De achttiende dag.

De achttiende dag.
Zaterdag 11 juli 2020, 93 km - 1192 km.
Trier - Gerolstein.
Voor de wekker aan, gaat mijn interne alarm al af. De mini waterkoker laat me nog even wachten en ik zit heerlijk in een opkomende zon. Er is nog niemand anders wakker op het tentenveld. En er roert zich al helemaal niets bij de ontelbare hoeveelheid campers om ons heen op de andere velden van de camping. Ik ga Trijntje wakker maken met koffie en we soezen beiden nog even na. Wakker worden moet je langzaam doen dan gaat het op- en inpakken van onze spullen wel zo soepel. Om halfnegen al zitten we op de fiets en eten bij de steiger van de plaatselijke roeiclub ons bestelde broodje op. Aan de overzijde van de rivier begint de doorgaande weg door Trier zich al aardig te roeren.

Een laatste stuk volgen we de heerlijk vlakke Moselradweg tot aan de monding van de Kyll in de Moezel. Jammer genoeg is deze omgeven door industrie en een overlaadstation van containers. De route voert hier omheen waarna we verderop op de Kyllradweg deze kleinere rivier in het oog krijgen.

Zoals we meestal doen rijden we bij een inrijverbod of blokkade op de fietsroute, aarzelend, toch maar door. Bijna altijd kunnen we er wel langs, bijna altijd. De smallere weg voert langs grootschalige spoor- en tunnelwerkzaamheden. Bij de laatste stapel materiaal en personeels containers roept iemand ons na. Ik rij even terug om hem te verstaan en hij blijkt boos op ons dat we de einfahrtverbot hebben genegeerd. We zijn al een twee kilometer verder dan en ik geef aan dat we op de fiets zijn. Niets mee te maken; “zuruck, sofort!” We verstaan natuurlijk niets en een bocht verder laat ik Trijntje even wachten. Na de tunneluitgang zie ik het laatste hek over deze fietsroute en daarachter stoppen de werkzaamheden en gaat onze fietsroute verder. Helaas lukt het me niet deze te openen. Dan maar terug en bij de containers stop ik even en loop ik naar de kantoorcontainer van de Feldwebel, sergeant, toe. Zo ben ik hem in gedachten al gaan noemen en probeer het nog even. “Het is gevaarlijk daar” beweerd hij, “daar zijn we al voorbij” werp ik tegen. Het helpt niet. “We zijn er veilig langsgekomen en achter het laatste hek kunnen we zo verder. U stuurt ons terug langs het gevaar zoals u het noemt” probeer ik nog. Het helpt niet, in mijn omdraaien bedwing ik nog net het klakken met mijn hakken.

Terug bij het begin zien we inderdaad een verbodsbord voor fietsers en wandelaars. We zijn ook langs twee rode stoplichten verder gereden dus je weet dat dit kan gebeuren. Jammer, maar deze keer eens niet gelukt langs bouwwerkzaamheden te komen. Vijf kilometer voor niets gereden, wat nou ook weer niet zo erg is.

We wennen inmiddels aan het relatief vlakke stuk langs de Kyll en de langslopende spoorlijn. Het is een prachtig groen en natuurlijk dal slechts af en toe afgewisseld met wat landbouwgrond in de weinige bredere delen. Best wel grappig komen we twee keer door een tunnel langs de spoorlijn. Het dal is smal en het fietspad gaat redelijk onverwacht langs de helling van de heuvel omhoog. Steil omhoog met na een bocht een tussenstukje van zeker veertien procent. Te onverwacht en Trijntje kan haar fietskarretje niet meer verder fietsen. Even helpen duwen en dan gaat het weer. In deze kilometers komt dit enkele malen voor met als toetje een lange helling om over de heuvel een volgend dal in te kunnen fietsen. We rusten even op een volgende bult en spreken vier heren. Twee op een E-bike zoals wij. Ze waarschuwenden ons al voor de hiervoor genoemde helling. Och denk ik, zal toch wel gaan. Maar voor Trijntje is het omhoog gaan met de kar juist zwaarder dan op het vlakke.

In het plaatsje Densburg nemen we even koffie en drinken om de accu’s bij te laden. We vrezen anders Gerolstein niet te kunnen halen. Het lijkt er wel op dat de rest van de route goed te doen is. Deze gaat opnieuw langs de Kyll en de spoorlijn wat een redelijk vlakke route doet vermoeden. De serveerster bevestigd dat het een redelijk gemutliche strecke is tot Gerolstein. We freewheelen heerlijk de rest van de route en alleen in Gerolstein moet het nog wat omhoog naar de camping. Het is een Nederlands vakantiepark en dat is te merken. Veel blonde koppies in de speeltuin die allemaal denken dat de rest hen niet verstaat. We zien het gekrioel gebeuren achter een heerlijk glas vanaf het iets hoger gelegen terras.

We maken later een van de instantmaaltijden van Guus klaar en deze zijn zeer goed te eten. Een blik meegebrachte kikkererwten er bij en we hebben een voedzame maaltijd.