De zesde week. Camping Castillon de Provence.

De zesde week. Castillon de Provence.

Het zou volkomen begrijpelijk moeten zijn dat onbekendheid met het verschijnsel Naturisme bij niet ingewijden vragen van allerlei signatuur en niveau kan oproepen. Daar missen de blootlopers wel eens de aansluiting om tot een goede uitleg te komen. Je kunt het in de meeste gevallen ook maar beter laten gaan. Naturisme is als skiën of ieder ander geliefde bezigheid, eens geprobeerd nooit meer anders. En voor de onderbroekenlol geinponems onder ons; nee, het is geen doorgaande orgie van uitsluitend promiscue geilaards. In het verlengde daarvan lijkt het me ook goed om Castillon de Provence te typeren als een camping met, bijna, uitsluitend gewone mensen. Het zijn nou net die paar uitzonderingen van types die ik graag en met wat humor beschrijf in mijn blog.

De campingwinkel wordt na de periode Hans in bezetting gehouden door Allegonda, ik meen haar al eens kort te hebben vermeld. Zij is een mooie Groningse meid van ongeveer, rond, de veertig jaar. Altijd tricky dat leeftijd gissen. Ze is samen met haar laatpuber zoon door Mia geselecteerd voor vrijwilligerswerk op deze camping. Ik heb een goede indruk van Justin, haar zoon, over de effectiviteit van zijn opvoeding. De meegebrachte Jack Russel, Cheetah? is daarentegen een onopgevoed mormel. Doet juist alles wat zijn vrouwtje hem, een enkel keertje, voor de bühne verbiedt. Bij het minste geringste blaft het kreng ook en als ik ergens een hekel aan heb. Allegonda is een mooi mens, innerlijk ook, maar zo scherp als een mes. Haar uitstraling alleen al, begeleid door haar onmiskenbaar Groningse tongval, kan het effect hebben dat je voorzichtig manoeuvreert met je eigen woorden in gesprekken waar zij bij is.

Aan mij is enige voorzichtigheid niet besteed natuurlijk en dat lijkt ze ook weer te waarderen. Omdat ik zie en merk dat ze daarentegen een goed mens is vermoed ik de deelname ooit aan een assertiviteit cursus. Ondanks goede pogingen is ze er nog niet helemaal in geslaagd het doorslaan na het volgen van een dergelijke “voor jezelf opkomen cursus” in goede banen te krijgen. Het komt vast goed, maar waarschijnlijk niet meer met vriend Marco naast haar die later is aangekomen op de camping. Een nuchtere kerel, oorspronkelijk Srebrenica-ganger, maar weer teruggekeerd in de normale samenleving. Maar helaas, een van de laatste dagen van hun aanwezigheid loopt de relatie stuk.

En ineens had ik een “hem even helemaal zitten” dag, zoals ieder mens wel eens heeft. Geen idee wat te doen op deze zaterdag tot de avonddienst in de keuken zich aandient. Geen zin aan schrijven, naar het meer afdalen lokt niet, en aan een nieuw boek beginnen te lezen al helemaal niet. Had ik wel een vaag idee dan redeneerde ik net zo lang tot ik geen puf had dit te gaan doen. Dan ga je dus iets doen waar je normaal alleen in meegaat om Trijntje een plezier te doen. Afdalen naar de toeristische, overbevolkte, zaterdagmarkt van het typisch Provençaalse stadje Castellane. Moet je gedaan hebben, het liefst alle markten in een omtrek van veertig kilometer. Jouw vermoeden is juist, hiervoor moet bij mij echt een knop om. Maar, het is nog vroeg, even gratis wifi bij de koffie op het plein, en het vooruitzicht fietsen waarbij vooral de terugweg omhoog verleidelijk lonkt. Naar beneden suizend met de handen voortdurend om de remmen glijdt ik een half uurtje later het stadje binnen. Op de markt heb ik in nog geen vijf minuten alles gespot binnen mijn interessegebied. De rest zijn kramen met plod’n (kleding), schoenen, blingbling en ander toeristische shit. Ik zet mij al snel op het terras van La Taverne, en de ober raad het al “une allongé, un ver d’eau, et un code Wifi”. Mijn grijns en duim zijn voor hem voldoende de bestelling uit te voeren. Hier kan ik even alle filmpjes en foto’s openen zonder dat mijn telefoonbundel acuut is geruïneerd. Bezweet constateer ik bij terugkomst op de camping tevreden dat het “Changer l’Air” goed heeft gewerkt, het hele bestaan voelt weer lekker aan.

