De tiende week. Camping Castillon de Provence.

De tiende week, Castillon de Provence.

“Yann, deux fondants et une tartin, s’il te plait”; priemt de stem van Murièl door de ruimte tussen de bar en onze keuken. Het is dan ergens tussen 21.30 en 22.00 uur. Ik doe naast de voorgerechten ook de warme toetjes en haar stem onderbreekt mijn deel van de schoonmaak werkzaamheden. Een fondant is een chocolade toetje waaruit bij het aansnijden vloeibaar chocolade vrijkomt. Een tartin is de afkorting van een “tarte tartin”, appels uit de oven met een bladerdeeg dekje, omgekeerd en een bolletje roomijs er op. Vanzelf zijn dit zalige toetjes, maar vooral de eerste een waar cholesterol bommetje. Chocolade, room van 35% vet, eieren, slagroom erop; moet ik dit nog verder uitleggen! We voeren de traditionele Provençaalse keuken met ook een vleugje Thai. Jean Michel heeft daar ooit gewerkt maar ook in Engeland, China en de Oekraïne om maar een paar landen te noemen. Dat de man met zo veel mondiale belevenissen zo weinig zegt en niet in staat lijkt te verhalen over zijn avonturen blijft wonderlijk.

Jean Michel is single en waarschijnlijk hetero, maar erg duidelijk is dit schijnbaar niet voor een aantal leden van onze tijdelijke leefgemeenschap. Gezien de opmerkingen die zo nu en dan mijn oren bereiken, als ik tenminste mijn hulporen in heb. Zoals gebruikelijk voor hem heeft JeanMi mij heel kort verteld over zijn Oekraïne periode. Werken in een op te bouwen Savoy hotel en; er zijn veel mooie vrouwen. Punt. Toen moest ik natuurlijk even doorvragen; “waarom heb je daar niet één van aan de haak geslagen”. Een Fransman, vast een heel interessante partner-kandidaat voor zoekende Oekraïense dames. Hij antwoordde mij “par ce que je suis un con”; “omdat ik een lullo ben”. Punt. Bedoelend dat hij daar met zijn levenshouding gewoon niet toe in staat is. Kent hij zichzelf goed en heeft hij zich neer gelegd bij zijn inborst? Een man die bijna niets zegt zal zeker geen gewilde partner zijn voor de meeste meisjes.

Op twee dagen na, in mijn hele werkperiode, is het ook de volgende morgen als altijd weer een heerlijke ochtend. De aanvankelijk lichte azuurblauwe hemeltint verdiept zich in het eerste uur van het ontwaken van deze nieuwe dag in een toenemende donkere variant. Ik ben verwonderd en bewonder elke dag opnieuw dit toch wat intense blauw boven de bergachtige natuur rondom die bijna wordt overbelicht door de Provençaalse zon. Opvallend zijn ook de vele vlinders die in tientallen variaties in deze toch al idyllische omgeving om je heen fladderen. De laatste anderhalve week van mijn verblijf zijn er wel wolkenvelden in de middag. Als ook de wind niet toeneemt, cumuleren ze een enkele keer in een stevig onweer in de avond. De duizend meter hoogte waarop de glooiende heuvelweiden van de camping liggen voorzien ons van een aangename temperatuur. Hoewel je veel in de zon kunt zijn, blijf ik lekker onder mijn eik zitten. En ’s nachts, ’s nachts is het heerlijk lauw-koel om goed te kunnen slapen.

Het is dinsdag muziekavond in het restaurant, zoals elke dinsdag. In het hoogseizoen waren dit drukke avonden met aanvullende optredens van enkele gasten. Ook enkele jeugdvrijwilligers bleken verassend goed te kunnen zingen. Opmerkelijke, verassende avonden, waar ik alleen het laatste uurtje van meekreeg door het werk in de keuken. Ik weet nog dat ik op een avond meende dat Justus, Stevie Nicks van Fleedwood Mac had ingehuurd. Zo gelijkluidend kan deze gaste het nummer “go your own way” nazingen, gelijk de frontvrouw van deze band. Muziek wordt er ook gemaakt op zondagavond, mijn laatste werkdag op Castillon. Omdat ik er nog zou zijn om JeanMi te assisteren bedacht Justus een laatste dineravond te organiseren. Bijna hilarisch hoe Jean Michel met weerzin hierop reageerde, “je déteste les grand repas”. Desondanks wordt hij gaandeweg enthousiast en hebben we een heerlijk vier gangen menu in elkaar bedacht. Maar hij vertoont zijn kookkunsten nou eenmaal liever vanuit de menukaart.

