De kroon op de reis.

De kroon op de reis.
6 juli 2018, 11 - 2111 km.
Het uitslapen viel bijzonder ruim uit vanmorgen, in plaats van kwart voor zeven werd het kwart over zeven. Een te grote overschrijding van het toelaatbare zou men zeggen. Als gewoonlijk ben ik de eerste en Bart volgt al snel. Trijntje hebben we het even niet over. Ik zet me in een stoel onder de bomen en verzamel de instrumenten van mijn ochtendritueel, kopje, filterhouder, filters, koffie, I-pad, en Bart zijn waterkoker. Vandaag moet ik op zijn minst twee verhalen inhalen van vooreergisteren en eergisteren. Gelukkig haalt Bart brood en verdere toebehoren waarvoor je de kamikazenbanen van de dubbele autoweg moet oversteken die voor de campingingang langsrazen. Zonder het stoplicht voor de wandelaars en fietsers kom je niet heelhuids aan de overkant.

We kunnen een zeker onrustig gevoel niet ontkennen in de loop van de ochtend. De afgelopen dagen hadden hun zelfde ritme die door het terugkerende opstarten van weer een mooie fietsdag werden bepaald. Nu hoeft niets meer, we mogen en kunnen doen wat we willen, we missen waarschijnlijk het avontuurlijk element van de afgelopen vier weken, steeds weer nieuwe streken, steden en hun vaak kleurrijke bewoners. Elk met zijn eigen schoonheid en typische kenmerken. Een enkele regio sprak ons niet zo aan maar de meeste, en vooral de steden, willen we graag nog eens uitgebreider bezoeken.

Na een extra bakje koffie gaan we op pad voor de feitelijk laatste kilometers van de hele Reitsmaroute. We zwieberen en zwaaien een beetje met onze nu niet maar beladen fietsen. Van de tien komma twee kilometer naar het Sint Pietersplein fietsen we er ongeveer zeven over het rode, dubbele fietspad op de dijk langs de Tiber. Het laatste stuk door een stadswijk stevent kaarsrecht op het plein af. Tijdens de laatste kilometer neemt de mensdichtheid elke meter spectaculair toe. Trijntje was hier al eens met onze dochter maar we kijken onze ogen uit naar de gebouwen, beelden en het vertoon van gidsen om hun toeristenkudde te laten volgen.

Voor de finale foto opname fietsen we pontificaal het plein op en een mevrouw maakt een paar leuke opnamen van ons die jullie als het goed is al hebben gezien. Voor het gevoel was ons doel op camping Flaminio al bereikt maar deze is voor het echie, zoals ze in Utrecht zeggen. Opnieuw dringt tot ons door dat wat we iedere dag als bijna gewoon hebben doorgebracht maar nu steeds weer als een heel bijzondere prestatie en avontuur doordringt.

We fietsen nog een rondje om de Sint Pieter waar bijna niemand meer loopt en zien een dubbel spoor door een muurpoort in het Vaticaan verdwijnen die afgesloten is met een imposante stalen deur. Bijzonder, wat zal hier allemaal naar binnen gebracht worden? Dan stelt Trijntje voor nog even wat bijzondere punten in de binnenstad te bezoeken. We markeren de Trevi fonteinen op onze GPS en trotseren de Romeinse heksenketel aan auto’s, scooters en mini-auto’s die veelal dwars op parkeerplaatsen worden gestald waar een normale auto niet meer tussen kan. De keurige zakenpakken ogen wat koddig in deze autootjes.

We merken dat de beste methode om hier aan het verkeer deel te nemen er een is van voorrang nemen en alleen een enkele taxichauffeur hinderd je dan om door te fietsen. Waarschijnlijk vinden ze ons ook wel bijzondere verschijningen in hun stadsbeeld. Dat we met drie fietsers zijn is een beetje lastiger bij elkaar te houden maar alleen fietsend is dit het snelst vervoermiddel in deze hectische stad.

Het is onnoemelijk druk bij de Trevi fonteinen, en een foto zonder mensendrommen is niet te maken. De politie is ook veelvuldig aanwezig om de zakkenrollers te ontmoedigen. We gaan terug naar de camping via het Plaza di Poppulo en sluiten weer aan op het fietspad langs de Tiber. Het onderhoud aan de bermbegroeiing laat men kennelijk ook maar aan de goden over omdat het pad van drie meter op zeker moment nog maar een spoor van een halve meter laat zien. Bart heeft hier nog een leuk filmpje van gemaakt.

We gaan dan echt even luieren, beetje zwemmen, wat koele drankjes halen, en een stuk WK voetbal zien bij het zwembad. De gedachten aan de verloren tas en de mogelijke gevolgen hiervan laten ons intussen niet los. Hopelijk kunnen we met het kopie paspoort van Bart door de security en de gate. We moeten dit gewoon maar afwachten.

We gaan een pizza eten in het restaurant boven op de hellingen die de camping aan onze zijde omzomen. Daar blijkt dat er een grote groep Belgen de wedstrijd tegen Brazilië aan het volgen is. Feest en enthousiasme is ook hen niet vreemd, en we kijken een deel mee als we zijn uitgegeten. We gaan laat, elf uur, naar beneden en dan wel direct naar bed.

7 juli, rustdag en reisregelingen.
Opnieuw laat het ritme van wakker worden ons niet los en houdt ons de komende vliegreis en de regelingen rond het fietstransport ons bezig. We spreken de veiligheidschef van de camping die ‘s avonds bijklust voor Soetens, de transporteur van onze fietsen en bagage. Alle bagage moet in dozen en we moeten alle tassen herindelen in spullen die op transport gaan, spullen die we deze nacht nog nodig hebben en spullen die we morgen nog nodig hebben of willen aantrekken. We hebben uiteindelijk twee dozen nodig voor Bart en twee voor ons. In de laatste twee pakken we de tent en slaapspullen morgenvroeg in.

Het inchecken op internet bij RyanAir gaat niet echt van een leien dakje en uitgerekend bij Bart hapert de inschrijving en moet ik herhaaldelijk opnieuw beginnen. Uiteindeljk lukt het toch en ga ik met de IPad naar de receptie waar men gratis de boardingpassen voor ons uitdraait. Pfff, weer een stukje verder op dit zorgelijke traject.

Op de receptie belt men ook nog even naar de carabinieri voor de verloren/gejatte spullen van Bart maar er is niets gevonden. De taxirit voor vijftig euro is besteld en we kunnen nog lekker verder met luieren, en gaan na het inleveren van de fietsen en spullen om een uur of acht opnieuw boven pizza eten. Trijntje kan geen pizza meer zien en neemt spaghetti carbonara. Weer kijken we even een restje voetbal op de grote schermen naast het restaurant en zien Rusland verliezen van Kroatië. Om elf uur zijn we naar verhouding laat als we in de kooien stappen.