De veertiende dag.
Door: Jan Huisman
Blijf op de hoogte en volg Jan
09 Juli 2020 | Frankrijk, Montmédy
De veertiende dag.
Dinsdag 7 juli 2020, 67 km - 942 km.
Grandpre - Montmedy.
De wetenschap dat de volgende camping op maar zestig kilometer te vinden is maakt dat we opnieuw wat later wakker worden. Bij de koffie nemen we eveneens de tijd en vertrekken een uur later dan de normaal gewenste negen uur. De camping madame staat klaar om ons een bonroute te wensen als we de poort uitpeddelen. Tijdens het halen van brood en boodschappen spreken we een Nederlandse mevrouw wiens zoon ook graag zo wil fietsen. Ze is zo onder de indruk, we blijken ongeveer even oud, dat ze zelfs een foto wil nemen. Ze logeren in een volgend dorp in een huis van vrienden.
Vandaag zijn de heuvels meer geleidelijk van glooiing en doorkruisen we veel bospercelen met prachtige natuur. Nu zien we weer een goed verzorgde omgeving, dorpen, huizen en boerderijen. De bewoners van deze streken wijken in ieder geval af van de gemiddelde Fransman. Alcoholisten en kroegbazen zijn kennelijk een ongewenste medebewoners. Er zijn simpelweg geen kroegen en voor winkels blijken deze dorpen kennelijk te klein. We weten van vorige fietsreizen dat je altijd voldoende drinken en een noodmaaltijd bij je moet hebben. Vraag maar aan Bart Mulder of iedere willekeurige vakantiefietser.
Vele kilometers van tevoren wordt het al aangegeven dat we de grootste Amerikaanse militaire begraafplaats naderen. Onze route gaat over het aangelegde middenterrein van dit plaatje van parkachtig aanleg. We zien niet minder dan zes onderhoud wagentjes en allen bezet met twee medewerkers. Er zijn allerlei, best wel pompeuze bouwwerken en trappen aangelegd. Hier liggen bijna vijftien duizend militairen en nog eens een slordige zeven duizend worden gemeld als vermist. In de buurt heeft een bepalende slag gewoed in de eerste wereldoorlog van 1914 tot 1918. Het geheel is opgericht en onderhouden onder auspiciën van een Amerikaanse overheidsinstelling. Zij beheren wereldwijd alle Amerikaanse militaire begraafplaatsen. De tweede wereldoorlog heeft een veelvoud van deze sterfvelden opgeleverd.
Een Frans dikbuikig heerschap vroeg in het dorp direct hiervoor naar de fietsen toen we even stilstonden. Hij blijkt afgekeurd en gaat over een jaar met pensioen, met zestig jaar wel te verstaan. Als ik de Nederlandse regels en pensioen leeftijden duidelijk maak meen ik een medelijdende blik in zijn ogen te zien. We raken er aan gewend zo zoetjes aan, ook nu kunnen we geen koffie scoren. We groeten in het eerste dorp aan de bovenloop van de Maas een groep Nederlandse fietsers. Zij lunchen aan een van de talrijke picknicktafels waarvan wij ook eentje in beslag nemen aan een straat verderop. Heerlijk in zonnetje gezeten slaan we het meegebrachte brood en drinken naar binnen. De groep komt voor ons vertrek weer voorbij en we groeten opnieuw. Opvallend vinden we een tandem waarbij de eerste persoon in een ligpositie meefietst.
Weer heerlijk op weg hoor ik ineens een kreet achter me en zie een Trijntje die wat stoethaspelig probeert te remmen en stil te gaan staan. Ze blijkt achter de neusbrug van de brillen gestoken door een of ander insect en het doet echt pijn. Ik parkeer ons beider fietsen en we nemen de plek tussen de beide ogen eens goed op. We proberen alle anti-insect en andere relevante middelen die we bij ons hebben uit op de dubbele steekplek. Gaandeweg neemt de pijn iets af maar haar gezicht blaast zich steeds verder op. We kunnen verder maar we moeten morgen maar eens afwachten hoe ze er dan voorstaat. We hebben niet kunnen ontdekken wat voor beest het nu geweest is.
