De eerste week. Camping Castillon de Provence.
Door: Jan Huisman
Blijf op de hoogte en volg Jan
21 Juli 2019 | Frankrijk, Castellane
De eerste week - Camping Castillon de Provence.
Maandag 8 juli 2019.
De dinsdag na onze aankomst, gisteren, op maandag wordt op relaxte wijze besteed aan kennismaking met de collega’s, mijn werkplek en ons tijdelijke onderkomen. Onze kamer maakt deel uit van een gemeenschapshuis waarin zich nog vier kamers bevinden. Trijntje en ik hebben prima geslapen op het ons onbekende bed. Dat lukt natuurlijk vanzelf al prima na ons fiets uitje van de afgelopen twee weken. Er wordt door de leiding van het terrein wat louw of helemaal niet gereageerd op mijn aankomst als nieuwe medewerker voor een hele zomer. De korte kennismaking met mijn collega, le cuisteau, en de belangstelling van een aantal vrijwilligers van het restaurant steekt daar positief bij af.
Ondertussen houdt Trijntje zich met de schoonmaak van onze kampeerspullen bezig. De hoosbui in Digne heeft vale bruin/grijze, opgedroogde, sporen nagelaten. De schoonmaak van kamer en voorzieningen in het huis worden en passant meegenomen. Het verhaal van de laatste fietsdag moest ook nog geschreven en geplaatst worden. Dat is geen eenvoudige upload met de slechte media verbindingen op het terrein. De hotspot verbinding tussen smartphone en laptop biedt uitkomst.
De prachtige omgeving van de Vercors is overgegaan in de hier al even schitterende Haut Provence. De camping ligt als vele naturisten terreinen behoorlijk afgelegen. Ze heeft zich uitgestrekt op een mooie heuvel verheven boven het smaragd groene Lac de Castillon. Deze is wandelend te bereiken en je hoeft daarvoor niet in de kleren. De afgelopen twaalf jaren moet er gezien de voorzieningen en uiterst verzorgde indruk van het terrein bergen met werk verzet zijn. Later maar eens goed op verkenning gaan en ook de afdaling naar het meer meenemen.
Binnen de groep medewerkers van naturisten camping Castillon de Provence leeft en speelt een kleurrijke veelheid aan menselijke sentimenten. Aandachtig waarnemen in de week na onze aankomst en vijf dagen werken in de keuken van het restaurant levert veel stof op. Letterlijk kunnen we op gezette tijden het stof van het maaien van de vrij droge kampeervelden tot ons nemen. Stof tot nadenken en verbanden leggen is er ook volop. De toevoeging van enige fantasie brengt me tot dit, hopelijk, lezenswaardige verhaal.
Besturen van een camping leest zich in het algemeen als elke facilitaire organisatie. Er moet worden ontvangen, gehuisvest, voorzieningen gerund, huishouding verricht, over voedsel beschikt, recreatief geëntertaind en uitgebreid onderhoud uitgevoerd. De personele bezetting om dit alles efficiënt uit te voeren bestaat op Castillon de Provence uit een aantal vaste krachten en een club vrijwilligers.
Na de gewenning dinsdag mag ik de volgende dag aantreden als assistent van Jean-Michel de kok, meestal Jeanmi genoemd. Van Facility Manager terug naar “un apprenti de cuisine”, een leerling keuken medewerker. Ik heb Mia’s voorstel dit baantje te gaan invullen precies als zodanig laten indalen in de verwachting die ik er van wil hebben. Terug naar de basis, doen wat er door anderen verlangt wordt. De beperkte eindverantwoordelijkheid van een eenvoudige maatschappelijke invulling. Kijken wat er gebeurd, wat je er bij voelt na een paar jaar van, niet gewenste, inactiviteit op de arbeidsmarkt.
