Oostenrijkse kuitenbijterij

Oostenrijkse kuitenbijterij.
22 juni 2018, 69 - 1237 km
Het verhaal over het vochtgehalte van de tenten wordt te eentonig om dit opnieuw te vertellen, dus doen we dat maar niet. Wel is het zo dat ik zag dat Bart even de binnentent met Trijntje over een boomstronk zou hangen. Het doek vloog door de lucht dalwaarts omdat Trijntje vergat om deze vast te houden. Koddig gezicht.

We vertrokken met een helling naar beneden het dorp in en de vaart bleef er helemaal goed in tijdens de eerste dertig kilometer. Het beeld van een breed dal zet zich de eerste kilometers nog voort maar langzaamaan wordt het dal toegeknepen tot smalle dalen waar een rivier, snelweg, spoorbaan en ons fietspad zich doorheen wringen. Het fietspad heeft daardoor lange stukken waar het voortdurend op en neer gaat met soms zeer stijle stukjes van zomaar 18 procent. De fietspadlinten slingeren zich door prachtige natuur waarbij vaak de rivier wordt overgestoken over fietsbruggen. Enkele daarvan zijn volledig uit hout opgetrokken en typerend voor de regio.

We komen ook vandaag dezelfde gestoorden tegen als wijzelf en gegroet wordt er altijd. Bij een modernere variant van een fietsbrug bij Urgen blijven we aan de overkant even staan voor wat foto’s. Daarbij ontdekken we dat er zes herdenkingsplekken zijn ingericht waarbij voornamelijk jonge mensen zijn verongelukt. Een moment later komen er een aantal raftingvlots langs en je vraagt je onwillekeurig af of daar die ongelukken bij voorkomen.

We wilden eigenlijk de koffie nemen in Imst maar dat blijkt ter plekke een stijle afwijking van de route te veroorzaken. We komen enkele kilometers verder een Motel tegen en deze ziet er van onze kant heel rustiek en verzorgt uit. Door de zelfbediening lopen we naar binnen en daar achter blijkt een giga raststatte te schuilen, helemaal in landelijke stijl. Het middagbroodje willen we gaan kopen in een dorpje langs de route waar je wat middenstand verwacht. Deze blijkt echter volledig te zijn verdwenen of liever, waarschijnlijk verdreven door een giga warenhuis die kennelijk een centrumfunctie voor de regio heeft.

De broodjes eten we op een bankje bij een mooi plekje langs de rivier de Inn. Het laatste deel van de route is opnieuw een slingerend lint door bossen die de rivier omzomen. Vandaag is het ook vaak opletten bij de relatief vele route punten en Bart en ik corrigeren elkaar nog al eens. Veel kilometers zijn het niet maar de goed zestig geprogrammeerde zijn genoeg in deze omgeving met zijn aardige aantal te overwinnen hoogtemeters.

Bij de receptie van de camping in Ried is maar een echtpaar voor ons maar de receptiedame neemt met hen het volledige toeristische programma van de omgeving door. Om narrig van te worden dus ik loop er maar uit om in het zonnetje de gebeurtenissen af te wachten. Blij wordt ik weer van de gedachte dat we straks naar de plaatselijke pizzeria gaan voor het avondeten. Later zit ik in het aufenthaltsraum van de camping dit verslag te tikken en neem nog met een scheef ook wat voetbal mee. Buiten is het namelijk als behoorlijk koud en het mooie is dat je daar goed van slaapt en dat deden we toch al tijdens deze uitdaging. Maar goed ook, morgen wacht een echte alpenschrik, de Reschenpas.