De tweede week. Camping Castillon de Provence.

Tweede week. Castillon de Provence.

Het overdenken van dit campingleven wordt net als elke morgen een stuk helderder als de bril afgewassen is en de oren weer zijn ingeplugd. Met dat laatste bedoel ik mijn gehoorapparaten. Zij maken vooral s’ morgens een wereld aan geluiden voor mij veel beter toegankelijk. De deels beboste, golvende heuvels zijn vanaf mijn terras omlijst door mooie groene bomen. Bomen waar vanuit een kakafonie aan vogelgeluiden opstijgt omdat alle mannetjes elkaar willen overstijgen in hun gezang. Waar komt mij dat bekent voor. Met deze idylle omgeven mijmer ik ’s morgens steevast weg in gedachten en herinneringen over de afgelopen dagen.

Na ruim een week samenwerken met de kok, Jean-Michel, probeer ik tot een beeld te komen van de mens JeanMi. Zo wordt hij door de hele goegemeente genoemd net zo als alle vaste medewerkers met een ingedampte naam rondlopen. Een merkwaardig verschijnsel die mij triggerd hem steevast bij zijn volle naam aan te spreken. Hem maakt het niet uit, ik heb er rechtstreeks naar gevraagd. Mij zou een verbastering van mijn naam, zo dat al mogelijk is, liëren aan een gekrompen bestaan. Natuurlijk, dat zal alles met mijn eigen persoon te maken hebben. De keukenchef is een stille man, gepoogde gespreksonderwerpen worden uiterst bondig beantwoord. Toch begint hij langzaamaan zelf te vragen naar mijn bestaan en de mensen die daarin belangrijk zijn. De wedervragen hierover van mijn kant ontlokken dan wel weer één-zinnige respons. Murièl, de vriendin van Justus de campingbaas, bevestigd mijn beeld van Jean-Mi. Zij kent hem van samenwerking in voorgaande jaren in een strandtent ergens aan de mediterrane kust. Een sympathieke vent maar spaarzaam in het zich laten zien aan anderen.

Belangrijk in de keuken is het staccato, bijna militair precies werken, en een juiste verwerking van de receptuur. Direct alles terug op de plaats waar je het gevonden hebt en ook de hygiëne voert een boventoon. Het ondergaan van de keuken hiërarchie brengt me terug naar mijn studententijd. In de horeca bijklussen om aan wat extra geld te komen. Met hem is het “schelden” nog mild, het gaat uitsluitend over de uitvergrote mening van elkaars prestaties. Voorlopig afgesloten met een lach en op de hak nemen van het eigen bestaan. Met een korrel zout nemen van wat er in het heetst van de strijd geroepen wordt. Een letterlijk gegeven in een keuken en de metafoor van dit wereldje, dat zout bedoel ik. Jean-Michel is een man die naar mijn smaak dertig jaar ervaring terug verwacht bij een net ingewerkte medewerker. Mijn langzaam indampend korte geheugen laat me soms op piekmomenten wel eens in de steek. Het opdiepen van de receptuur van een weinig voorkomend gerecht lukt even niet. Ik schreeuw dan terug dat hij de ingrediënten gewoon even moet noemen en verwacht dat hij zijn verbazing over mijn cerebraal zwart gaatje dan laat gaan. Het gaat uitstekend tussen ons.

De vrije maandag breng ik door het aanvankelijk druilerige weer gedeeltelijk lezend door. Een beetje schoonmaken en kleding wassen moet ook gebeuren en de zon help nu wel mee. Met de terreinkaart in de hand ga ik even later maar eens op verkenning. Justus en de zijnen hebben een mooi terrein opgebouwd waar vooral de natuurlijke omgeving aan bijdraagt. Alles is even verzorgt afgewerkt waar het terrein zelf in ogenschouw genomen wordt. De oudere gebouwen hebben in de catacomben het gebruikelijke wirwar aan kabels en leidingen.

Op een morgen blijkt er plotseling geen bruinbrood meer voorhanden. Als ik daar naar vraag krijgt ik een drogreden als antwoord. Alle Fransen eten dit dus wat zeur ik nou, met andere woorden vertolkt, dat wel. Ik voorzie een vervelende stoelgang waarbij elk toiletbezoek voor mij op een bevalling gaat lijken. Na minuten persen eindelijk totale ontsluiting van een pijnlijke eindspier. Niet een heel erg fijn vooruitzicht.

Fanny en Lieven zijn in dienst van de camping, naar ik begrijp het jaar rond. Ze wonen met hun zoon in de Belgen enclave onderaan de eerste heuvel op weg naar de camping. Lieven brengt zijn dagen door met het op orde houden van de technische staat van de camping. Daarnaast assisteert hij Fanny bij haar werkzaamheden. Zij laat zich, goedbedoeld, gelden als schoonmaak expert. Geeft geregeld, gewenst of ongewenst, college hierover tot aan de keuken aan toe. Nu moet gezegd dat bijna alles tot in de puntjes geregeld is op haar werkterrein. Voor alle schoonmaak items een eigen kleur doekjes tot de juiste producten voor elk kuiswerkje.

Vanwege mijn ervaringen met dit werkterrein weet ik het een en ander van de chemie van de schoonmaak. Door mijn opmerkingen over de verschillen tussen basische en zure middelen voor de betrijding van microben en andere ellende zie ik toch wat weifelende vraagtekens op de gezichten verschijnen. Ik ga er maar niet al te diep op door maar denk dat hier de verkooppraatjes van vertegenwoordigers hun invloed laten gelden. Er wordt in het gehele bedrijf zeker wel goed gelet op de hygiëne. Zo kun je niet zo uit je bed in je blootje in de spoelkeuken verschijnen om je ontbijt te maken. Met je blote billen de lucht bezwangeren met anale luchtvervuiling leidt ongetwijfeld tot tuchtmaatregelen.

De tour de France is begonnen en wordt in de bar op groot scherm vertoond. Ik kan de verrichtingen door mijn huidige werktijden niet, zo als andere jaren, op de voet volgen. Geen nood, we hebben Jelle Persoons een nationale biertjes verzwelgende Belg die alles weet van de Tour en nauwkering bijhoud. Een soort wieler vademecum die zich op de Chesterfield bank van de barlounge heeft geïnstalleerd. Na werktijd hoor ik gezang op het terras, een aantal Vlamingen heeft zich met Nicolette en haar gitaar daar neergezet. Er worden zestiger jaren en folk-liedjes gezongen onder aanvoering van de teksten van Nicolette en een Belgische laptop. Even gezellig meezingen voor ik op tijd naar mijn bed verdwijn.