Derde week. Castillon de Provence.

Derde week. Castillon de Provence.
Woensdag 24 juli 2019.

Aan zijn aanwezigheid op de camping en de reacties op zijn persoontje is te zien dat hij al vier jaar geregeld op deze camping rondloopt. Michel, de man van Mia, de camping gérante, is aangekomen na een nachtelijke rit vanuit Nederland. We omarmen en zoenen op de wang, comme la mode Française, zoals we al jaren gewend zijn. Gevraagd door anderen aan tafel leggen we uit hoe drieëndertig jaar vriendschap zijn oorsprong heeft. Deze is uiteindelijk nog voortgekomen uit vakantie contacten met mijn ouders aan het meer van Serre Ponçon. Mijn vader bedwong als een voorvader van Bauke Mollema nog Alpencols en Michel probeerde hem in de afdalingen bij te houden, met de auto wel te verstaan. Mooie verhalen schieten over tafel. Onze jaren op Domaine de Pauliac hebben zij meegemaakt. Geboorte en opgroeien van onze kinderen van nabij kunnen volgen.

Collega vrijwilligers volgen geboeid de gemaakte paralellen tussen Pauliac en deze camping. Leeftijdgenoten Wilma en Steef steken een beetje uit boven deze groep. Wilma vooral ook letterlijk, ze is een lange, slanke en energieke vrouw met een aanstekelijke lach. Ze heeft een uitstraling die haar voor mij indeelt bij de mensen die over hun horizon heen kijken. Aan de inhoudelijke gesprekken kun je merken dat ze een voormalig directeur is van basisscholen. Een vrouw die weet wat ze wil zonder anderen te overschaduwen. Ze draagt bij haar serveerdienst kleurrijke jurkjes die haar loopbewegingen een deinende tred geven. Ik kan het niet laten te grappen en te grollen. Verbeeld de gedachte dat minsten de helft van hun caravan uit haar kledingkast zal bestaan. Helemaal onzin als ik hoor dat de Eriba hun thuis is nadat ze de stenen variant hebben verkocht. Sommige mensen heb je meteen een verbindend gevoel mee. Heel jammer dat ze aan het eind van de week terug gaan naar Nederland door een plotsklaps ernstige zieke in de familie. Het mooie is dat het jongste kleinkind nu vaker in de armen genomen kan worden. Ik moet aan mijn dochter en schone zoon denken die ons eerste kleinkind, “bij leven en welzijn”, op deze wereld zullen zetten.

Ook met Maria, ja weer een vrouw, is het leuk samenwerken. Een hele lieve en moederlijke vrouw enigszins in tegenstelling tot Wilma. Ze is wat bang fouten te maken in de bediening wat natuurlijk ook geheid gebeurd. Met manlief Leo heb ik even een testeronale onenigheid over de uitleg van een moeilijke bestelbon. De hectiek van een grote stroom aan bestellingen laat zich gelden. Jean Michel doet daar met zijn mediterrane inborst nog een schepje bovenop. Later begrijpen Leo en ik elkaar beter als we inzien op onderdelen uit gelijk hout te zijn gesneden. Mijn rol als vertaler van de communicatie tussen keuken en bediening verloopt ook steeds beter. Mijn collega schikt zich daarom min of meer in mijn rol als bonnen “coördinator” maar kan de sergeant in hem nog niet helemaal loslaten. Wat ook beslist zo moet blijven als we de hectiek van ons werk in goede banen willen houden.

Elkaar opvolgende foutjes zijn als zo vaak onderhevig aan de wet van Murphy. Bij ons vinden ze te vaak plaats bij één het zelfde echtpaar, “le couple obese” zoals Jean Michel ze noemt. Bij het woord obese denk je terecht aan hun formaat. Ze zijn werkelijk enorm van omvang en eten bijna elke dag in ons restaurant. Een goede klant voor de camping maar kennelijk niet in staat van de kaart te bestellen zoals de gerechten daarin vermeld staan. Altijd worden er uitzonderingen of aanvullingen gevraagd op het gebodene. De spraakverwarring bij het overbrengen van de wensen van dit stel naar de keukenvloer ligt op de loer en slaat ook ongenadig toe. Telkens weer waren de speciale wensen door ons niet goed in het gewenste voedsel omgezet.