Even verderop passeren we een dorp met de merkwaardige naam Louppy sur Loison. De plaats bestaat eigenlijk voor het grootste deel uit de twee kastelen die het rijk is. Deze imposante gebouwen zijn van oorsprong uit verschillende eeuwen. De een vrijwel helemaal intact en de ander voor een groot deel verruineerd. De laatste tien km heb ik bijna geen stroom meer in de fietsaccu. We weten dat we vanuit de stad Montmedy zeer stijl omhoog moeten fietsen om de camping te bereiken. Voor de leuk is deze opgericht naast de op een heuvel, boven de stad uittorende Citadel. Voor de we gaan opstijgen doen we de boodschappen voor twee dagen. We denken aan een rustdag morgen ook al om de nasleep van Trijntje’s insectensteek af te wachten. Ik mag na wat moeilijk kijkende gezichten mijn accu bijladen in de SuperU waar we de boodschappen doen. Daarmee red ik het de erg steile helling naar de camping te overwinnen. Ook hier dezelfde gang van zaken als bij veel voorgaande campings. Niemand aanwezig dus gewoon je gang gaan, komen ze niet dan heb je lekker gratis gekampeerd. Tot nu toe bleek dat een ijdele hoop, maar je weet maar nooit. Montmedy is een kruispunt van fiets- en wandelroutes en dat blijkt als de camping waarachtig volstroomt met diverse stellen en groepen wandelaars en fietsers. Heel leuk om te zien en ervaringen uit te wisselen.
Dinsdag 7 juli 2020, 67 km - 942 km.
Grandpre - Montmedy.
De wetenschap dat de volgende camping op maar zestig kilometer te vinden is maakt dat we opnieuw wat later wakker worden. Bij de koffie nemen we eveneens de tijd en vertrekken een uur later dan de normaal gewenste negen uur. De camping madame staat klaar om ons een bonroute te wensen als we de poort uitpeddelen. Tijdens het halen van brood en boodschappen spreken we een Nederlandse mevrouw wiens zoon ook graag zo wil fietsen. Ze is zo onder de indruk, we blijken ongeveer even oud, dat ze zelfs een foto wil nemen. Ze logeren in een volgend dorp in een huis van vrienden.
Vandaag zijn de heuvels meer geleidelijk van glooiing en doorkruisen we veel bospercelen met prachtige natuur. Nu zien we weer een goed verzorgde omgeving, dorpen, huizen en boerderijen. De bewoners van deze streken wijken in ieder geval af van de gemiddelde Fransman. Alcoholisten en kroegbazen zijn kennelijk een ongewenste medebewoners. Er zijn simpelweg geen kroegen en voor winkels blijken deze dorpen kennelijk te klein. We weten van vorige fietsreizen dat je altijd voldoende drinken en een noodmaaltijd bij je moet hebben. Vraag maar aan Bart Mulder of iedere willekeurige vakantiefietser.
Vele kilometers van tevoren wordt het al aangegeven dat we de grootste Amerikaanse militaire begraafplaats naderen. Onze route gaat over het aangelegde middenterrein van dit plaatje van parkachtig aanleg. We zien niet minder dan zes onderhoud wagentjes en allen bezet met twee medewerkers. Er zijn allerlei, best wel pompeuze bouwwerken en trappen aangelegd. Hier liggen bijna vijftien duizend militairen en nog eens een slordige zeven duizend worden gemeld als vermist. In de buurt heeft een bepalende slag gewoed in de eerste wereldoorlog van 1914 tot 1918. Het geheel is opgericht en onderhouden onder auspiciën van een Amerikaanse overheidsinstelling. Zij beheren wereldwijd alle Amerikaanse militaire begraafplaatsen. De tweede wereldoorlog heeft een veelvoud van deze sterfvelden opgeleverd.
Een Frans dikbuikig heerschap vroeg in het dorp direct hiervoor naar de fietsen toen we even stilstonden. Hij blijkt afgekeurd en gaat over een jaar met pensioen, met zestig jaar wel te verstaan. Als ik de Nederlandse regels en pensioen leeftijden duidelijk maak meen ik een medelijdende blik in zijn ogen te zien. We raken er aan gewend zo zoetjes aan, ook nu kunnen we geen koffie scoren. We groeten in het eerste dorp aan de bovenloop van de Maas een groep Nederlandse fietsers. Zij lunchen aan een van de talrijke picknicktafels waarvan wij ook eentje in beslag nemen aan een straat verderop. Heerlijk in zonnetje gezeten slaan we het meegebrachte brood en drinken naar binnen. De groep komt voor ons vertrek weer voorbij en we groeten opnieuw. Opvallend vinden we een tandem waarbij de eerste persoon in een ligpositie meefietst.
