De achste week. Camping Castillon de Provence.

De achtste week. Castillon de Provence.

“Jan jongen, wat ben ik toch blij dat je er bent, ik vind je prestaties geweldig”, handenschuddend houdt Justus een nog veel uitgebreider verhaal tegen Jean Michel. Zwaar overdreven aangezet gaat hij nog een tijdje verder met zijn parodie bij de balie van de keuken. Blijvend gesticulerend verwijderd hij zich langzaam richting andere medewerkers die de pech hebben in de buurt te zijn door hun werkzaamheden. Jean Michel kijkt al net zo verdwaast in mijn richting als ik naar hem. In het frans voeg ik hem toe dat ik mij afvraag of Justus geblowd heeft of wellicht de verkeerde pillen ingenomen. Er wordt hier en daar wat ongemakkelijk gegrijnsd en ik vraag mij wat ongerust af of hij mijn blog gelezen kan hebben. In het kielzog van Justus zorgt Mia echter voor opheldering van de ontstane verwarring. Er is een zeer uitgebreide mail van een klant binnengekomen met nogal wat klachten. De man was ook van mening dat Justus geen enkele blijk van waardering laat zien noch horen voor noch naar zijn medewerkers. De volgende morgen hoor ik van Murièl dat ze hem de mantel heeft uitgeveegd, “dégoutant son Cinéma”. Daarmee aangevend dat ze het toneelstukje van haar amant maar smakeloos vond. Het lijkt mij ook niet een verstandige manier je frustraties te etaleren met zo’n gênante vertoning. Justus zelf leek het een hele goede vondst te vinden. Maar ja, in veel dingen is hij dan ook “een aparte”.

Ik krijg wat baldadige gedachten bij het nieuwtje dat Justus zijn schoonfamilie op bezoek zal komen en bij ons de lunch zal gebruiken. Bij het hebben van een Franse schoonmoeder ligt het voor de hand daar allerlei verzinsels bij te bedenken. De bekende, maar misschien wel een enkele originele, schoonmoeder grappen schieten in je hoofd voorbij. Ik wissel bij het nieuws over dit bezoek veelbetekenende blikken uit met Jean Michel en trek een grijnzende stand in mijn gezicht. Het betekend wel dan wij een lunch moeten maken terwijl wijzelf met elkaar gaan eten op dat tijdstip. De onderbroekenlol neemt nog een graadje toe als er een zus en nichtje meekomen met maman. Justus moet als tafelheer dan vier vrouwen aangenaam onderhouden terwijl er menig bloot lijf voorbijloopt op het terras. Voor de niet-naturisten houdt dit beeld even voor ogen. De gehele onderneming lijkt een aangenaam verloop te hebben en we worden uitvoerig bedankt voor de genoten maaltijd. Je moet de Fransen nageven dat ze op voedselgebied uitermate gevoelig zijn. De reacties op de genoten spijzen zijn of niet vrij van superlatieven of uitermate vernietigend bij een gevoelde slechte kwaliteit.

Een binnenkomende bus-camper met aangehangen kleinere Eriba-Touring zorgt later op de dag voor nog wat naweeën van de schoonmoeder klucht. Het blijkt dat de eigenaren van de camper op vakantie zijn getogen en haar moeder hebben meegenomen op deze toer. Wel zo verstandig dat hij het zo heeft gearrangeerd dat schoonmoeders apart van hen in de Eriba slaapt. Alle flauwe grappen ten spijt; het drietal blijkt heel lief en in alle harmonie met elkaar om te gaan. Dus mannen, het is mogelijk, en ook vrouwen hebben schoonmoeders, uiteraard. Maar wij mannen hebben nu eenmaal de naam schoonmoedergevoelig te zijn. Die van mij plaag ik daar ook nog geregeld mee, wel vriendelijk hoor!

De minder positieve effecten van het, naar regio verhoudingen, slechte weer van vorig jaar lijken zich te laten gelden. Omzetten lopen achter bij het gemiddelde van voorgaande jaren. Castillon de Provence had een vliegende start door de opname van het terrein in het televisie programma “Ik vertrek”. Daardoor is de “lat wel hoog komen te liggen” om het gemiddelde resultaat vast te houden. Om nog maar te zwijgen over het benaderen van de topjaren. Het is niet helemaal duidelijk waar de oorzaken gezocht moeten worden. Landelijk zijn in het geheel de dalende cijfers ook ingezet. De Franse Naturisten Federatie alsook de Nederlandse zuster organisatie hebben omvangrijke plannen voor publicitaire stampij op de Europese markt.
Het huidige stabiele weer zorgt hopelijk voor een omgekeerde beweging in het sentiment van de Nederlandse toeristen. Zonne minnende naturisten zijn nog een veelvoud gevoeliger voor zonnewarmte dan de gemiddelde vakantieganger. Beginnen die azuurblauwe, Provençaalse hemelen van deze zomer dan niet zo langzamerhand te vervelen. Nou, nee, in je blootje in al dat licht en die behaaglijke warmte. Ik was door de fietsvakanties een beetje vergeten hoe een harmonieuze en natuurlijke staat het leven dan aanneemt. En nee, het werken in de keuken gaat gekleed, stel je voor dat je bij die hete ovens ……….