Hans is onze tijdelijke winkelier en zijn vrouw Karina probeert haar klankschaal sessies aan de man of vrouw te brengen. Het is een heel aardig stel met alle aandacht voor hun tijdelijke omgeving en de al even temporaire medebewoners, vrijwilligers en collega’s. Het laat zich raden dat dit stel een hoog geitenwollen sokken uitstraling heeft. Bovendien hoor ik dat ze enthousiast praten over een vollemaan aanbidding, een gebeurtenis die binnenkort beleefd gaat worden. Met een dertigtal anderen zal er een ceremonie plaatsvinden waar ik een ietwat zweverig beeld bij krijg. Heel aardige mensen hoor.

Op een volgende avond barst dan eindelijk het aangekondigde onweer los. Alsof alle sluizen boven ons zijn opengezet en we voelen een chute van de temperatuur van een graadje of zestien. Blij met mijn parapluutje rep ik mij naar de keuken waar alle voorbereidingen gewoon door gaan uiteraard. Wij zien er buiten niets van maar Justus komt met een tennisbal uit ijs aanzetten. Geintje, hij heeft ijs aanslag uit een diepvriezer bij elkaar geschraapt. De geschrokken gezichten van een aantal bezoekers ontspannen zich weer. Men zag al eiergrote deuken in auto en caravan. Justus wordt even bij de lurven gevat. De centraal in het restaurant geplaatste houtkachel wordt zelfs ontstoken. Je zal er vlak naast zitten, bedenk ik me, en zie mensen verkassen die het ineens erg warm hebben.

De volgende morgen ben ik weer eens om zes uur wakker. En rep me naar buiten om op het terrasje de heerlijk frisse ochtend te inhaleren als de eerste de beste junk. De hoody en joggingbroek moeten zelfs aan, zo fris is het wel na de onweersnacht. Na de zelf gezette bakjes koffie ga ik eerst even brood halen boven, in de spoelruimte van het restaurant. Ik probeer me er al dagen aan te onttrekken, de bijna pathologische behoefte van veel Franse vrouwen elke nieuwe dag te zoenen. Lucette, een van de femmes de menage, staat als het van kinds af gedresseerde meisje te wachten. Ze vertrekt niet eerder uit de keuken of Jean Michel moet haar gezoend hebben. En ik moet niet denken er aan te kunnen ontkomen, ook ik moet meegenomen in dit dagelijkse ritueel.

Het hartstochtelijk gewenste, toch ook deerlijk gevreesde feest is in aantocht. De Franse Nationale feestdag, quatorze Juliet, moet gevierd. Ook door de vele aanwezige land- en taalgenoten, de Belgen. Dit graag gevierde feestje moet niet al te serieus genomen worden. Dit blijkt wel als de officiële datum moeiteloos wordt verschoven omdat dit logistiek beter uitkomt. Het bijna gehele meubilair van het restaurant wordt rond het zwembad opgesteld. Feestelijke verlichting, muziek en ander fraaie versierselen moeten de Caribische uitstraling compleet maken.

Jean Michel is al dagen van te voren van de rel. Hij heeft het niet op dit feest. Voor ruim tachtig deelnemers moet er een buffet in elkaar worden gedraaid en dat is precies waar hij een hekel aan heeft. We hopen dat de weergoden geen roetwater in het eten gooien. In dat geval moet de hele entourage weer naar binnen geplaatst, waar niemand op zit te wachten. Als Jean Michel te ver gaat met zijn manier van benadering van mij als collega besluit ik even niets meer te zeggen. Ik doe mijn werk verder zwijgzaam, hij krijgt geen enkel woord meer van mij te horen. Dit heeft het gewenste effect, hij wordt hier heel onzeker en zenuwachtig van. Zegt dan een paar keer dat het mooi is dat ik even niets meer zeg. Na verloop van minstens een uur komt zijn zoveelste opmerking. Ik draai me om een geef hem zijn gewenste antwoorden. Dan is hij zelf even een tijdje stil maar trekt bij als ik me verder gewoon gedraag zoals ik ben. We begrijpen elkaar vanaf dat moment weer helemaal.

