De vierde week. Camping Castillon de Provence.

Vierde week. Castillon de Provence.
Woensdag 31 juli 2019.

Eigen tijd en ruimte, persoonlijk en in het gezinsleven, een veel besproken onderwerp in ons menselijk bestaan. Als we in het campingleven al ruimte voor deze menselijke behoefte zoeken kunnen we er kort over zijn. Die ruimte is er niet of nauwelijks. Het is ook de vrouw, Muriel de vriendin van Justus, die dit scherp in de gaten houdt. Justus geeft ronduit toe, beweert dat dit zo is, altijd te werken als zij er niet zou zijn. Hij heeft daar geen problemen mee, denkt en zegt hij, te weten. Na een stukgelopen huwelijk vraag ik mij af of dit voldoende doordacht is. Natuurlijk, ik heb geen inzicht in zijn leven maar heb ook een campingleven achter de rug. Dat is al een tijd geleden, maar ik ben nog niet vergeten wat dit voor invloed op je privéleven en relatie kan hebben. Ik zal er, om meerdere redenen nooit meer aan beginnen, dat campingleven bedoel ik.

Het heeft denk ik met ontplooiing van creativiteit te maken als ik terugdenk aan de mooie aspecten van dat vorige leven. Aan de opbouw van Domaine de Pauliac denk ik met plezier maar ook met een soort van weemoed terug. Bedenken, doorspreken, ontwerpen, organiseren, plannen en samen uitvoeren van de vele bouw- en opbouwwerkzaamheden is een aantrekkelijk, creatief proces. Samen met Trijntje en medewerkers bedenken hoe je de organisatie van de onderneming hierop laat aansluiten. Je kunt er je dromen, ambitie, werklust en zelfverwezenlijking allemaal in aanspreken en gebruiken. Alle basisbehoeften in ons mensenleven werden ingevuld. Reden waarom die tijd van leven en het landgoed zelf voorgoed in ons systeem is verankerd.

Deze terugkerende gedachten geven ook een beter beeld bij de persoon Justus. Hoe denk ik te weten op welke wijze hij het invult? Justus is een wel wat bourgondische maar toch ook weer nuchtere, en dus gezellige, Tukker. Ineens laat hij zo maar even zijn cocon van geestelijke zelfbescherming zakken en begint of laat ruimte tot een gesprek. Niet zelden met een filosofisch sausje overgoten. Denkwijzen die je soms herkent, soms niet perse aansluiting bij voelt. Maar dat is nou net het leuke van discussie die voorkomt uit geuite levensinzichten. Ik heb zijn verhaal bij de wijnproeverijen, om begrijpelijke redenen, nog niet gevolgd. Maar ik versta uit de verhalen na afloop dat hij een flamboyant verteller is over vinologische zaken.

Door het altijd maar weer, door velen, romantiseren van een leven als campinghouder doen zich typische randverschijnselen voor. Het binnen proberen te hengelen van vrienden en familie door medewerkers neemt soms gênante vormen aan. Nicolette, creatieve animatie kracht, spreekt Mia aan over een dito begaafde vriend. Hij kan goed clowneske rollen spelen en heeft nog meer creatieve gaven. Of hij niet mee kan draaien in de campinggemeenschap, lees; gratis eten en staanplaats. Ben ik een beetje te sceptisch, wantrouwend wanneer ik denk “daar heb je er weer een”? Nicolette doet dit niet handig om Mia over dit idee aan te spreken in gezelschap van veel medewerkers. Maar deze weet hier goed raad mee. Ze countert beleeft maar beslist dat er geen ruimte meer is voor meer medewerkers dan er nu al zijn. Nicolette is een hele leuke vrouw hoor, ziet er ook aantrekkelijk uit; voor haar leeftijd dan. Creativiteit is ook een noodzakelijk ingrediënt in het campingleven maar laat de beoefenaren wel eens een beetje veel boven de wolken leven.

