Beek- en Landroute

93km - 338km.
We beginnen met droog weer en een doorkomend zonnetje waarbij de routine van het opbreken van ons kampement er nog niet helemaal in zit. Uiterlijk negen uur op de fiets wordt gepasseerd met een half uur, toch pakken we alles weer heerlijk droog in. We gaan verder met het rivierpad langs de Rur die we nog een 30 kilometer volgen wat ook vandaag geen moment verveelt. Het wordt iets minder gezellig als we kilometers over een beschadigd asfaltpad moeten met gaten en butsen. De klemmen van de tassen laten zo nu en dan spontaan los van de bagagedragers. Dit is niet echt leuk, vooral als je dan ook nog wordt uitgelachen. We vinden even geen koffie gelegenheid en gaan bij een benzinestation aan de koffie met een broodje. Zeldzaam lekkere koffie waar het station een knus hoekje voor heeft neergezet.

Bij een moeilijk routepunt onder Duren verliest Trijntje onder luid gegil spontaan het wiel van haar fietskar als ze een iets te hoog stoepje wil opwippen onder het rijden. Dit gebeurd langs een drukke weg dus als we bekomen zijn van de schrik schieten we toch in de lach met elkaar. Fietskar snel weer klaar en verder met de route die nu grotendeels door landelijk gebied gaat. Enorme akkers met graan en voor ons onduidelijke andere gewassen. Het landschap gelijkt een beetje op die van Noord Frankrijk, enorme glooiende velden met op de achtergrond, in dit geval, de eerste aanzet van het Eifelgebergte. We gaan de route vooral over smallere asfaltwegen gelijkend op de ruilverkavelingswegen bij ons. Slechts hier en daar onderbroken door een dorp of een stukje autoweg.

Op dit Duitse platteland is de dorpsmiddenstand steeds meer weggetrokken leren we van de Syrische bakker van het dorp die verder werkelijk van alles te koop heeft. Wij komen voor koffie en een heerlijk stuk taart omdat we graag onze accu’s wilden aansluiten om de geplande camping te halen. Deze was trouwens bij nader inzien niet te vinden op onze kaarten en route gps. Toen begon het ook nog eens opnieuw te regenen gedurende het laatste uur. En dan kom je langs een dorpshotel waar we even voor een drankje willen stoppen om de accu’s een beetje bij te laden. Echt, eventjes maar, doch we zien dat de prijs van een driepersoonskamer en ontbijt wel heel billijk te noemen is. Dan wil je natuurlijk niet verder fietsen en we nemen ons zware lot met geheven hoofd.