Culturele voeding

28 juni 2018, 82 - 1638.
Fabricio del Verane is de welluidende naam van onze Agriturismo- dan wel campingbaas. Een man met een, denken wij te weten, Italiaanse flair. Een rustige man die nergens moeilijk over doet maar aan de telefoon lijkt het of hij de andere beller wel door de lijn wil trekken om eens stevig bij zijn jasje te pakken. Maar, niets aan de hand hoor, het aantal ciao’s en va bene’s zijn niet te tellen als hij afbelt. Terwijl wij naar onze ontbijttafel lopen hoor ik dat hij op zijn aller charmanste manier een Duits stel even plaagt met de afgang van hun nationale elftal. Dat horen wij Ollanders natuurlijk graag en de man en vrouw pakken het met hetzelfde schouderophalen op. Tijdens een gesprekje aan tafel horen we dezelfde verhalen als bij ons over ons nationale elftal. Wegsturen die multimiljonairs en met nieuwe, verse jonge spelers opnieuw beginnen. Dat stelt gerust en geeft blijk van hetzelfde nuchtere denken bij, althans een deel, van onze oosterburen als in Ollanda.

Hun prachtige Bernersenner hond loopt een beetje mank, het arme beest verveelde zich toen zijn baasjes weg waren. Hij sprong uit het raam van hun appartement op de verdieping en lande via de zonnewering nog redelijk gelukkig op het terras. We hebben nog meer verhalen van het stel gehoord maar dan maar niet hier neerpennen. Even later reken ik de afgesproken zestig euro af met Fabricio waarbij hij nog wat onzeker vraagt op het ok is. Ik vertel hem wat wij van zijn Agriturismo vinden, it’s like a little Paradise, but you have to make a complete small sanitaire. Next year, antwoordt hij onmiddellijk, ja ja.

We stappen weer op en zakken langzaam het onverharde pad van de boerderij af terug naar het fietspad dat verder gaat over het aquaduct. Boven aangekomen via het stuk akelig drukke autoweg nemen we wat foto’s en is de boerderij vanaf hier zichtbaar als miniatuur. We volgen nog een stuk fietspad langs het lateraal kanaal en zien links van ons dat we behoorlijk hoog boven het dalfietsen. Met een geremd vaartje rijden we het stadje Bussolengo binnen waar in onze route een markt is begonnen. Shit denk ik, leuk denkt Trijntje, en Bart denkt handig, kan ik kijken naar een vervanger voor de verloren zonnebril. Bij de gedachte handig sluit ik mij aan, ik moet nog een petje. Bij de eerste twee kramen vinden we beiden een redelijk alternatief voor de enorme som van drie euro, per stuk, dat dan weer wel. Het is best gezellig om met de fiets aan de hand langs de vele kraampjes en de door onze karavaan verbaasde mensen te lopen.

Daarna hebben we weer een korte maar luwe afdaling richting de eigenlijke rivier de Ardige. Hier loopt het fietspad een stuk langs de autoweg waarna we Verona binnenrijden op een vrijliggende route langs de Ardige. Een stad waarvan je denkt hier moeten nog eens terug om goed rond te slenteren. Midden in de oude stad tref je een prachtig plein met als grote blikvanger de Arena wat nu in feite gebruikt wordt als cultureel centrum. Afgeperkt door oranje dranghekken ligt er een enorme puinhoop aan pallets houtconstructies en oude motoren. Het blijken de decorstukken van een van de opera’s die vanaf volgende week tijdens het Opera festival wordt gespeeld. Wel heel veel toeristen in dit deel van de stad waarvan er veel uit het oosten komen (heel ruim gezien dan).

Dan rijden we langzaamaan de stad weer uit op fietspaden en rustige weggetjes waarop we voortdurend in de buurt van de Ardige blijven. De delen van de stad vertonen oude glorie nieuwbouw en flats waarvan je hoopt er nooit te hoeven wonen. Het pad komt op zeker moment door zeer nauwe fietssluizen waar we de fietsen met kar met zijn tweeen nog moeilijk door kunnen wringen. Buiten de stad volgen we een dijkje in landschappen die bepaald worden door landbouw. We hebben de bergen nog als achtergrond decor maar het is hier in de aanzet naar de Po-vlakte zo plat als in Nederland. Even wanen we ons op een dijkje langs de IJssel maar de oevers zijn niet veel natuurlijker, ruiger zo je wilt. We zien een mengelmoes van struiken met fruitsoorten, venkel verbouw en overdadig behangen kiwi boompjes. Ook de groene venkel rijen komen terug in het ons omringende landschap. Ook hier weer prachtige bloemetjes in de dijkwallen.

Aan de rand van onze halteplaats Montagnana zien we waarachtig “de Lidl” al met wegwijs bordjes aangegeven en zien deze verderop direct al staan. Dat is handig want kennen we goed, soms is het gewone, in ons leven gewende, reuze handig. Het Hostel waar we in de tuin moeten kunnen kamperen staat aan de straat met een de prachtige, middeleeuwse stadsmuur rond het oude centrum. De tuin van het Hostel is een groene chaos en het toegangshek heel erg gesloten. Een dame die uit het gebouw komt vertelt dat het Hostel ter ziele is en probeert ons in haar steenkolen Engels uit te leggen waar we bed and breakfast kunnen vinden. We bezoeken er een tweetal maar vinden de honderd euro zonder ontbijt ver buiten ons budget. We besluiten de zes kilometer terug te fietsen naar een Agriturismo die een beetje buiten de Reitsma-route ligt. En we vinden een prachtig opgeknapt boerenbedrijf (geen koe gezien) waar de camping bijna professioneel is opgezet met een nieuw sanitair waarin de laatste snufjes op dit gebied zijn verwerkt. In de prijs merken we dat wel de volgende dag met het afrekenen, met 47 euro de duurste tot nu toe. Het is vannacht benauwd warm, voor het eerst. Morgenvroeg maar weer naar de Lidl.