Hemelridders.
Door: Jan Huisman
Blijf op de hoogte en volg Jan
09 Juli 2018 | Nederland, Nijkerk
Hemelridders.
8 juli 2018
Wanneer Bart met een van de verlengde, elektrische golfkarren van de camping met een grote grijns op zijn gezicht langs mij zoeft begrijp ik dat ik de kruiwagen wel weer terug kan brengen. Hij heeft ander transport kunnen regelen voor de laatste twee dozen waar we alle kampeerspullen net hebben ingepakt. Een beetje stroef opstaan was het wel voor mij want we waren alle drie pas om half acht wakker en de koffiespullen zijn gisteren al ingepakt.
Dan pakken we onze E-readers en wachten rustig op onze taxi die ons naar vliegveld Ciampino zal brengen voor onze vlucht naar huis. De man is zelfs iets vroeger want hij staat al op ons te wachten als we naar de receptie lopen. Door zijn gebrekkige Engels en ons non Italiano verloopt de rit snel maar in stilte. Dan begint het steeds een beetje spannender te voelen of we met Bart door alle barrières komen. Bovendien ben ik niet echt een fan van vliegtuigvervoer.
De security check verloopt zonder problemen en de volgende hindernis zijn de toelatingspoortjes tot de vertrekhal. En ja hoor, deze weigert Bart zijn boardingpas, maar gelukkig blijkt hij bij het verkeerde poortje naar binnen te willen en bij onze doorgang lukt het net zo soepel als bij Trijntje en mij. Pffffff. We regelen koffie en zitten in de druk bezette ruimte verspreid van elkaar op de zitplaatsen. Dan komt het moment waarop we ons in de goede rij voor de gate “to Eindhoven” voegen en kijken we elkaar onwillekeurig een beetje onzeker aan.
De baliemedewerkster, moet naast de boardingpas, het kopie paspoort en de aangifte lezen en lijkt dit te accepteren maar een op afstand staande cheffin valt dit op en wil weten wat er in de hand is. Nee he, niet op de valreep worden tegenhouden, toch? Zij gaat rondbellen en krijgt kennelijk na drie pogingen de juiste bobo aan de lijn. Het gesticuleer van de vrouw met degene die ze aan de lijn heeft stemt beetje bij beetje somberder maar ineens belt ze af en we mogen toch door. We omhelzen elkaar maar eens stevig en alle gewicht van onze fietsen en bagage valt nu pas van ons af.
De vliegreis is als elke vliegreis al kun je zien dat we de Italiaanse westkust volgen voor we over de Alpen komen. Trijntje dacht eerst dat ze het Gardameer zag maar die bleek op zeker moment wel erg groot, lachen. Op vliegveld Eindhoven stonden Catrijn, Feline en aanhang en Betsie en Charles op ons te wachten en de aankomst was een fijn moment waarbij we met een kop koffie nog even hebben bijgekletst met elkaar voor dat wij met Feline en Johan naar Nijkerk, en Bart met de rest naar Leek vertrok.
Wij drieën hebben elkaar nog een laatste stevige hugh gegeven want ruim vier weken met elkaar optrekken in zo’n avontuur raakt weer hele andere aspecten van onze familierelatie. Nu is het dus echt over en uit en gaan we op naar de alledaagse tred en beslommeringen maar kunnen nadromen over onze belevenissen.
8 juli 2018
Wanneer Bart met een van de verlengde, elektrische golfkarren van de camping met een grote grijns op zijn gezicht langs mij zoeft begrijp ik dat ik de kruiwagen wel weer terug kan brengen. Hij heeft ander transport kunnen regelen voor de laatste twee dozen waar we alle kampeerspullen net hebben ingepakt. Een beetje stroef opstaan was het wel voor mij want we waren alle drie pas om half acht wakker en de koffiespullen zijn gisteren al ingepakt.
