Apennijnen vangen

Apennijnen vangen
2 juli 2018, 77 - 1884.
Het is jammer dat er twee grote bomen voor het balkon staan want van hieruit heb je een goed zicht op de groene wereld van dit Umbrië om je heen. Vandaag gaan we een deel van deze groene glooiende wereld beklimmen. Het is voorjaar en er bloeien een keur aan bloemetjes langs de route. Het is nog vroeg maar hele kuddes aan vogels laten weten dat ze er zijn. Het voelt als en van de mooiste uurtjes van de dag. De rivieren en beken zijn echter nu al droog en ik vraag me af of dat altijd zo is.

Aan onze gastheer kunnen we het mogelijk vragen, zoals velen spreekt hij bijna alleen hun eigen taal. Het wordt dan heel moeizaam om de ecologie van de streek uitgelegd te krijgen. De man is aardig, maar wel voortdurend aanwezig zodra de ontbijtkamer/keuken van het slot is. Tijdens het eten leunt hij ook herhaaldelijk tegen de deurpost van de keuken. Mijn reisgenoten wuiven mijn gevoel van licht onbehagen weg want de man is alleen maar een heel oplettende gastheer. Ok, denk ik maar, het zal mijn wantrouwende kant wel zijn.

Op en rond de eettafel is ongeveer alles uit de winkelschappen gehaald wat je aan kant en klare spullen kunt vinden denk ik. Koffie is er ook, niet onbelangrijk, maar geen brood, geen echt heerlijk geurend bruinbrood en geen hartigheid als kaas. Ook in Spanje op weg naar Santiago de Compostela hebben Trijntje en ik al eens meegemaakt dat er veel zoetigheid op tafel staat en hier moeten het daar ook mee doen, en met toast uit een pakje.

We dalen het trappenhuis af met onze spullen en duwen als we bepakt zijn onze vehicels de helling van de garage op. Een laatste ciao en weg zijn we, op pad voor weer een dag ogen tekort om al het moois waar we langs peddelen in ons op te nemen. Ik had al afgesproken dit punt kort te houden; het is weer een mooie dag maar gelukkig met wat wisselende, lichte bewolking. De temperatuur blijft lange tijd bijzonder aangenaam. Die loopt net zo snel op als de hellingen die we gaan bedwingen.

De Spar in slaperige Pietracuta was gesloten en we doen onderweg een Supermercat aan voor brood en een koud drankje. En ach gut, er loopt een prachtig poesje rond met blauw groene ogen en ze wil graag aangehaald worden. Lijkt onze Jolie wel, qua gedrag dan, maar ook deze voelt schoon en verzorgd aan. Lief beest. We zien weer een beeldgrap op de parkeerplaats als we een geparkeerde ............. fotograferen. Net zoals mijn reisgenoten vaak roepen daar heb je hem weer. Er rijden hier veel lichtgele Panda’ s rond zoals die van zoon Melvin van Bart.

Wanneer men in Italië nog eens aan een nieuw logo en vlag en zo gaat denken moet de Fiat Panda hier beslist in worden opgenomen. Met name op het platteland barst het van deze karretjes, het zijn er zoveel dat het wel zo moet zijn dat de fabriek geregeld een explosie aan Panda productie heeft. Misschien zit er wel een geheime overheid stimulering achter gelijk die van de gesubsidieerde productie van de Trabbant uit het voormalige Oost Duitsland. Je weet het maar nooit.

Na een uurtje staren we, net voorbij een brug, langs een trap en een ruwe betongoot in wat wel een afgrond lijkt waar beneden het pad verder gaat. De GPS wijst uit dat we hier echt de route moeten vervolgen. Dit is alleen met een MTB nog leuk maar niet met fietsen met aanhangers en dito bepakking. We zoeken even verderop en vinden een ander pad dat aansluit op de mooie route langs de rivier. Na een paar kilometer volgt een nieuwe verrassing, het pad is voor een meter of dertig weggeslagen. Over een kruip sluip door geitenpaadje kunnen we weer verder.

Geen gebrek aan avontuur vandaag want de route golf wat op en neer voor we aan het stuk naar de vrij hoge Passeo di Viamaggio kunnen beginnen (1050 m). Wanneer we een fietsdag hebben waarvan we inschatten dat de accu’s onderweg moeten worden bijgeladen gaan we met de lunch in een restaurant een pasta of zo eten. We rekken dit dan een uurtje zodat we voldoende sprit hebben voor de rest van de dagroute. De waard van het resto doet zijn eigen waren alle eer aan vermoeden we maar we mogen de drie accu’s opladen en die liggen we even later verspreid door het eetlokaal te laden. De spaghetti Carbonara is heerlijk en warm eten smaakt met de lunch eigenlijk beter dan aan het eind van een warme dag.

Over de pas heen volgt een mooie afdaling waar we halverwege stoppen omdat we in de verte het stuwmeer van Montedoglio kunnen zien liggen. De afdeling verliep in twee gedeelten, het eerste van tien en een tweede deel van ongeveer negen kilometer die we met een mooi vaartje en veel plezier naar beneden suizen. In dit deel van de regio zijn de Apennijnen lager en groen begroeid. Opnieuw zijn er kleine verschillen tussen de GPS versie van Bart en Jan waarbij we het weggetje naar de Agriturismo van Sansepolcro niet direct kunnen vinden. Het is er een van een mooie kwaliteit en met diverse gebouwen en een heerlijk zwembad, biertje er bij, heerlijk in de zon. Daarna neem ik de tijd op het terras van het restaurant om de nodige verhalen te tikken en dan gaan we pas de tent opzetten. Opnieuw hebben we niet veel zin in eten, maar nemen toch maar wat voor het slapengaan.