Hij zal het waarschijnlijk moeilijk toegeven maar Justus, de campingmanitou moet zich wel eens klem voelen zitten. Klem tussen commercie, te veel incroud, ideologie van het naturisme, en nog tientallen andere zaken als overheid bemoeienissen. De incroud wordt gevormd door al jaren terugkerende gezinnen. Gezinnen waarvan de kinderen zoetjesaan de leeftijd hebben om vrijwilliger op de camping te zijn. Net zo als andere kinderen die je al jaren van de camping kent. En je wilt natuurlijk niet achterblijven bij de rest. Hoe pak je zo’n medewerker aan als de ouders stageld opleveren, vijf-uur-borrelen en niet zelden ‘s avonds in het restaurant eten. Aan de buitenkant lijkt Justus zich met gemak door dit mijnenveld te rollen. En je komt niet door de hoornen laag heen die hij op zijn buitenkant heeft aangekweekt. Moeilijke kwesties, ideeën of problemen waar een ander mee komt beantwoord hij zeker niet direct. Soms is iets, tot je niet geringe verbazing, zomaar stilzwijgend geregeld of opgelost. De meeste zaken die zich bij hem hebben aangediend echter, helemaal niet. Hoor je nooit meer iets van of je moet door blijven drammen met de ongewenste kenmerken van een lastig mens.

Ik stoor mij hier niet zo aan en doe als alle Fransen, “je tire mes épaules”. Helemaal als ik hoor dat Trijntje vast en zeker naar Castillon de Provence zal meekomen met Michel. Dat is een prettig vooruitzicht en ik zou nog wel meer geliefden eens mijn huidige, tijdelijke leven willen laten meemaken.

Er komen en er gaan mensen waar je mee gewerkt hebt, en een paar springen er qua gevoel een beetje uit. Net zo als iedereen, zonder heel close te zijn, heb je bij sommige mensen een plusgevoel en bij anderen helemaal niet. Ik ben vanmorgen weer eens heel vroeg wakker en ga even kijken bij het vertrek van een aantal jongere vrijwilligers. Justus brengt ze naar het vliegveld van Nice of het plaatselijke treinstation.

Je maakt deze jeugdigen op gezette tijden van dichtbij mee. Ze vertonen hun eigen ik maar een beetje, des te maar de gewoonten van de meeste jongeren. In groepsverband is men geneigd slordig te zijn, lawaaierig aanwezig op plaatsen die voor iedereen bedoeld zijn en tot diep in de nacht bij elkaar zitten. Alcohol is daar een zeer gewilde metgezel en tot mijn niet geringe verbazing roken ze vrijwel allemaal. Ik ga dan het gesprek aan over mijn verbazing dat ze vaak vegetarisch eten en heel begaan zijn met het milieu. Dat is heel wat anders uiteraard en ik zie het helemaal verkeerd. ;) .

Hun nachtelijk geschuim moeten ze natuurlijk helemaal zelf weten maar er mag gerust een uitzondering gemaakt worden voor diegenen die de volgende dag moeten werken. “’s Avonds een stoere, ’s morgens een stoere” is maar mondjesmaat doorgedrongen bij deze jongens en meisjes. Een van de veel-gebruikers is Fabienne, een mooi en lief kind maar ze heeft ook een zekere gehaaidheid over zich. Een meisje waar je een beetje medeleven bij voelt als je haar achtergrond hoort. Ze komt van het zwaar christelijke, Zeeuwse Tholen. Het is mij een raadsel hoe ze het gespeeld heeft bij haar ouders toestemming te krijgen op een naturistencamping te gaan werken. Ze doet gewoon mee aan de gewenste blootcultuur. Hoewel dat op deze camping, vooral bij de jeugd, een handdoek cultuur inhoud. Een handdoek of pareo om je middel getuigd niet echt van een naturistisch gemoed. Een eeuwig punt van discussie tussen ouders en de meer puriteinse blootlopers.

