Een snufje strandleven.

Een snufje strandleven.
1 juli 2018, 78 - 1807.
Volgens mij had ik al een keer aangeroerd dat het warm is in Italië dus genoeg daarover. In het vervolg worden alleen weersveranderingen gemeld anders verval ik teveel in herhaling. Ik zal er allen nog van zeggen dat ik nu, om 5.45 uur al in de schaduw van een camper dit stukje zit te verzinnen.

De rest van de fietsploeg wordt ook al om 6.30 wakker en beginnen we vroeg met het opbreken van onze tijdelijke verblijfplaats. Bart en ik schieten alleen onze zwembroek aan om nog even een duik te nemen als we helemaal klaar zijn voor vertrek. We moeten nu al zweten met het opbreken en inpakken van de spullen. Na een drie kwartier parkeren we de bepakte fietsen bij het restaurant. We hebben brood besteld en nemen er koffie bij en mogen met onze eigen spullen op het terras ontbijten. Ik had het al geschreven, dit zijn aardige easy going mensen.

De duik bewaren we even voor eentje in de Adriatische zee waar we later op de dag langsfietsen. We beginnen met het terugrijden van de rare lus van de laatste drie kilometer. Een of andere overheid heeft een autostrada laten aanleggen en niet de moeite genomen een tunneltje te maken voor het fietspad. Moet je bij ons aankomen, dan is het spreekwoordelijke “Leiden in last”. We zijn net te laat om een spoorweg overgang over te steken en dat hadden we misschien toch even moeten doen. We staan daar echt zeveneneenhalve minuut voor er werkelijk een trein komt. Ik kijk een met ons wachtende wielrenner aan en steek mijn handen in de lucht. This is Italie, roept hij en nu pas valt me op dat hij zijn fiets geparkeerd heeft en rustig leunend tegen een muurtje de gebeurtenissen afwacht. Gelijk een groep wielrenners aan de overzijde van de hekken die al etend met elkaar hetzelfde doen. “‘s Lands wijs, ‘s lands leer” en je kunt in alle landen wel wat leren.

Als we eindelijk over mogen, fietsen we een gebied in met rietlanden en gemengde bossen met weer van die statige parasol dennen. Halfverharde paden die nu al behoorlijk gebruikt worden met vooral MTB’ers die in hun enthousiaste haast Trijntje bij een bocht bijna omverrijden. Het is een prachtig gebied en, heerlijk, veel schaduw. Langs kanalen zijn er huisjes op palen gebouwd waar een hijsinstallatie hangt met een groot vierkant net. Deze wordt neergelaten en even later hoopt men bij het ophalen op een mooie vangst. Er staan er zoveel op een rij dat er een beeld bij ons opkomt van de rij windmolens op de Kinderdijk in Nederland. Een van de wat bredere paden is heel droog en wit verhard waar een grote groep mountainbikers een stofwolk achter laat. Onze fietsen en bagage lijken later wel op besuikerde taartjes.

Zoetjesaan begint het naar zee te ruiken en naderen we een file richting het strand. Het is zondag en dat verklaard het wel maar is ook heel herkenbaar voor de mooie dagen bij ons als heel NL plotseling naar zee moet. Deze keer ontvangen we veel jaloers bekijks als we op het fietspad langs hen suizen. De kuststreek in deze Rimini regio is helemaal volgebouwd met hotels en appartementen maar wel voorzien van aardig wat groen. We parkeren aan het strand en trekken ongegeneerd onze zwemkleding aan. Het is best gezellig deze mierenhoop van zonaanbidders en zwemmers en wij nemen ook een heerlijk verfrissende duik in zee en dat is voor Trijntje en mij voor het eerst in de Adriatische zee. We nemen hier in het Lido de Salvio een koud drankje die met zo’n naam vast wel een euro extra kost. Dat klopte naadloos. De route over de boulevard geeft Trijntje het echte vakantiegevoel en het is uitkijken want velen lopen op de fiets/wandelpaden een beetje te dromen.

De route draait dan af van zee het binnenland in over voornamelijk B-wegen met meestal niet zoveel autoverkeer. Dan zien we ook in de verte de steeds meer verhelderende Apennijnen opdoemen en dat houd een prachtige belofte in voor morgen. Of is het ook een beetje dreigend, met een E-bike die zomaar hapert als het steil wordt. We zijn wel aan wat eten toe als we langs een slingerende beekbedding een keurig houten snacktentje ontdekken waar we heerlijke pannenkoeken bestellen, tenminste dat denken we. Lekker is het zeker maar het zijn een soort krokante en warme wraps die ongesneden toch wel zestig centimeter lang zijn geweest. We hebben een vulling van spek, gongorzola, champignons en nog iets ondefinieerbars besteld. Het is heerlijk met koude cola erbij maar we nemen zeker de helft mee voor later.

Het is zo warm dat ik een merkwaardige NL gewoonte overneem en mijn hoofd in het water van de fontein in Santarcangelo di Romagna steek. De mensen en standhouders van de omringende rommelmarkt lachten of schudden hun wijze hoofd. Maar ik heb een heerlijke afkoeling, soi. We spotten een paar kinderen met prima uitziende ijsjes en bezoeken het kleine salonnetje op de ander hoek van het sacrale plein. Maar de waterbidons moeten we van de ijsboer maar bij het tappunt op het plein bijvullen. Deze is niet koud te krijgen maar wel lekker. Je ontdekt echt smaakverschillen in water als je er wekenlang op aangewezen bent. Had ik al gezegd dat het warm was?

In het dorp van de dagbestemming kunnen we nergens een camping vinden en deze lag al niet op de route. Dat geeft vergeefse kilometers en dat kunnen we even niet hebben vandaag. Mijn gemoed krijgt helemaal een knauw als de eerstvolgende camping plaats nog een 37 kilometer verder ligt. Ik stel voor dan maar een BenB te zoeken die we na een helling en vergeefse pogingen vinden in het dorp Pietracuta. Een oudere man opent op ons bellen de deur, laat de uitstekende kamers zien en verzoekt ons over een half uurtje terug te komen en iets in de dorpsbar te gaan drinken. Van de koude drankjes kikkeren we op en we maken van de wachttijd maar een Italiaans halfuurtje.

Bij de BenB loodst de gastheer ons een ondergrondse garage in waar we stroom kunnen tanken en de meeste spullen op de fietsen laten. Het is een grote kelder waar de hobby’s van de gastheer duidelijk zijn. Er staat een schitterende BMW motor en ik tel zo’s zestal race- en MTB-fietsen. We hebben een heel appartement voor ons drieën met alle gemakken. Alleen de ontbijtkamer blijkt afgesloten maar er is en TV en dat is wel aardig als je van voetbal houdt. We zetten ons heerlijk verfrist van de douchebeurt in de salon waar we het uitgestalde eten maar zuinig gebruiken. We moeten wel maar eten liever niets, geen zin met een watermaag. De bedden lonken al vroeg maar na Bart houd ik het nog even uit, maar de verlenging van de voetbalwedstrijd trek ik niet meer. Ook aan de uitwerking van de dagnotities heb ik geen zin en ga lekker slapen.