan huis, haard en, opvallend, de tuinen. De streek hoorde eeuwen bij het huidige Vlaanderen en dat is nog steeds duidelijk in de volksaard terug te vinden. Voor Franse begrippen een proper en nijver volkje.

Ik heb geen idee of de katholieke atmosfeer van de streek mij heeft geïnfecteerd maar vandaag kan ik een derde zaligheid van deze vakantie melden. De eerste waren de twee warme dagen in Nederland met wind in de rug. De tweede de heerlijke douche die onze lichamen na de regendag weer heerlijk opwarmde. Vandaag breekt de bewolking open en kunnen we ons na het eerste uur luchtiger kleden. Vanaf Montreuil sur Mer gaan we linksaf, oostwaarts bijna. De zaligheid is compleet vanaf hier hebben we een prettige wind in de rug. Montreuil heeft nog steeds de toevoeging “sur Mer” omdat het eeuwen geleden ook inderdaad met een trechter monding praktisch aan zee lag. Door dichtslibben van de monding is dat al lang niet meer zo maar het verkoopt kennelijk beter in het toerisme.

We stoppen geregeld even voor een fotootje van de omgeving en een aantal voormalige watermolens. Al golvend geraken we een aardig stuk oostwaarts. Een lang stuk D-weg is verrassend rustig en de auto’s passeren ons, als we gewend zijn, met een ruime boog. De meeste routestukken zijn autoluw en landelijk maar we komen vooralsnog weinig aangelegde fietspaden tegen. Wel geven wit/groene bordjes een paar keer aan dat het gevolgde stuk van onze route deel uit maakt van een regionale fietsroute. Op een aantal plaatsen staan verwijzingen naar oorlogsgraven en herinneringspunten. Wij zien een kleine met Engelse soldaten als slachtoffers. De meesten uit de eerste en een enkele rij uit de tweede wereldoorlog. Sommige hebben een persoonlijke toevoeging door familie. Triest, ik krijg altijd een triest gevoel van zinloos ervaren geweld. Alleen omdat een paar hanige types In die jaren de nodige rust en beheersing niet konden opbrengen. In Hesdin zien we op zeker moment nog een Nederlands stel van rechts komen waar wij rechtdoor fietsen. De man wijst naar achteren dat dit de goede kant op is als ik, heel eigenwijs rechtdoor wijs. Potjandorie, hij heeft gelijk, het door ons gebruikte GPS systeem heeft het moeilijk in steden en wordt dan wel eens te traag.

Met dank aan Google Maps vinden we een Lidl in Frevent voor de dagelijks boodschappen en worden we daarna keurig teruggeleid naar de hoofdroute. De camping waar wij uitkomen qua kilometers bevindt zich van de route af en ook dat gaat prima met de GPS. Door goudgeel golvende korenvelden bereiken we deze in Liencourt. We stellen ons kampement op en drinken een lekker biertje en wijntje voor Trijntje met een stel koeien op nog geen meter afstand. Zeer nieuwsgierige buren.