De hoop van een campingbaas op veel terugkerende gasten is vaak een ambivalente wens. Het heeft een rustgevend effect door de verwachting van een stabiele omzet. De keerzijde van deze medaille vormt de ergernis dat dit soort gasten te vaak menen een privilege op nieuwkomers te hebben. Resoluut vasthouden aan het gegeven “gelijke monniken, gelijke kappen” is meestal het beste antwoord. Maar toch geven Justus en de zijnen met graagte toe aan het privilege van onze zuiderburen. Het Belgenfeest, dat al een aantal jaren gevierd wordt. Leuk voor de extra omzet maar ook het pretentieloze van de Vlamingen maakt ze tot een sympathiek volkje. Zij claimen geen bevoorrechte positie enkel vanwege het feit dat sommigen jaar in, jaar uit terugkomen naar Castillon de Provence. Sommigen al vanaf het begin van de overname van het terrein door Justus, twaalf jaar geleden.

Persoonlijk bekruipt mij dan iets van een onbehaaglijk gevoel. In het leven gaat al zoveel met steeds hetzelfde ritme, op steeds dezelfde wijze. Wat een ongelovige saaiheid komt bij mij in beeld. Zo niet bij de Belgen lijkt het wel. Het is net of ze alles wat ze al jarenlang doen bij een nieuwe editie van hun Belgenfeest helemaal opnieuw beleven. Het enthousiasme, plezier en de energie die ze uitstralen maakt de herhaling allesbehalve saai. Met slechts een handjevol eerst aangekomen restaurantgasten knettert de lucht vrijwel direct van de levenslust die de Vlamingen uitstalen. Deze neemt alleen maar toe met elke Belg die binnenstapt in het restaurant voor zijn deelname aan de “nationale feestdag”. Door een reserve koning van België wordt de “brief van de koning” voorgelezen onder algehele hilariteit. Met het gebruikelijke chaotische bestuur in hun land zijn er dankbare onderwerpen genoeg aan te voeren. Om het Franstalige landsdeel ook wat mee te nemen in de feestvreugde wordt een speciale “gast” met veel égards binnengehaald. Macron, de president van Frankrijk, doet zijn zegje en de hilariteit stijgt met elk punt van zijn lachwekkende rede.

Tussen de “officiële” punten van program door serveren wij het vier gangen diner waar zich 86 personen voor hebben aangemeld. Dit uitserveren gaat met een tempo die door ons net bij te houden is. Stagnatie is zeer ongewenst voor Jean Michel en hij is de drijvende kracht achter de snelle uitstroom van gerechten. Ik heb nog nooit zoveel porties friet bij gerechten “gestort” en zeker niet met deze snelheid. Jean Michel heeft als toetje weer een groot tableau van bavarois gemaakt in de kleuren van de Belgische vlag. Eerst wil hij niet een rondgang langs de gasten maken om zijn kunstwerk te tonen. Ik vertel hem trots te zijn op zijn werk en Justus legt het gewicht van zijn positie in de schaal. Achteraf glimt hij toch wanneer de Belgen zeer enthousiast op deze nationale uiting reageren.

En opnieuw is het zonnig weer vanmorgen op deze vrije woensdag. De nadonderende onweersbui van zaterdag heeft gelukkig alleen een miezerige maandag opgeleverd. Gistermiddag heb ik een mooie fietsroute uitgestippeld en ik vertrek al om goed acht uur. Het begin is als altijd de helling opfietsen naar de C-weg boven de camping. Dit opwarmertje is maar goed ook want de volgende negen kilometer afdaling naar Castellane zijn fris, zo vroeg in de morgen. Op het centrumpleintje ga ik even in de zon staan bijwarmen met een lekkere pain au raisin. De route voert over de brug aan de andere zijde van de Verdon over een smalle weg door een gorge in een zijdal. Niet zo groot maar net zo mooi, lieflijk, en veel rustiger als zijn grote en toeristische broer. Ik stop zo vaak voor foto’s dat het met de gemiddelde snelheid niet opschiet. Welk een prachtig landschap mag ik befietsen door elkaar opvolgende dalen.

Na ruim anderhalf uur stop ik in een klein dorpje voor een koffie, de waard dirigeert mij naar binnen aan zijn barretje. Alle tafels zijn gedekt voor het eten van de vele genodigden van het Comité des Fêtes van het dorp. Ik tel makkelijk zeventig couverts, maar dat komt omdat er een regionaal Pétanque toernooi gaande is. En het repas vormt daar uiteraard het stralende middelpunt van. De papieren draps op de tafels moeten proper blijven; ça coute cher hein! De koffie kost één euro, dat maakt wel wat goed maar je kunt bij hem zo heerlijk buiten op zijn terras in de schaduw het dal inkijken. Dan moet ik voor het stuk terug naar Castellane aansluiten op de Route Napoleon waar het gelukkig niet al te druk is. Op het terrasje van de stamkroeg in Castellane, la Taverne, van Michel en Mia ga ik nog even aan de WiFi-koffie met een tarte tatin. Kan ik alle foto’s en zo van de laatste dagen nog even bekijken.