Die ovens, het fornuis, de frituurbakken en de bakplaat vormen een keurig rijtje aan de warme kant van de keuken. Dat deel dat het werkterrein van en voor Jean Michel is ten tijde van de eigenlijke bereiding van de maaltijden. Ook in de schoonmaak hebben we de scheiding getrokken tussen de warme en koude kant van de keuken. Daar zit hem een beetje een pijnpunt in het gedrag van mijn collega. Die bakplaat is namelijk na gebruik een uitermate smerig apparaat om schoon te maken. Fraiment déguillas. Tijdens het schoonmaken begint hij telkens opnieuw het zelfde toneelstukje op te voeren. Hij moppert dat het een aard is en de krachttermen zijn niet van de lucht. Dat zo’n aardige, rustige man dat uberhaupt oraal uitbraakt kun je eigenlijk niet bij hem plaatsen. Ik weet inmiddels dat hem de kneep zit in zijn bedoeling mij over te halen dit klusje van hem over te nemen. Ik ben de beroerdste niet maar ik geef geen krimp op zijn onuitgesproken hoop. Bovendien ben ik met mijn deel van de schoonmaak meestal langer bezig dan Jean Michel met die van hem. Zolang Jean Mi nog liever zijn tong af lijkt te bijten dan mij direct te vragen laat ik hem lekker zwemmen in zijn gramschap. Bovendien heb ik helemaal geen zin in karwijtjes aan zijn vieze, vette warme kant van ons strijdtoneel.

Maar donders als het niet waar is, hij heeft een, eenmalig werkende, methode gevonden. Had hij zo bedacht. Normaal gaat hij maandagochtend naar huis, twee uur rijden verderop bij Aix en Provence. Op dinsdag komt hij dan voor dag en dauw het zelfde stuk retour. Nu wil het dat er zondagavond een vernissage, een kunstexpositie, wordt geopend bij een vriend van hem. Dan moet hij zondagavond nog werken en wil heel graag zo snel mogelijk naar huis. Dit heb ik al een keer meegemaakt en dan is hij als het laat wordt ronduit onuitstaanbaar. Dan wordt hij bovenmatig gestrest en begint te mopperen en schelden, met pannen en spullen te gooien en verliest elk gevoel voor decorum. Dit gedrag heb ik hem de volgende dag dermate als ongewenst ingepeperd dat hij niet meer op zondagavond naar huis ging maar pas maandagochtend. Dat ik dreigde in dat geval acuut te stoppen heeft indruk gemaakt. Nu hij toch gaat vraagt hij bijna tergend vriendelijk of ik dan een keer de warme kant ook schoon kan maken. Daar trap ik even niet in en we vinden een compromis. Hij bakt het vlees in de pannen en gebruikt de bakplaat daarvoor niet en dan maak ik de Piano, het fornuis, als extra werkje schoon. Hij heeft dubbel geluk als het een vrij rustige avond blijkt en al weg kan om negen uur. Helemaal blij rept hij zich naar zijn auto en ik grijns maar een beetje. Hij zal zijn toneelstukje blijven opvoeren bij het schoonmaken van die smerige, vette bakplaat. En ik, ik blijf doof, stom en blind voor zijn trucjes. We zijn nog steeds de beste collega’s.

Ik geloof dat ik al eens verteld heb dat onze baas, sorry leidinggevende, een aparte is. Het is een beste kerel maar heeft ook zo zijn vileine trekjes. Als hij na vertrek van Jean Michel langsloopt ziet hij mij schoonmaken aan de warme kant van de keuken. Dan kan hij het niet laten om even op te merken dat JeanMi mij “mooi met de rotzooi laat zitten”. Op het moment dat hij weer langs de uitgifte balie komt houdt ik hem even staande en counter ik zijn veronderstelling. Wanneer ik vertel dat JeanMi en ik goede afspraken hebben gemaakt kan er alleen een zuinig “Oh”-tje af. Hij heeft vast christelijke roots in de familie van een niet katholiek geloof.