Op deze naturistencamping houden de gasten zich over het algemeen aan de “code Naruriste”. Men beleeft zijn vakantie als gewenst in het blote vel. Maar bij de centrale voorzieningen als de horeca is het in dit wereldje gewenste, naturistische gedrag sowieso bij veel gasten voorbij het kantelpunt beland. Je vraagt je onwillekeurig af of we naar een soort van Hybride vorm van het blote leven afglijden. Het is onder naturisten gebruikelijk dat kleding optioneel wordt genoemd, dat wil zeggen wanneer je het terrein verlaat of wanneer het bijvoorbeeld te koud is. Castillon de Provence geeft, als al aangegeven vooral rond de horeca gelegenheid, de indruk dat bloot ook mag. Een gedrag dat niet alleen door jeugdigen wordt vertoont, ook de leiding heb ik persoonlijk nog nooit in hun blote niksie gezien. In het verlengde daarvan verbaast het niet dat iedereen gekleed aanschuift aan het diner. De meningen onder naturisten op dit punt zijn verdeeld en een enkele laat merken ook in het restaurant ongekleed te willen zijn. Geen punt voor de leiding naar ik hoor, we moeten ons allemaal prettig voelen als we lekker gaan tafelen.

Vanavond, op acht augustus, is er zelfs een dresscode, iedereen in het wit, en wordt de dag van vijftien augustus gevierd met een speciaal dinermenu. De wenkbrauwen mogen gefronst worden want dat komt toch uiterst merkwaardig over. Ik heb het niet helemaal begrepen maar deze dag heeft met Mariahemelvaart en de op dat moment aflopende bezettingscurve in het Franse toeristenseizoen te maken. En een dresscode op een naturisten terrein? Het naturistisch gemoed maakt bokkesprongen.

Jean Michel echter heeft een heerlijk menu bedacht waar toch weer ruim zestig mensen voor aan tafel komen bij ons. Het meest intrigeert mij het hoofdgerecht, magret de canard, eendenborst, niet heel bijzonder in deze regio. Maar deze keer gieten we een dropsaus over het vlees. Dropsaus? Jawel, dropsaus, en het is boven verwachting heerlijk. Ik moet niet vergeten het exacte recept los te weken van Jean Michel.

Een behoorlijke tijd alleen zijn hier zonder je geliefde(n) geeft wat verlangende momenten maar is toch prima te doen. Je maakt deel uit van de leefgemeenschap die we als medewerkers en vrijwilligers samen hebben. Ik heb sowieso mijn eigen tijd en ruimte nodig en je kunt op elk moment even naar het restaurant lopen. Is er niemand of geen mensen waar je bij aan wilt schuiven, dan kun je altijd wat anders gaan doen. Buurman Martijn, de blonde jonge Viking van de Technische Dienst heeft vrijwilligster Shirley aan de haak geslagen. Of andersom, daar vraag ik maar even niet naar. Hij was het alleen zijn kennelijk toch een beetje zat maar ik merk er eigenlijk niets van dat ze naast mijn kamer nu zo ongeveer samenleven.

Vandaag zijn we weer genoodzaakt ons slagwapen, de vliegenmepper, tegen de vliegen en geregeld een wesp, in de aanslag te houden. Dat komt gelukkig niet vaak voor maar de nabij geweide schapen zijn kennelijk weer een beetje afgedaald. Hun wolvliegen maken van de gelegenheid gebruik deze buren te terroriseren op zoek naar eetbaars. Zij die ook maar iets van zoet op het bord hebben staan het vooral in de belangstelling van de wespen. De meest lachwekkende vlucht- en slagbewegingen worden gemaakt. Vooral Yentel de dochter van Justus maakt de mooiste kapriolen. Ze is helemaal een beetje een opmerkelijk tienerkind. Ze speelt veelal het pruilende kindvrouwtje en is niet echt overmatig vrolijk. Altijd wat te mopperen maar krijgt veel voor elkaar, vooral bij Jean Michel. Ze heeft allang gezien dat ik doorheb dat zij de pruillip-rol voor een groot gedeelte, flink aangezet, altijd doorspeelt. Broer Felice is in die zin het tegenovergestelde, vrij rustig, evenwichtig, een harde en serieuze werker. Een echte Franse babbelaar met Nederlandse roots die tegen medewerkers van zijn vader uiterst beleeft is. Hij verontschuldigt zich voor van alles en vraagt eerst voor hij doet wat hij zou willen. Dit gaat voor mij soms in het overdrevene en ik vermoed dat ze door Papa op dit punt stevig zijn gedresseerd. De poeha en de air van “ik ben de zoon/dochter van de baas” is door Justus duidelijk als ongewenst gedrag verklaard.