Dan pakken we onze E-readers en wachten rustig op onze taxi die ons naar vliegveld Ciampino zal brengen voor onze vlucht naar huis. De man is zelfs iets vroeger want hij staat al op ons te wachten als we naar de receptie lopen. Door zijn gebrekkige Engels en ons non Italiano verloopt de rit snel maar in stilte. Dan begint het steeds een beetje spannender te voelen of we met Bart door alle barrières komen. Bovendien ben ik niet echt een fan van vliegtuigvervoer.
De security check verloopt zonder problemen en de volgende hindernis zijn de toelatingspoortjes tot de vertrekhal. En ja hoor, deze weigert Bart zijn boardingpas, maar gelukkig blijkt hij bij het verkeerde poortje naar binnen te willen en bij onze doorgang lukt het net zo soepel als bij Trijntje en mij. Pffffff. We regelen koffie en zitten in de druk bezette ruimte verspreid van elkaar op de zitplaatsen. Dan komt het moment waarop we ons in de goede rij voor de gate “to Eindhoven” voegen en kijken we elkaar onwillekeurig een beetje onzeker aan.
De baliemedewerkster, moet naast de boardingpas, het kopie paspoort en de aangifte lezen en lijkt dit te accepteren maar een op afstand staande cheffin valt dit op en wil weten wat er in de hand is. Nee he, niet op de valreep worden tegenhouden, toch? Zij gaat rondbellen en krijgt kennelijk na drie pogingen de juiste bobo aan de lijn. Het gesticuleer van de vrouw met degene die ze aan de lijn heeft stemt beetje bij beetje somberder maar ineens belt ze af en we mogen toch door. We omhelzen elkaar maar eens stevig en alle gewicht van onze fietsen en bagage valt nu pas van ons af.
De vliegreis is als elke vliegreis al kun je zien dat we de Italiaanse westkust volgen voor we over de Alpen komen. Trijntje dacht eerst dat ze het Gardameer zag maar die bleek op zeker moment wel erg groot, lachen. Op vliegveld Eindhoven stonden Catrijn, Feline en aanhang en Betsie en Charles op ons te wachten en de aankomst was een fijn moment waarbij we met een kop koffie nog even hebben bijgekletst met elkaar voor dat wij met Feline en Johan naar Nijkerk, en Bart met de rest naar Leek vertrok.
Wij drieën hebben elkaar nog een laatste stevige hugh gegeven want ruim vier weken met elkaar optrekken in zo’n avontuur raakt weer hele andere aspecten van onze familierelatie. Nu is het dus echt over en uit en gaan we op naar de alledaagse tred en beslommeringen maar kunnen nadromen over onze belevenissen.
-
09 Juli 2018 - 15:09
Catrijn:
Jullie hebben het gehaald. ROME. Het avontuur is voorbij. De mooie fietstocht en alle belevenissen onderweg. De mooie verhalen die jij op papier zet zodat wij jullie een beetje kunnen volgen ook. Jammer. Het was leuk om te lezen. Op het vliegveld nog even een paar spannende minuutjes maar het is toch gelukt. Nu in gedachten de hele reis nog een keer laten passeren en de mooie foto's bekijken. Het weer is even wennen voor jullie. Ongeveer 10 graden. -
10 Juli 2018 - 08:48
Lex:
Een hele prestatie en heb genoten van de verhalen. We zullen binnenkort wel even bijkletsen over deze monsterrit, petje af !!! -
10 Juli 2018 - 13:17
Marica:
Super zijn jullie. Toppers! Trots op jullie :) -
10 Juli 2018 - 13:19
Annie:
Ik ben ook Super trots op jullie.
Blij dat Bart gelijk mee terug kon vliegen. Xxx -
10 Juli 2018 - 13:20
Marica:
Hele mooie verhalen Jan! -
10 Juli 2018 - 18:10
Richard:
Pet af voor jullie met zo'n avontuurlijke reis naar Rome!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
