Het grote, droge, hete niets

Het grote, droge, hete, niets.
30 juni 2018, 115 - 1844.
Heb je wel eens gehoord van mensen die op vakantie zijn en maar wat graag heel vroeg uit bed stappen. Wij horen bij die groep en dat komt voornamelijk van de opnieuw voorspelde warmte voor vandaag. We zijn vlot klaar met opruimen maar Adrie is ons net voor en we zwaaien hem even uit. Hij is op weg naar de veerboot naar de overkant en wil dan door voormalig Yugoslavia, Tsjechië en na Duitsland langzaamaan weer eens op huis aan peddelen. De kampingprijs is gemiddeld van wat we tegengekomen zijn maar de WiFi was ronduit slecht. We gaan eerst even inkopen doen bij de voor ons getipte Coop, nou ja even. Bart en Trijntje gaan naar binnen in dit gigantische winkelcomplex, bewakers voor de deur, allemaal topmerk-winkels rondom de enorme supermarkt, dat soort werk. Het duurt uren, lijkt het, en dat maakt een ongeduldig mannetje als ik onrustig, maar de meegebrachte koffie maakt veel goed.

We moeten nog een aanlooproute bedenken om op de Rome-route te komen en doorkruisen daarmee de stad. Er wordt ons daarmee alweer een enorme cultuurruif voorgehouden die we op deze korte doorsteek nauwelijks kunnen bevatten. Veel foto’s maken vanaf de fiets en later nagenieten van al dat moois. Ferrara kan zich met gemak scharen onder de culturele hotspots van Italië.

De stad uitglijdend richting de Po-vlakte doorkruisen we verschillende kleine stadjes en in een iets grotere zijn we aan de koffie toe. Onder de arcaden van een oud gebouw aan het stadsplein zitten we op een levendig terras met op hun geheel eigen wijze gebarende Italianen. Men werpt even een zijdelingse blik op de nieuw-aangekomenen maar zijn al snel weer in elkaar en de eigen verhalen verdiept. Ik ga betalen aan de oosterse bardame die volleerd Italiaans spreekt, wat een grappige combinatie lijkt.

Het is ondertussen behoorlijk warm geworden en alleen de rijwind is aangenaam genoeg om door te gaan. We rijden over kaarsrechte, kilometers lange en zeer slecht onderhouden wegen door de povlakte. Dit stukje Italië moet je echt van willen houden, het is het grote niets, dor bouwland, en enorme velden met ondefinieerbare gewassen of uitgedroogde pogingen er toch nog iets van te maken. Vanuit een bloemrijk veld brengt de wind ons een zeepachtig geurtje die we nu nog niet hebben kunnen herkennen. We moeten even stoppen en ontdekken een soort van dorpskroegje in een gehucht waar de auto’s voortdurend langsrazen. Maar binnen is het lekker en alles ziet er goed verzorgt uit, we nemen een koud drankje en een Magnum ijsje waardoor we langzaam bijkomen van de warmte. Het fietsen gaat prima op wat kraakjes en piepjes na, het is die warmte die je ongemerkt een beetje sloopt.

Verder maar weer met opgewekt gemoed want ook de geplande camping is niet ver meer. Deze Agriturismo mag de naam eigenlijk niet hebben, we treffen een onhygiënische toestand aan in het sanitair-gebouw en het tentgedeelte is een uitgedroogd stoppelveld. Dat er beesten en geiten rondlopen is op zich best aardig maar de daardoor aangetrokken steekmuggen bevallen ons niet zo. De eigenaar laat zijn gezicht zien in het kielzog van drie Nederlanders die iets bij hem hebben gedronken. Hij probeert ons te paaien met special prices maar die van hem misstaan een Hiltonhotel niet eens. Met wat zwaar gemoed besluiten we toch de extra 37 kilometer te gaan fietsen naar de volgende camping. Dat wordt dan weer een honderdje, niet erg maar zo warm

We kletsen even met de man en twee vrouwen uit Nederland en worden gewaar dat de man van een van hen de bagage en onderdak verzorgt zodat zij de route op de racefiets doen. Ze vertellen over de gestremde brug bij Ravenna en dat ze een flink stuk zijn gaan omrijden om over de rivier te geraken. Als we ons relaas over en rond die brug maar vooral het pondje vertellen valt de mond van een van de dames bijna op haar racestuur. Hebben wij voor niets omgereden, ja, vertel ik en het was nog gratis ook, wat de pijn nog eens extra benadrukt, heerlijke leedvermaak. We trekken een poosje met elkaar op en nemen samen een onverwacht pontje even verderop. Ze raken wat achter door een lekke band maar later haken ze aan en blijven op een winderig gedeelte een stukje achter ons hangen.

Voor het genoemde pontje reden we over een dijk langs enorme aangelegde zeelagunes waar we zelfs Ibissen in zien waden. Gisteren hebben we nog een Hop zijn merkwaardige vlucht zien vliegen, prachtig deze zebra-gestreepte vogel. Dichter bij de zee wordt het een graadje koeler en dat helpt mee om de burger wat extra moed te geven. De wegen blijven slecht maar we naderen weer een Italiaanse grote stad. Het culturele gehalte van Ravenna blijkt wat mager af te steken bij Verona en Verrara maar is niet zo heel druk behalve de latere uitvalsweg die we moeten gaan richting de tweede camping.

We treffen een hele aardige waard en waardin aan op de bio Agriturismo zoals zij hun camping zelf noemen. Leuk veld, zwembad, restaurant, veel campers en bijna alleen Italianen op de enkele Nederlander met zijn Engelse vrouw na die later komen aanschuiven met hun retro-VWbus. Ze hebben ook een jonge Ridgeback bij zich, heerlijke jonge puppy die graag wil spelen. Je zou bijna zelf weer een hond nemen, maar ja, dat fietsen he. Het is een beetje jammer dat de eigenaren het normaal vinden dat hun zoon zijn achttiende verjaardag met harde muziek op de camping kan vieren. Bart en Trijntje vinden het geen probleem maar dan wel met oordoppen in, hahaha. Ik heb met Bart noodgedwongen het eerste deel van zijn feestje maar naar het WK voetbal gekeken in het restaurant. Ook geen straf hoor.