Begrijpelijkerwijs kan Justus het niet laten zijn voorkeur voor een soepeler belasting klimaat ook aan tafel uit te spreken. Lees; een zwartgeldcircuit die gedoogd dient te worden, omdat dit de bedrijven laat overleven en het zout in de pap levert. Niemand aan de middagtafel reageert op zijn betoog, iedereen ontvangt immers zijn onkosten vergoeding uit dezelfde pot. In eigen straatje praten, voert ook een beetje de boventoon in de meningsvorming van Justus. Zijn houding en mening ten aanzien van speciale eetwensen is daar een sprekend voorbeeld van. Tegemoet komen aan vegetarisme wordt maar mondjesmaat opgepakt en op lactose en andere gevoeligheden wordt vaak wat schamper gereageerd. De kennis over gluten intolerantie bijvoorbeeld is duidelijk zeer sumier. Het lijkt hem voldoende dat er geen tarwe bindmiddelen gebruikt worden bij bereiding van glutenvrij eten. Welk een minachting ten aanzien van mensen die een van de meest gevoelige varianten van deze aandoening hebben. Het gebruik van hulpmiddelen als messen die ook voor alle andere bereiding gebruikt worden is vaak al voldoende om deze mensen doodziek te maken. Dit wegwuiven ten bate van zijn eigen profijt is een kwalijke houding. Zeg dan gewoon dat je niet glutenvrij kunt koken omdat je daar een gescheiden keukendeel, en alleen op die plek gebruikte hulpmiddelen, voor nodig hebt. Ik heb sowieso maar een enkele keer deze vraag van een klant gehoord.

Joelle is mijn stand-in voor de ochtenddienst met kok Jean Michel en ze heeft de binding met de horeca van geen vreemde. Haar vader is Chef-kok van het lunchcafé van Hotel Restaurant Chateau Neercanne in Zuid-Limburg. Het Chateau heeft zijn Michelin ster moeten inleveren maar haar vader heeft de persoonlijke onderscheiding Bieb Gourmand ontvangen. Voorwaar een kookkanon die langzaamaan het vakantie luieren zat is en voorstelt op de vrije maandag van Jean Michel en mij het diner in elkaar te fröbelen. Hij zet een vast, verfijnt menu op tafel die van veel finesse getuigd. De snelheid van de wijze van koken van onze voor een camping gewenste kookkunsten kan hij niet halen maar dat lijkt niemand een bezwaar te vinden. Een geslaagd experiment die hopelijk nog eens navolging vindt.

Ik heb me waarachtig verslapen op mijn vrije maandag en kan maar met moeite helemaal wakker worden. Alleen mijn eigen koffie zal hier helpen weer bij zinnen te komen. De uitgedachte fietsroute is sowieso niet meer mogelijk. Meteo France heeft voor vandaag zwaar weer voorzien vanaf een uur of twee. Ik bedenk een vorige kleinere route nog een keer te fietsen zodat ik op tijd binnen kan zijn. Vanaf de diepblauwe hemel straalt de zon zijn warmte op mij neer en het reflecterende asfalt maakt het nog even extra warm. Vanaf de kleine col is het tussen de bomen weer heerlijk afkoelen bij de afzink over de smalle weg naar beneden.

In Castellane is het ook vandaag behoorlijk druk nu het hoogseizoen zich laat gelden. Aan de uitstraling van de bediening op het terras is te merken dat deze zwaar begint te wegen. Men is nog net niet onvriendelijk maar een lachje kan er nauwelijks af. Ik besluit een salade Niçoise te nemen, niet te zwaar omdat de opstijg naar de camping nog op me wacht. Donkere wolken pakken zich al samen boven de bergen dus de boodschappen ga ik maar even niet meer doen. Het gestaag druppelen en de daling van de temperatuur maakt het aangenaam omhoog te fietsen. Precies als ik mijn karretje bij mijn kamer parkeer begint het echt te hozen en de donkere lucht raakt herhaaldelijk verlicht door duo Wodan en Donar.

’s Avonds is het aangenaam lauwwarm op het terras waar ik bij gasten aan tafel van één van Felice’s pizza’s geniet. Naast de al eerder genoemde tukkers zijn ook Ernst en zijn vriendin aangeschoven en met hem is het altijd lachen. Een heerlijke Utrechtse jongen die met de bekende tongval niet op zijn mondje is gevallen. Over hem vallen er nog heel wat meer hilarische verhalen te vertellen.