Gelukkig kwamen er “maar” tweeënzestig mensen eten. We hadden de limiet op zestig couverts gezet en ook niet meer gemaakt in de voorbereiding. “Je ne suis pas un docteur” riep JeanMi uit toen hij naast een aantal zalmmoten voor vegetariërs, op de valreep ook nog iets moest bedenken voor een naarstig aangeschoven veganist. Die eten dus ook geen vis. Ik kreeg hem uiteindelijk zo ver dat hij de voorgestelde omelet in ieder geval wel maakte. Omdat er iemand onder de eters beslist geen suiker mocht hebben mocht ik ook nog even mijn creatieve geest aanspreken voor een speciaal toetje. Het menu bestond uit; pompoensoep met bladerdeeg, gamba’s in panko-paneer met gefrituurde rijstnoedels en pittige saus, eendenborst forestière saus, met selderij-mousse gevulde tomaat en aardappel crème-puree. Het toetje was een verassend heerlijke avocado/roodfruit bavaroise, zoet dus. Een meersterren restaurant waardig, en daar heb ik in gewerkt!! Andrei Serban, de grote zigeuner violist treedt deze laatste zondag voor ons op in het restaurant. Binnen de incroud van Castellane en omgeving kennen velen elkaar en zo is Justus bevriend geraakt met de viool virtuoos. (https://www.facebook.com/people/Andrei-Serban/100006727368697).

Andrei en zijn vrouw wonen in Den Haag en hebben een tweede huis in het “Belgendorp” aan de rand van het lager gelegen Lac de Castillon. Naar verluid zou hij de leermeester/beoordelaar van André Rieu zijn, maar dat kan zijn voortgekomen uit een fantasierijke campinggeest. Ook vanavond weet hij de aanwezigen te ontroeren en bewegen. Ritmisch wiegen en schokschouderen velen na het eten mee met het aanstekelijk vlotte tempo van veel van zijn nummers. De begeleidende pianist raakt langzamerhand ook overenthousiast van de atmosfeer van de avond. De sfeer krijgt ook Trijntje te pakken en zij strikt op haar beurt de toevallig passerende Ruud voor een dansje. De buikjes van de aanwezigen voelden wellicht nog wat te gevuld aan, de ingezette sirtaki leidde helaas niet tot massale deelname. Mieke van de afwas en haar vrouw, voorheen man, Diede achter de bar willen zo uit de werkzaamheden stappen om mee te bewegen op de Griekse klanken.

Met dit heerlijke stel maken wij voor het eerst het fenomeen transgender van dichtbij mee. Hun komst gonsde al ver van te voren door onze gelederen. Een aantal van de collega’s komt al jaren in het seizoen op de camping werken en kende Diede nog als man Dirk. Wij staan altijd onbevangen tegenover onbekende en op het eerste gezicht niet erg gewone levens zoals dat van dit paar. Diede oogt nog wat mannelijke qua postuur maar alle kenmerken van een vrouw zijn bij haar te bewonderen. Dat gaat ook wat gemakkelijker op een naturistenterrein en de chirurg verdient een mooie pluim voor zijn werk. Werkelijk opmerkelijk hoe deze lieve man is getransformeerd in een al even aimabele vrouw.

Na de koele omarming van de nacht genieten we nog even van deze opnieuw prachtige en vrije maandag. Er hangt, niet alleen bij mij, een beetje melancholie in de lucht. Het avontuur Castillon de Provence neemt morgen een einde, we rijden met Michel terug naar Nederland. Het afscheid van de mensen waar je lange tijd mee samen bent geweest en gewerkt hebt kan niet meer genegeerd worden. Het inpakken geeft wel even wat afleiding en bij de borrel-samenkomst op het terras komen opvallend meer mensen even meebabbelen. De volgende mogen benadrukt het regenachtige decor de ietwat neerslachtige sfeer. De cohesie binnen de groep blijkt overduidelijk als ze allemaal het restaurant binnendruppelen op dit vroege uur. Er wordt wat afgezoend en geknuffeld, wensen geuit en nog snel een enkel Email adres of telefoonnummer uitgewisseld. We worden uitgezwaaid en zijn dan op weg naar het terugkerende, gewone leven in Les Pays Bas.


Salut les Gars.