“Jan jongen, wat ben ik toch blij dat je er bent, ik vind je prestaties geweldig”, handenschuddend houdt Justus een nog veel uitgebreider verhaal tegen Jean Michel. Zwaar overdreven aangezet gaat hij nog een tijdje verder met zijn parodie bij de balie van de keuken. Blijvend gesticulerend verwijderd hij zich langzaam richting andere medewerkers die de pech hebben in de buurt te zijn door hun werkzaamheden. Jean Michel kijkt al net zo verdwaast in mijn richting als ik naar hem. In het frans voeg ik hem toe dat ik mij afvraag of Justus geblowd heeft of wellicht de verkeerde pillen ingenomen. Er wordt hier en daar wat ongemakkelijk gegrijnsd en ik vraag mij wat ongerust af of hij mijn blog gelezen kan hebben. In het kielzog van Justus zorgt Mia echter voor opheldering van de ontstane verwarring. Er is een zeer uitgebreide mail van een klant binnengekomen met nogal wat klachten. De man was ook van mening dat Justus geen enkele blijk van waardering laat zien noch horen voor noch naar zijn medewerkers. De volgende morgen hoor ik van Murièl dat ze hem de mantel heeft uitgeveegd, “dégoutant son Cinéma”. Daarmee aangevend dat ze het toneelstukje van haar amant maar smakeloos vond. Het lijkt mij ook niet een verstandige manier je frustraties te etaleren met zo’n gênante vertoning. Justus zelf leek het een hele goede vondst te vinden. Maar ja, in veel dingen is hij dan ook “een aparte”.

Ik krijg wat baldadige gedachten bij het nieuwtje dat Justus zijn schoonfamilie op bezoek zal komen en bij ons de lunch zal gebruiken. Bij het hebben van een Franse schoonmoeder ligt het voor de hand daar allerlei verzinsels bij te bedenken. De bekende, maar misschien wel een enkele originele, schoonmoeder grappen schieten in je hoofd voorbij. Ik wissel bij het nieuws over dit bezoek veelbetekenende blikken uit met Jean Michel en trek een grijnzende stand in mijn gezicht. Het betekend wel dan wij een lunch moeten maken terwijl wijzelf met elkaar gaan eten op dat tijdstip. De onderbroekenlol neemt nog een graadje toe als er een zus en nichtje meekomen met maman. Justus moet als tafelheer dan vier vrouwen aangenaam onderhouden terwijl er menig bloot lijf voorbijloopt op het terras. Voor de niet-naturisten houdt dit beeld even voor ogen. De gehele onderneming lijkt een aangenaam verloop te hebben en we worden uitvoerig bedankt voor de genoten maaltijd. Je moet de Fransen nageven dat ze op voedselgebied uitermate gevoelig zijn. De reacties op de genoten spijzen zijn of niet vrij van superlatieven of uitermate vernietigend bij een gevoelde slechte kwaliteit.

Een binnenkomende bus-camper met aangehangen kleinere Eriba-Touring zorgt later op de dag voor nog wat naweeën van de schoonmoeder klucht. Het blijkt dat de eigenaren van de camper op vakantie zijn getogen en haar moeder hebben meegenomen op deze toer. Wel zo verstandig dat hij het zo heeft gearrangeerd dat schoonmoeders apart van hen in de Eriba slaapt. Alle flauwe grappen ten spijt; het drietal blijkt heel lief en in alle harmonie met elkaar om te gaan. Dus mannen, het is mogelijk, en ook vrouwen hebben schoonmoeders, uiteraard. Maar wij mannen hebben nu eenmaal de naam schoonmoedergevoelig te zijn. Die van mij plaag ik daar ook nog geregeld mee, wel vriendelijk hoor!

De minder positieve effecten van het, naar regio verhoudingen, slechte weer van vorig jaar lijken zich te laten gelden. Omzetten lopen achter bij het gemiddelde van voorgaande jaren. Castillon de Provence had een vliegende start door de opname van het terrein in het televisie programma “Ik vertrek”. Daardoor is de “lat wel hoog komen te liggen” om het gemiddelde resultaat vast te houden. Om nog maar te zwijgen over het benaderen van de topjaren. Het is niet helemaal duidelijk waar de oorzaken gezocht moeten worden. Landelijk zijn in het geheel de dalende cijfers ook ingezet. De Franse Naturisten Federatie alsook de Nederlandse zuster organisatie hebben omvangrijke plannen voor publicitaire stampij op de Europese markt.
Het huidige stabiele weer zorgt hopelijk voor een omgekeerde beweging in het sentiment van de Nederlandse toeristen. Zonne minnende naturisten zijn nog een veelvoud gevoeliger voor zonnewarmte dan de gemiddelde vakantieganger. Beginnen die azuurblauwe, Provençaalse hemelen van deze zomer dan niet zo langzamerhand te vervelen. Nou, nee, in je blootje in al dat licht en die behaaglijke warmte. Ik was door de fietsvakanties een beetje vergeten hoe een harmonieuze en natuurlijke staat het leven dan aanneemt. En nee, het werken in de keuken gaat gekleed, stel je voor dat je bij die hete ovens ……….

