Lastige stommiteiten en vervelende onderschatting

Lastige stommiteiten en vervelende onderschatting.
Zaterdag 16 juni, 97 - 797.
Na een heldere koude nacht en het slapen als een soort bewusteloze toestand ben ik evengoed vroeg wakker. Bij het openritsen van de binnentent regent het even condensdruppels vanaf het tentdak. Merengebied en koude nachten veroorzaken een hoeveelheid vocht aan de binnenrent die we nog niet eerder hebben meegemaakt. Na de eerste koffie en brood moet de tent eerst even omgekeerd drogen voor alles weer op de fietsen zit.

Het Kocherdal is ruimer dan die van de Neckar en slechts voorzien van plukjes bos in het hoofdzakelijk als landbouwgebied in cultuur zijnde land. We moesten vandaag verder dan het normale gemiddelde van ongeveer 85 per dag. Weer omdat er geen camping voorhanden was op die afstand. De eerste anderhalve uur gaan prima over het fietsnetwerk van Duitsland die net zo uitgebreid te noemen is als die van ons kikkerlandje. Met de koffie komen we op een mooi terras te zitten en vermoeden dat dit aan de prijs te zien zal zijn. Valt achteraf mee. Weer op pad roept Trijntje ineens iets wat onze lieve heer vast niet zo mooi vind en we komen er achter dat ze haar waterfles op het terras heeft laten staan. Wanneer ik even snel heen en terug ga ontdek ik dat een paar medefietsers de fles bij zich hebben. De arme zielen hadden snel hun koffie afgerekend met het idee ons proberen in te halen en de fles na te brengen. Vriendelijke Duitsers!!!

We komen wederom vandaag veel fietsers tegen, ook met veel bagage op de fiets zoals wij dat hebben. De hoeveelheid stijgende wegdelen neemt vandaag gaandeweg toe en we passeren prachtige fiets- en spoorbruggen. Bij een afdaling wordt het fietspad geblokkeerd door een jong stierkalfje. Na wat gestaar naar elkaar naderen we omzichtig en slagen we erin hem door een gat in het hekwerk te krijgen waar hij al bokkensprongen makend naar zijn moeder rent.

We bestuderen nog eens even de route voor een Lidl om vast te stellen dat het zeer dubieus zal zijn de laatste dertig kilometer nog een vorm van een winkel te vinden. Toch maar inkopen doen die het geschud en getril van de fietsen een poos zonder bederf kan doorstaan. We kopen alles voor pasta met salade maar komen, weer op weg, tot de vraag of we de pasta zelf wel gekocht hebben. Nee dus, wat een giller. Gelukkig hebben we onze reserve spaghetti voor noodgevallen nog. Wat we zeker hebben onderschat is de ausdauer van onze accu’s die in dit heuvelgebied eerder de geest geven dan we gewend zijn. We stranden bij een boer in een gehucht en de overbuurvrouw ontvangt ons allerhartelijkst. Na een gezellige babbel, waterflessen en accu’ s weer bijgeladen vertrekken we voor de laatste 6 kilometer, jawel 6 zielige kilometers maar. We komen aan op een schattige minicamping met pipowagens te huur en mogen van een keukentje bij het sanitair gebruik maken en de douche is voorzien van handdoeken. Ook nog nooit meegemaakt en we besluiten dat Bart en Trijntje de tenten gaan opzetten en ik de maaltijd ga maken.