Meer cols

Meer cols.
Saou > Serres. 86 km - 1203 km. Zaterdag 29 juni 2019.

Als ik ga vertellen, naar waarheid, wat we vandaag weer beleefd hebben worden wij vast naar het land der dikke duimen verwezen. Maar daar over later meer.

Vandaag werd ik eens niet voor de wekker wakker maar gewekt door een liefelijk deuntje, geen idee hoe ik daar nou weer aan gekomen ben op mijn smartphone. Verder het bekende ritueel, koffierust, opruimen en inpakken en op naar het dorp voor de bekende koffiebroodjes. Daar ontrolde zich een staaltje van machtsgebruik door een plaatselijke autochtoon. Hij fungeert als marktmeester en stuurde met een hoop misbaar twee Engelse dames met hun paardenwagen naar de middel of knowware omdat de markt kooplieden er aan zouden komen. Wat een misbaar, maar deze dames waren uit het goede hout gesneden. Hij kreeg van dikhout in zijn moerstaal antwoord van deze amazones en droop ontmoedigt met hangende schouders af.

Wij gaan vandaag over op de met het GPS systeem Naviki door ons zelf ontworpen route van Saou naar Castellane. We stappen dus af van “de groene route naar de Middelandse Zee” en nemen afscheid van de fietsmensjes die we ontmoet hebben. Na een volle zomer weet je het nooit natuurlijk maar deze route mag met recht zo genoemd worden. We zijn grootverbruikers van de naturel drug chlorophil geworden. Zo mooi groen was het langs de gehele route.

We gaan op pad voor een route van ongeveer 85 km met drie cols, de een net weer een beetje hoger dan de ander. De laatste zal Col de la Tourette zijn met ruim 1100 meter hoogte vanuit goed 500 meter. We raken helemaal begeesterd door de prachtige natuur van de Vercors. Veel klimwerk betekend uiteraard dat de accu’s bij lange na niet met een lading toekunnen. Als wel vaker, schuiven we het aankloppen bij wildvreemden voor un peu d’electricite nog voor ons uit. Als we oprijden naar het dorp Montmorin is het water op en de acculadingen bijna opgebruikt. Voordat we weer een dorp tegenkomen moet eerst die laatste col beklommen worden. Geen sterveling te zien en de dorpswaterkraan staat helemaal open zonder een druppel te leveren. Dan komen er drie mannen totaal bezweet op hun mountainbikes aanfietsen. Via een vriendelijke groet over en weer komen we aan de praat, voor zover mogelijk want deze kerels spreken met het accent du Sud.

Maar als je zelf Frans spreekt is de amitie zo gelegd en er wordt een vriend vroegtijdig telefonisch naar het dorp gedirigeerd. Deze moet worden opgehaald door een van zijn fietsende vrienden. Zij komen een kwartier later aanstormen met een stoere 4x4 en de vriend draagt een dodelijk vermoeide hond naar binnen. Arm beest, een prachtige, volkomen zwarte, naar later blijkt Duitse herder. We staan voor het nu gesloten Postkantoor en zijn benieuwd hoe het verder zal gaan. Dit gebouw heeft in het dorp nog wat gemeenschap functies als een bibliotheek en warempel Daniël heeft hier een appartement in gehuurd. In een garage mogen we accu’s op stroom aansluiten en heerlijk koel water aftappen van een buitenwastafel. Of we bier willen, nee doe maar niet. Jullie zijn klaar met fietsen maar wij moeten nog een eindje. Ah oui, maar het opladen duurt nog even en we blijven toch zeker wel eten. Er wordt een tafel geplaatst onder de bomen van de giga postkantoor tuin die Daniël ook mag gebruiken. Het is een heerlijke echt Franse maaltijd met alle nodige ingrediënten en geestrijk vocht die je maar kunt bedenken. We discussiëren wat af over het leven en de grote thema’s als pensioen waar zij uiteraard de zelfde problemen kennen als wij Nederlanders.

Onze gastheer is een enthousiast prater maar door zijn accent moet ik af toe nog eens vragen. Ze komen allemaal uit Marseille en alleen Daniël is in Montmorin komen wonen. Ik doe net of ik een beetje doof ben maar hij heeft allang door dat het door zijn accent komt en lacht voluit over onze consternatie. Het is een heerlijke man, type ruwe bolster blanke pit. Maar met een ruime belangstelling voor zijn wereld en het blijft zo lang gezellig met drie van zijn fietsvrienden en een vriendin. Daardoor houden we helemaal niet in de gaten dat we nog een col en ruim dertig kilometer voor de boeg hebben. We bedanken vriendelijk voor de voortzetting van de maaltijd, want we moesten natuurlijk ook nog taart en kaas eten. Maar ze snappen het wel en geven ons nog even een andere route naar Serres die veel gemakkelijk is. De druk vermoede N-weg is heel rustig en het gaat twaalf kilometer lang dalend naar Serres.

Op de eenvoudige wat gedateerde camping worden we uiterst vriendelijk ontvangen en de koude drankjes smaken ons weer prima. We drinken veel op deze hete dagen maar blijken later toch nog veel dorst te hebben. Als we geïnstalleerd zijn gaan we nog even terug naar het terras en kunnen we even WIFI’en. Later fietsen we naar Serres voor een lekkere hap want deze kok heeft ook geen zin meer in waar hij voor is aangenomen.