In de verhalen over de persoon van Jean-Michel lijkt een stil iemand naar voren te komen. Een man waar niemand echt iets van lijkt te weten. Ik hoor van wat bijzonderheden en grillen en nukken die hij ook schijnt te hebben. Ik mag de dag beginnen met een klassieke test op mijn bereidwilligheid. Op hoever hij met mij kan gaan. Met een grijns op mijn kop begin ik de friteuse af te tappen en zo goed mogelijk te ontvetten. De rest van de morgen komen allerlei eenvoudige werkjes voorbij. Aardappel schillen, appels net zo behandelen, meehelpen de “mise en place” te maken. Vooraf schillen, snijden en hakken van ingrediënten die nodig zullen zijn bij het maken of opmaken van de gerechten uit het dagmenu. We maken voor tussen de middag de maaltijd voor de medewerkers, wat ook mijn eigen kostje inhoud.
Het “à la carte” gaan hangt als een zoemende vlucht bijen in de lucht van dit bestaan. In het voorseizoen werkt Jean-Michel met een dagmenu en juist in het hoogseizoen wordt er met een menukaart gewerkt. Dan is het zaak de inkoop en voorbereiding van veel meer gerechten in de hand te hebben dan een vastgestelde driegangen maaltijd. Dat ik goed kan koken weet ik van mezelf. Maar de geheimen in de werking van een professionele keuken doorgronden is toch even iets anders. Jean-Michel laat me voelen dat hij ziet dat ik niet van gisteren ben. Hij geeft mij in toenemende mate verantwoordelijkheid in het meedoen bij de bereiding van het eten. Dat is leuk, en geeft de burger ook wat extra moed.
Maandag 8 juli 2019.
De dinsdag na onze aankomst, gisteren, op maandag wordt op relaxte wijze besteed aan kennismaking met de collega’s, mijn werkplek en ons tijdelijke onderkomen. Onze kamer maakt deel uit van een gemeenschapshuis waarin zich nog vier kamers bevinden. Trijntje en ik hebben prima geslapen op het ons onbekende bed. Dat lukt natuurlijk vanzelf al prima na ons fiets uitje van de afgelopen twee weken. Er wordt door de leiding van het terrein wat louw of helemaal niet gereageerd op mijn aankomst als nieuwe medewerker voor een hele zomer. De korte kennismaking met mijn collega, le cuisteau, en de belangstelling van een aantal vrijwilligers van het restaurant steekt daar positief bij af.
Ondertussen houdt Trijntje zich met de schoonmaak van onze kampeerspullen bezig. De hoosbui in Digne heeft vale bruin/grijze, opgedroogde, sporen nagelaten. De schoonmaak van kamer en voorzieningen in het huis worden en passant meegenomen. Het verhaal van de laatste fietsdag moest ook nog geschreven en geplaatst worden. Dat is geen eenvoudige upload met de slechte media verbindingen op het terrein. De hotspot verbinding tussen smartphone en laptop biedt uitkomst.
De prachtige omgeving van de Vercors is overgegaan in de hier al even schitterende Haut Provence. De camping ligt als vele naturisten terreinen behoorlijk afgelegen. Ze heeft zich uitgestrekt op een mooie heuvel verheven boven het smaragd groene Lac de Castillon. Deze is wandelend te bereiken en je hoeft daarvoor niet in de kleren. De afgelopen twaalf jaren moet er gezien de voorzieningen en uiterst verzorgde indruk van het terrein bergen met werk verzet zijn. Later maar eens goed op verkenning gaan en ook de afdaling naar het meer meenemen.
Binnen de groep medewerkers van naturisten camping Castillon de Provence leeft en speelt een kleurrijke veelheid aan menselijke sentimenten. Aandachtig waarnemen in de week na onze aankomst en vijf dagen werken in de keuken van het restaurant levert veel stof op. Letterlijk kunnen we op gezette tijden het stof van het maaien van de vrij droge kampeervelden tot ons nemen. Stof tot nadenken en verbanden leggen is er ook volop. De toevoeging van enige fantasie brengt me tot dit, hopelijk, lezenswaardige verhaal.
Besturen van een camping leest zich in het algemeen als elke facilitaire organisatie. Er moet worden ontvangen, gehuisvest, voorzieningen gerund, huishouding verricht, over voedsel beschikt, recreatief geëntertaind en uitgebreid onderhoud uitgevoerd. De personele bezetting om dit alles efficiënt uit te voeren bestaat op Castillon de Provence uit een aantal vaste krachten en een club vrijwilligers.
