Il Pope’s favoriet.

Il Pope’s favoriet.
3 juli 2018, 97 - 1942 km.
We hebben al even geen wekker meer nodig en raken er aan gewend rond zessen de eerste krakende geluiden van ons bestaan te laten horen. Even kort; de tent is droog, het wordt vast weer erg warm en we gaan snel op pad. We gaan naar de winkel waar Bart gisteren onze drankjes nog heeft gehaald. We vinden het bedrag tot vier euro een beetje veel voor een verfrissing. Ik pas op de fietsen de rest gaat naar binnen voor ons dagelijks brood en nog wat bijproducten.

We rijden eerst even de 2.5 km terug naar de route en dit stukje zet meteen de toon voor de rest van de dag. Heel veel verkeer maar de meesten gaan ruim om ons heen waarbij ik de indruk heb dat men geregeld de spiegels van tegenligger moet raken. Ik heb het zelfs een politie auto zien doen. Tegenliggers? gewoon doorrijden, hoe smal de rijbanen ook zijn. Vermoedelijk hebben Italiaanse stedelingen helemaal geen fiets want ze gaan massaal met de auto overal heen. Ook voor een pakje sigaretten om de hoek, want roken doet men hier nog veel meer dan in Nederland.

We hebben er zin in vandaag, met de koffie staat er al ruim dertig kilometer op de tellers. We treffen een echt, ja wat eigenlijk, koffietentje die ook gebak en brood verkoopt en soms nog een aantal bijproducten van heel andere aard. Ook hier spreekt men met elkaar alsof men op flinke afstand van elkaar staat. Italianen zijn over het algemeen, gewoon luidruchtig, en ik heb niet de indruk dat men massaal doof is. Er was geen enkele gehoorapparaten winkel te bespeuren. Maar de dames achter de vitrines zijn weer erg aardig en proberen met handen, voeten en drie woorden steenkolen Engels ons van dienst te zijn. Bart zijn nieuwsgierigheid is gewekt als hij de prijs ziet voor de drie koppen koffie met wat lekkers erbij. We nemen nog een bakje, voor het enorme bedrag van negentig cent. Negentig cent! Onze NL inborst is weer ....... nee stop, daar heb ik al zo vaak over gehad. Over het algemeen vind ik het land aan de dure kant, de campings komen niet beneden de dertig euro en gekoelde drankjes moeten bij hen het seizoen extra goed maken heb ik de indruk.

Dat snelle eerste deel van vandaag ging lekker soepel met een voortdurend vals plat naar beneden. Maar van fietspaden heeft men hier nog nooit gehoord en er wordt geen geld besteed aan wegenonderhoud. Wat onze algemene indruk is van alle streken waar we door fietsen. Zelfs in de verzorgd ogende steden. Geregeld kijken we in een beweging in onze spiegels en wijken uit om weer 10 meter gaten te ontwijken. Getoeter komt al van ver achter onze ruggen en het is niet helemaal duidelijk of dit een vriendelijk bedoelde waarschuwing is of algemene ergernis. Van dat eerste gaan we maar uit want de meesten chauffeurs gaan ruim om ons heen.

De GPS versies van Bart en mij doen weer hun best grote twijfel te zaaien onder ons. Een dame in een dorp ziet ons ploeteren met onze smartphones en lukt het ons duidelijk te maken dat we even verder naar beneden moeten en de rivier de Tevere verder volgen. Het is inderdaad een leuk halfverhard fietspad maar naar later blijkt niet de officiële route van Reitsma. We zoeken de rode draad van de goede route in de GPS kaart en bewegen ons in die richting voortdurend op aanwezigheidspijltje lettend die beetje bij beetje de goede kant op wijst. Een zucht van verlichting ontsnapt ons als deze dan de goede route weer laat oplichten al gaat dit voor een paar kilometer ook over een halfverhard pad met wel heel grof grind.

Bij het brood zitten we in de schaduw bij een speeltuin waar geen kind te vinden is overigens. Op een gegeven moment zoekt en vindt Bart water, niet met een wiggelroede maar zijn haviksogen ontdekken een kraan in de verte. Heerlijk koel water vult onze bidons. We hebben dan al 65 km gereden en gaan weer op pad. De anderen maakt het niet zoveel uit maar ik houd er niet van langs autowegen te rijden. Als een vrachtwagen chauffeur ons voor een onoverzichtelijke bocht toch gaat passeren komen er tegenliggers om de hoek suizen en wordt ik bijna van de weg gedrukt door die aso. Gewoon een keer slikken en flink van je af schelden, daar kijkt men in dit land sowieso niet van op, en verder maar weer.

Genietend van al het moois om ons heen, jawel, zien we een paar mannen schoffelen tussen rijen tabaksplanten. De ogen op onze blonde Trijntje volgen haar vanuit hun tot stilstand gekomen schoffelbewegingen. De bravi’s en verder onduidelijk geroep zijn niet van lucht, dat vinden ze wel wat, een vrouw met zo veel bagage op een fiets en een aardig tempo bovendien. Bart en ik zijn maar bijproducten in hun aandacht.

Volgens de GPS moeten we een heel klein paadje in om tot de camping te geraken. We hebben gerede twijfel dat deze als luxe bekend staande camping zo te bereiken zal zijn. Even doorrijden levert een heel zenuwachtig routepijltje op. Dan maar weer terug en bij het opnieuw passeren van een brug zien we vanaf deze kant komend een bord naar de camping. We schrijven in en plaatsen de fietsen eerst maar eens op de gehuurde plaats. We willen eerst even zwemmen, maar helaas hier moet je drie euro voor elke duik betalen. Dan toch maar douchen en dat was ook even heerlijk verfrissend. Tijdens het opzetten van ons kamp raken we aan de praat met een Nederlands buurstel, ook fietsers en dat schept binding en uitwisselen van de gebeurtenissen. Ook zij vinden het jammer dat de desolate uitstraling van de Povlakte de mooie streken in de rest van dit prachtige land zo onderuithaalt.

Van verre zagen we Assisi al liggen zoals dat prachtig tegen de berg aangevlijd ligt te stralen. Een aantal gebouwen zijn gesteund door lange en hoge muren zoals je dat ook ziet bij de boeddhistische tempels van Lasa in Tibet. Indrukwekkend om te zien en er is toch iets van een sacraal moment te bespeuren bij deze aanblik. Deze dependance van de paus draagt tenslotte ten volle zijn naam uit. Al is van het simpele, boetedoenend leven dat hij propageert weinig te bespeuren onder deze indrukwekkende pracht en praal.

Daarna wordt het hoog tijd iets aan onze enorme dorst te doen die ondanks het vele water toch is ontstaan. We zoeken het restaurant van de camping op en zetten ons met een gekoeld drankje op het terras. We kletsen wat af met elkaar, blijkbaar om het moment van eten uit te stellen. We hebben weer geen zin in eten maar gaan toch aan de pizza’s en deze gaan toch tot de laatste krummel korst van het bord. We komen in het gesprek tot het gevoel over deze fietspeditie en zijn unaniem verbaast over “het toch gewoon maar even doen en beleven” van dit prachtige avontuur.

Ja, jullie raden het vast al wel beste lezers, de kippen waren ons nog net even voor.