Weer heerlijk op weg hoor ik ineens een kreet achter me en zie een Trijntje die wat stoethaspelig probeert te remmen en stil te gaan staan. Ze blijkt achter de neusbrug van de brillen gestoken door een of ander insect en het doet echt pijn. Ik parkeer ons beider fietsen en we nemen de plek tussen de beide ogen eens goed op. We proberen alle anti-insect en andere relevante middelen die we bij ons hebben uit op de dubbele steekplek. Gaandeweg neemt de pijn iets af maar haar gezicht blaast zich steeds verder op. We kunnen verder maar we moeten morgen maar eens afwachten hoe ze er dan voorstaat. We hebben niet kunnen ontdekken wat voor beest het nu geweest is.
Even verderop passeren we een dorp met de merkwaardige naam Louppy sur Loison. De plaats bestaat eigenlijk voor het grootste deel uit de twee kastelen die het rijk is. Deze imposante gebouwen zijn van oorsprong uit verschillende eeuwen. De een vrijwel helemaal intact en de ander voor een groot deel verruineerd. De laatste tien km heb ik bijna geen stroom meer in de fietsaccu. We weten dat we vanuit de stad Montmedy zeer stijl omhoog moeten fietsen om de camping te bereiken. Voor de leuk is deze opgericht naast de op een heuvel, boven de stad uittorende Citadel. Voor de we gaan opstijgen doen we de boodschappen voor twee dagen. We denken aan een rustdag morgen ook al om de nasleep van Trijntje’s insectensteek af te wachten. Ik mag na wat moeilijk kijkende gezichten mijn accu bijladen in de SuperU waar we de boodschappen doen. Daarmee red ik het de erg steile helling naar de camping te overwinnen. Ook hier dezelfde gang van zaken als bij veel voorgaande campings. Niemand aanwezig dus gewoon je gang gaan, komen ze niet dan heb je lekker gratis gekampeerd. Tot nu toe bleek dat een ijdele hoop, maar je weet maar nooit. Montmedy is een kruispunt van fiets- en wandelroutes en dat blijkt als de camping waarachtig volstroomt met diverse stellen en groepen wandelaars en fietsers. Heel leuk om te zien en ervaringen uit te wisselen.
-
09 Juli 2020 - 22:15
Jim:
Camping de la Citadelle -
10 Juli 2020 - 08:00
Marcel Fritz:
Hoi Jan en Trijntje
Vreselijk Trijntje je ogen !!!!..
Jan wat schrijf je leuk en ja ik wil ook wel met 60 jaar in de vut -
10 Juli 2020 - 08:45
Annie:
Wat een heerlijke route vandaag zonder gekke etappes. Auw...Trijn.
Succes samen weer. -
10 Juli 2020 - 08:47
Marica :
Wat een rustige dag gelukkig.. mooie dingen weer gezien. Dikke kus. En erg Trijn je oog :( -
10 Juli 2020 - 11:38
Hanneke:
Blijf genieten van jullie onderhoudende reisverhalen.
Wat ontzettend sneu voor je Trijntje dat je zo bent gestoken door een of ander agressief insect. Ben je weer opgeknapt?
Jammer ook dat natte en grijze weer en dan je natte boeltje weer inpakken.
Volg jullie reis op de ANWB toeristische wegenatlas. Staan geen fietspaden op maar toch best veel details, ik reis zogezegd een beetje met jullie mee.
Moet natuurlijk aan m’n eigen reizen denken, best veel getrokken in F. met vriendin die caravan en grote auto heeft. Om de 2 uur wisselen en op veel plekken dagen staan, uitstapjes maken veel gezien en heerlijk Frans spreken, haalde m’n hart op. Vond het jammer dat er dikwijls zoveel Nederlanders op die camping stonden, daar weinig Franse oefening. En in die grote supermarches van die heerlijke Franse happen kopen, even opwarmen et bon appetit!
Zoals de Carrefour, de Intermarche en Supermarche, lekkere kazen, vleeswaren, groentes en fruit. -
14 Juli 2020 - 11:24
Betsie:
Maar goed dat jullie niet zo heel ver moesten vandaag.ivm Trijntje der ogen .Indrukwekkend he zo"n begraafplaats.Het doet je altijd weer wat.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