Die ovens, het fornuis, de frituurbakken en de bakplaat vormen een keurig rijtje aan de warme kant van de keuken. Dat deel dat het werkterrein van en voor Jean Michel is ten tijde van de eigenlijke bereiding van de maaltijden. Ook in de schoonmaak hebben we de scheiding getrokken tussen de warme en koude kant van de keuken. Daar zit hem een beetje een pijnpunt in het gedrag van mijn collega. Die bakplaat is namelijk na gebruik een uitermate smerig apparaat om schoon te maken. Fraiment déguillas. Tijdens het schoonmaken begint hij telkens opnieuw het zelfde toneelstukje op te voeren. Hij moppert dat het een aard is en de krachttermen zijn niet van de lucht. Dat zo’n aardige, rustige man dat uberhaupt oraal uitbraakt kun je eigenlijk niet bij hem plaatsen. Ik weet inmiddels dat hem de kneep zit in zijn bedoeling mij over te halen dit klusje van hem over te nemen. Ik ben de beroerdste niet maar ik geef geen krimp op zijn onuitgesproken hoop. Bovendien ben ik met mijn deel van de schoonmaak meestal langer bezig dan Jean Michel met die van hem. Zolang Jean Mi nog liever zijn tong af lijkt te bijten dan mij direct te vragen laat ik hem lekker zwemmen in zijn gramschap. Bovendien heb ik helemaal geen zin in karwijtjes aan zijn vieze, vette warme kant van ons strijdtoneel.

Maar donders als het niet waar is, hij heeft een, eenmalig werkende, methode gevonden. Had hij zo bedacht. Normaal gaat hij maandagochtend naar huis, twee uur rijden verderop bij Aix en Provence. Op dinsdag komt hij dan voor dag en dauw het zelfde stuk retour. Nu wil het dat er zondagavond een vernissage, een kunstexpositie, wordt geopend bij een vriend van hem. Dan moet hij zondagavond nog werken en wil heel graag zo snel mogelijk naar huis. Dit heb ik al een keer meegemaakt en dan is hij als het laat wordt ronduit onuitstaanbaar. Dan wordt hij bovenmatig gestrest en begint te mopperen en schelden, met pannen en spullen te gooien en verliest elk gevoel voor decorum. Dit gedrag heb ik hem de volgende dag dermate als ongewenst ingepeperd dat hij niet meer op zondagavond naar huis ging maar pas maandagochtend. Dat ik dreigde in dat geval acuut te stoppen heeft indruk gemaakt. Nu hij toch gaat vraagt hij bijna tergend vriendelijk of ik dan een keer de warme kant ook schoon kan maken. Daar trap ik even niet in en we vinden een compromis. Hij bakt het vlees in de pannen en gebruikt de bakplaat daarvoor niet en dan maak ik de Piano, het fornuis, als extra werkje schoon. Hij heeft dubbel geluk als het een vrij rustige avond blijkt en al weg kan om negen uur. Helemaal blij rept hij zich naar zijn auto en ik grijns maar een beetje. Hij zal zijn toneelstukje blijven opvoeren bij het schoonmaken van die smerige, vette bakplaat. En ik, ik blijf doof, stom en blind voor zijn trucjes. We zijn nog steeds de beste collega’s.

Ik geloof dat ik al eens verteld heb dat onze baas, sorry leidinggevende, een aparte is. Het is een beste kerel maar heeft ook zo zijn vileine trekjes. Als hij na vertrek van Jean Michel langsloopt ziet hij mij schoonmaken aan de warme kant van de keuken. Dan kan hij het niet laten om even op te merken dat JeanMi mij “mooi met de rotzooi laat zitten”. Op het moment dat hij weer langs de uitgifte balie komt houdt ik hem even staande en counter ik zijn veronderstelling. Wanneer ik vertel dat JeanMi en ik goede afspraken hebben gemaakt kan er alleen een zuinig “Oh”-tje af. Hij heeft vast christelijke roots in de familie van een niet katholiek geloof.