Na de gewenning dinsdag mag ik de volgende dag aantreden als assistent van Jean-Michel de kok, meestal Jeanmi genoemd. Van Facility Manager terug naar “un apprenti de cuisine”, een leerling keuken medewerker. Ik heb Mia’s voorstel dit baantje te gaan invullen precies als zodanig laten indalen in de verwachting die ik er van wil hebben. Terug naar de basis, doen wat er door anderen verlangt wordt. De beperkte eindverantwoordelijkheid van een eenvoudige maatschappelijke invulling. Kijken wat er gebeurd, wat je er bij voelt na een paar jaar van, niet gewenste, inactiviteit op de arbeidsmarkt.
In de verhalen over de persoon van Jean-Michel lijkt een stil iemand naar voren te komen. Een man waar niemand echt iets van lijkt te weten. Ik hoor van wat bijzonderheden en grillen en nukken die hij ook schijnt te hebben. Ik mag de dag beginnen met een klassieke test op mijn bereidwilligheid. Op hoever hij met mij kan gaan. Met een grijns op mijn kop begin ik de friteuse af te tappen en zo goed mogelijk te ontvetten. De rest van de morgen komen allerlei eenvoudige werkjes voorbij. Aardappel schillen, appels net zo behandelen, meehelpen de “mise en place” te maken. Vooraf schillen, snijden en hakken van ingrediënten die nodig zullen zijn bij het maken of opmaken van de gerechten uit het dagmenu. We maken voor tussen de middag de maaltijd voor de medewerkers, wat ook mijn eigen kostje inhoud.
Het “à la carte” gaan hangt als een zoemende vlucht bijen in de lucht van dit bestaan. In het voorseizoen werkt Jean-Michel met een dagmenu en juist in het hoogseizoen wordt er met een menukaart gewerkt. Dan is het zaak de inkoop en voorbereiding van veel meer gerechten in de hand te hebben dan een vastgestelde driegangen maaltijd. Dat ik goed kan koken weet ik van mezelf. Maar de geheimen in de werking van een professionele keuken doorgronden is toch even iets anders. Jean-Michel laat me voelen dat hij ziet dat ik niet van gisteren ben. Hij geeft mij in toenemende mate verantwoordelijkheid in het meedoen bij de bereiding van het eten. Dat is leuk, en geeft de burger ook wat extra moed.
-
21 Juli 2019 - 09:15
Betsie :
Ja het zal wel even aftasten zijn hoe je hier mee om moet gaan ,maar meestal wordt het na een aantal dagen wel duidelijk .In ieder geval hoop ik voor jou dat je plezier hebt daar Succes en dikke kus -
21 Juli 2019 - 09:15
Betsie:
En het is natuurlijk een prachtige omgeving -
21 Juli 2019 - 10:35
Annette:
Leuk dat je ons als lezer laat meekijken achter de schermen van het werken op een camping. Ben benieuwd naar het volgende verhaal. -
21 Juli 2019 - 12:38
Bob Hazelhoff:
Verslag van de start gelezen,een knap verhaal. Je woont vlak bij Monaco zag ik.
Ben er jaren geleden met 25 pallets thee langs gereden naar Barcelona. Een prachtige streek.
In een Scania-cabine zit je hoog en zie je veel.
Ik wens jou veel plezier in de Franse horeca. Kennis heb je genoeg,laat niets aanbranden.
Hartelijke groet van Griet en Bob -
21 Juli 2019 - 16:50
Catrijn:
Hoi Jan, het lijkt mij een leuke uitdaging, maar ook raar om weer helemaal onderaan te beginnen. De kok heeft vertrouwen in jou en dat is ook leuk. Kan ook niet anders. Jij kan goed koken. Natuurlijk moet je daar ook genieten maar dat doe je vast wel. Veel plezier daar en geniet ervan. Dikke kus van ons. -
22 Juli 2019 - 17:11
Marica:
Hoiii. Leuk verhaal weer Jan.
Ohhh ik wil graag proeven wat jullie allemaal maken... klinkt allemaal goed.
Jij redt je wel. Succes en vergeet vooral niet te genieten. Anders huur hè toch die muis in.......Ratatouille....
Niemand die het ziet!!!
Groetjes en liefs....Trijn heeft hier geslapen... gelachen... enz enz... was gezellig!!!
Dikke kus X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
