Nave traghetto bare

29 juni 2018, 91 - 1729 km.
Gistermiddag, na het opzetten van ons kamp, wilde ik nog even naar de route van morgen kijken. We moeten dan beginnen aan het laatste deel drie van de Reitsma boekjes. Geen boekje, beetje paniek na veel zoeken in alle tassen, geen boekje deel drie. Ik word hier wakker van ‘s nachts, we hebben gelukkig de GPS versie in Bart zijn telefoon, maar er staat ook allerlei info in de boekjes over de streken waar we doorheen fietsen, lijsten met campings en BenB’s enz. Samen corrigeren we elkaar geregeld een keer op verkeerd rijden. We proberen nog de GPS versie op mijn telefoon te downloaden maar de WiFi is te zwak. Dan maar op pad, God zegene de greep.

‘s Morgens vroeg denk ik nog niet zo snel als ik net wakker ben maar krijg toch een Eureka moment. Eergisteravond legde Lucy, onze serveerster dit routeboekje aan de kant want ik moest “not that book, but this book” lezen, en overhandigde mij het menu. Verder valt er niet veel te zeggen, het is daar blijven liggen. Gelukkig heb ik onze adresstickers in de boekjes geplakt, dus wie weet treffen we een barmhartige Italiaanse waard en stuurt hij het op. Het barst hier tenslotte van de kerken.

Terug in Montagnana halen we onze lunch bij de Lidl en eten een broodje op straat als de eerste de beste landlopers. Maar dan goed uitgerust met onze spulletjes, dat stelt ons dan weer heel gerust op deze fietspeditie. Daarna gaan we op pad, waar de route ons eerst door de westpoort de oude stad inleid en later de oostpoort weer uit. En opnieuw verbazen wij ons over zoveel moois wat al zolang geleden gemaakt is.

In hun huidige behuizingen zoeken de Italianen het vooral in kleur of, zoals in sommige streken, helemaal geen kleur maar grijs beton. Bijna alle huizen zijn gestuukt, ook op het platteland en daar neemt men vaak niet de moeite een kleurtje aan te brengen. We hebben een paar streken gezien waar het een en al grauwe werkelijkheid is. Is er dan toch wat aan kleur gedaan dan zijn de gekozen tinten als de Italianen zelf, uitbundig. We hebben citroengeel, fel oranje, groen in alle tinten maar ook terracotta varianten gezien die je niet voor je huis zou willen hebben. Maar het geeft misschien de gemoedstoestand van de autochtonen weer. Dan houd ik mijn hart vast voor de bewoners in delen van de Povlakte, betongrijsgrouw.

We dachten de lunch te gebruiken in Lendinara en parkeren onze fietsen tegen het hekwerk langs de rivier. Bart en Trijntje hebben een fruitkraampje gespot en komen even later met twee meloenen terug. Twee voor de prijs van een, van de verkoper/boer moesten ze twee meenemen. Die hebben we vakkundig geslacht en helemaal opgegeten, heerlijk zoet en veel vocht. Ik geloof dat ik nog een broodje heb gegeten. Weer op gang gekomen staan we na een paar kilometer voor een slagboom en daarachter een opgebroken spoorwegovergang, we rijden maar weer terug en in het dorp is geen waarschuwing te vinden van die werkzaamheden. Een lichte irritatie daarover neemt nog toe bij mij als we ook nog eens verkeerd rijden. Gebeurd is gebeurd en verder maar weer, zolang we fietsen voel je de warmte ook niet zo.

Sommige delen van de route leiden ons over dijkjes langs de meanderende rivier en is het fietsen naar verhouding gemakkelijk. Bart, onze gangmaker van het eerste uur, houdt er een mooi tempo in en we naderen de brug bij onze halteplaats Ferrara. We zien de bekende oranje plastic, gazen versperringen al van verre en vrezen het ergste. Bij navraag kan ik in al het bouwlawaai van de wegwerker begrijpen dat we even honderd meter terug moeten waar we met een veerbootje meekunnen. Gratis, dat doet onze NL aard dan weer goed natuurlijk. Later horen we dat de brug al drie jaar in reparatie is maar kennen niet de betrouwbaarheid van onze bron.

We moeten een halfuurtje wachten op een terrasje in de schaduw van het dak over de ponton waar het veer komt aanleggen. Er komt op zeker moment een tamelijk dikke, korte carabinieri aan die zich om onduidelijke redenen opstelt bij de wachtsluis waar onze fietsen al staan opgesteld. Wachten duurt lang al waren het maar 28 minuten en we zijn blij als er enige activiteit is te bespeuren aan de overzijde van de rivier. Het bootje is van het formaat van de meeste Nederlandse fiets- en voetveren maar we denken er wel op te kunnen. Wanneer Trijntje en Bart met hun fietskarren en veel verbaal geweld van de “kapitano” geplaatst zijn wordt ik tegengehouden. Wat ik ook probeer om duidelijk te maken dat ik bij hen hoor. Ik kom er niet meer op, raak wat in paniek en zie me al weer een hele tijd wachten op een bootsman die wanneer het hem uitkomt nog een keer overvaart.

Zij spreken geen andere taal die wij op onze beurt niet verstaan en dat leidt tot veel misbaar over en weer. Ik kan er wat ruimte betreft nog prima bij maar de man is onverbiddelijk en tuut Billy Turf gelast mij terug te gaan op de ponton. Daar mag ik nog even blijven staan voor het wachttouwtje maar na een paar minuten besluit de caribinieri dat hij zijn gezag nog meer moet laten gelden en wil mij achter het touwtje hebben.

Een Engels sprekende jongen legt dat uit en een andere zegt later tegen mij in steenkolenengels dat de flik helemaal “loco” is. Wel op het moment dat deze even om de hoek staat. Het blijkt inderdaad zo dat het veer nu een tijdje op en neer gaat en ik mag nu wel mee. Aan de overkant is een heel erg steil opgangetje langs de dijk gegraven waar de anderen hulp moesten hebben van mensen die stonden te wachten. Anders hadden we er nu nog gestaan, gratis, dat wel.

Aangekomen op het terrein van wat een Italiaanse municipal lijkt wordt ons door een wat oudere dame uitgelegd hoe een en ander werkt bij hen. De wijze waarop dat gaat is heel curieus. Het lijkt net een voorgeprogrammeerd computerbandje waarvan de eentonige woordenbrij als zij op de fiets zit en ons het sanitair laat zien, gewoon door gaat. Heel apart.

De kok heeft geen zin meer in koken en de anderen lijken ook niet van plan in het vacaturegat te springen. We maken kennis met computernerd Adrie die 4 maanden doorbetaald op verlof is en van plan de tienduizend kilometer door Europa vol te maken. Gezellige jongen die helemaal weinig spullen bij zich heeft en ons geanimeerd vertelt van zijn fietsavonturen. We gaan naar de plaatselijke pizzeria op het sportcomplex van de Universiteit en kunnen moeilijk kiezen waar we willen zitten. Buiten is het nog steeds warm en binnen staat duidelijk de airco aan. De serveerster waarschuwde ons dat er veel famiglia komen eten en dat ze luid zijn. Ze krijgt gelijk, maar het is heel gezellig en de fantasie van de kok pizza’s zijn heerlijk.

Het lukt nu om via de WiFi van de camping de routes van Reitsma op mijn telefoon te laden en opnieuw halen we elf uur niet. We gaan graag slapen deze vakantie, vreemd.