Het is een mooi feestje, de tafelgenoten genieten zichtbaar en we krijgen veel complimenten over het eten. Het toetje, door Jean Michel zelf gemaakte nougat ijs, hebben we met tien collega’s in sneltreinvaart op de tafels. Een prachtige afsluiter en tegen elven kunnen we eindelijk aan het opruimen en schoonmaken van de keuken en het uitgebraakte servies en andere benodigdheden. Terug in mijn kamer hoor ik stipt om twaalf uur de muziek stoppen en weet dat iedereen nog even napraat in het afgesloten restaurant.

Buiten de gasten zelf onderscheiden een aantal van de verdere aanwezigen, al of niet gewenst of verplicht, zich nogal van de middelmaat. Een aantal zijn al eerder beschreven en Jan Piet vormt hier een merkwaardig verschijnsel in. Hij is de bakker van de camping en een altijd in het restaurant aanwezig fenomeen. Bijzonder is hij niet door uitzonderlijke gaven of in het oog springende gedragingen. Hij is Jan Piet, wat ziekelijk, en heeft daardoor een ongelukkig motoriek. Maar hij is er altijd en valt niet zelden in bij de werkzaamheden in de afwaskeuken. Verder zit hij gewoon aanwezig te zijn. Weet zich goed uit te drukken in onze taal, zegt niet veel maar heeft zijn mening vrijwel altijd paraat. Maar verder zit hij gewoon te wezen, vaak wat suffig het hoofd knikkend tegen de dreigende slaap. Het vroege opstaan wreekt zich dan een beetje, maar zitten te zijn is niet zo’n moeilijke opgave. Ziekenhuis bezoek is een vast gegeven en ook nu valt hij ongelukkig. Ze kennen hem al in het ziekenhuis en Justus en de zijnen vragen zich af of dit ongelukkige fenomeen een keer overgeslagen kan worden.

Ik ga met Michel naar de zaterdagmarkt van Castellane. We slenteren ons door smalle straatjes op weg naar het centrale plein. De vele winkeltjes en de marktkramen zijn typerend voor een toeristisch gebied. Zij bestaan bij de gratie van de vele tijdelijke bewoners in en rondom de stad. Michel komt geregeld naar de camping en geeft een idee hoe uitgestorven de stad is vanaf september. Hij wijst mij ruwweg tachtig procent van de neringdoenden aan als gesloten buiten het seizoen. De stad terug in de handen van de werkelijke bewoners maar wel een geheel andere, heel stille periode in tegenstelling tot de levendigheid van nu.

Mijn vrije maandag is de vrije woensdag geworden door het nationale feestje van de fransen. Ik ga maar weer eens naar het meer afdalen. Het zwemmen in het heerlijke natuur water van het Lac de Castillon is een uitje, een zalig genoegen bijna. Daarna sjok ik liever omhoog terug naar de camping dan afdalen naar het meer. Dit gaat me veel beter af met die knieën van me. Je kunt wel meteen weer een duik in het zwembad nemen van dit wandeltochtje van een minuut of twintig in de warme zon van de Provence. Bovendien heb ik, buiten de wat knagende ellebooggewrichten en stijve ochtend vingers, weinig reumalast van het werk in de keuken. Tot de rituelen van de vrije dag horen ook de sociale verplichtingen, of genoegens, al naar gelang de persoon die mijn aandacht verdient. Wassen en schoonmaken moet ook dan even gedaan worden. Bij toerbeurt met de rest van de huisbewoners hoort daar een deel van het slaaphuis bij.

Het draaien van de à la carte keuken gaat ons steeds beter af en ik onthoud de receptuur van de gerechten goed na de eerste dagen. De samenwerking met Maria en Jos verloopt bijzonder soepel. Justus is dit ook opgevallen en complimenteert ons met onze werkwijze. Hij heeft zich de afgelopen dagen steeds meer laten zien als de mens die hij is. Een nuchtere Tukker en een naar zich laat aanzien prima mens. Hij vindt zijn werk en leven heerlijk en is altijd bezig. De enorme tijdsbeslag die hij daarmee op zich laadt geeft wel eens te weinig ruimte voor belangrijke zaken. In de communicatie en aandacht voor de medewerkers schiet hij wel eens te kort. Vooral naar de jeugdige vrijwilligers mag best wat meer aandacht en sturing uitgaan.