Zeven van de elf kilometer terug naar de camping gaan driftig omhoog. Toch lijkt het, als zo vaak, steeds makkelijker en korter te worden als je een routedeel vaker fietst. De boodschappen uit de Casino wegen nauwelijks mee in verhouding tot de eerder opgeladen kampeeruitrusting. Die spullen laad ik bij aankomst snel in de koelkast en neem voor afkoeling van mezelf een duik in het zwembad. De koffie is gratis voor medewerkers en onder dat genot sluiten de eerste deelnemers aan de wijnproeverij weer aan op het terras. Het schijnt dat Justus de campingbaas samen met de leverancier heel aardige anekdotes weet te vertellen over dit onderwerp. Daar wil ik best graag eens naar meeluisteren maar het is ook zo wat dat je het meedoen aan het proeven zelf categorisch moet afslaan.

Je begrijpt dat de deelnemers na afloop zonder dat het noemenswaardige moeite kost gezellig blijven hangen na te praten. Het gaat al snel over de Nederlandse wijngaarden waar wij in Nijkerk toevallig ook eentje van hebben. In al dat enthousiaste, door de genoten wijntjes, verbale geroeptoeter kom ik niet zo aan bod met mijn inbreng. De één weet het nog beter en mooier te vertellen dan de ander, maar gezellig is het zeker. Dat soort van opbieden tegen elkaar zie je soms ook bij mensen die praten over de lokale en regionale bezienswaardigheden. Ik denk dan wel eens in een veiling beland te zijn. Mij bekruipt een gevoel van opbieden wie het meeste gezien heeft. Wel met enthousiasme.

In de bar wenkt een echtpaar mij na het werk om mij een biertje aan te bieden. “Alcoholvrij?”, met enige verbazing wordt mijn bestelling herhaalt. Temeer omdat mevrouw en meneer al vanaf de vroege middag zitten in te nemen. Ze gaan morgen naar huis en ze moeten tegen zichzelf beschermt worden niet het hele restaurant herhaaldelijk te trakteren. Met de bekende lodderige uitspraak legt meneer uit dat hij zijn aandelen heeft verkocht. Het gaat, denk ik, om een grafisch bedrijf waar hij een aardige positie heeft bereikt. Ondanks zijn “dilectie”, en ik weet nu nog niet of hij de S in het woord niet meer weet of gewoon helemaal als letter niet kent. Grafisch talent, dat dan weer wel.

Je hebt ook hele andere vormen van trots die, volkomen nuchter, onbeschroomd worden uitgedragen. Deze vorm kan ik wel waarderen want de Tukkers zijn een aardig volkje. Het accent wordt, net als door mij, niet krampachtig onderdrukt. Afkomst hoef je niet te verloochenen, wees er, zonder een minderwaardigheidscomplex te laten doorschemeren, gewoon trots op. Hup Fc Twente en Grolsch is machtig lekker.

De volgende morgen zit ik weer met laptop op mijn vaste plek in de schaduw. In de zon kun je het scherm niet aflezen en bovendien gluurt de grote verbrander om de hoek. Na mijn eigen filterkoffie van de morgen begint mijn fantasie te ontwaken en kom ik tot de beste schrijfprestaties. Ik mijmer over wat onderwerpen die ik in de loop van de dag noteer en droom wat weg. Me wiegend in denkbeeldige en vrolijke klassieke muziek die ik fantaseer te horen. Langzaam kom ik tot het besef dat ik het denkbeeldige wel heel realistisch kan horen. Wanneer ik de richting van deze mooie melodie volg zie ik mijn naaste buren druk aan het musiceren. Dit Duitse mannenstel huurt een tent en vanonder de luifel galm het mooie en vrolijke “Kammermusik” de campingheuvels over. Wat een heerlijke atmosfeer en gevoel, zo maar op onze camping.