Italiaanse sferen

Italiaanse sferen.
26 juni 2018, 82 - 1556 km
Nadat we ons, alweer natte kampement hebben opgeborgen eten we oud brood van eergisteren. Van dat Duitse met kummelsmaak maar toch nog een beetje vers en de yoghurt van het toetje dat we gisteren niet meer hebben opgegeten. Ze zijn net even eerder klaar en we nemen afscheid van hen. Rob en Eva, zij gaan naar Lago di Garda naar vriendin Thea Huisman en haar man. Nee geen familie denk ik. Wij vermijden de drukke wegen rond het meer wat een alternatief is voor de hoofdroute verder langs de rivier de Ardige.

Voor we weer aansluiten op het fietspad zien we een vrachtwagen uit Aalsmeer planten laden bij de naastgelegen kwekerij welke boer ons vanmorgen om half zes wekte met zijn tractor. Om het fietspad te bereiken moeten we over een gecompliceerd viaduct en alle op- en afritten met argusogen afkijken want die Italianen denken soms dat alleen zij op de gevolgde wegen rijden.

Opnieuw een paar uur langs het fietspad van de Ardige, als afgelopen drie dagen, verveelt nauwelijks, alleen Bart wil zo langzamerhand wel wat anders zien, mede dankzij de wind die iedere middag opsteekt en hij voorop rijdt. Het pad wordt zo vroeg al weer druk bereden door meest wielrenners, (E)moutainbikes en een enkele wandelaar. De bergen rondom worden de laatste dagen allengs wat lager en minder ruig als in de Alpen van Zuid Tirol. De fruitvegetatie maakt langzaamaan plaats voor druiventeelt in een vorm waar ik al over vertelde. De appels, peren, pruimen en vijgen maken plaats voor witte druivensoorten waarvan we de naam alleen maar kunnen raden.

We slaan even af naar een dorpje waar we een bord naar “Bike Experience”, koffie en WiFi, volgen. Er staat een quasi biker met bandana hoofddoek achter de koffiebar waarvan niet duidelijk is of hier motortuig of wielrenpiraat wordt uitgebeeld. De koffie is behoorlijk straf, maar wel lekker, en de vraag naar de WiFi code wordt afgedaan met een paar armgebaren en mismoedig gezicht waarvan de bedoeling zich niet moeilijk laat raden. In het nu Italiaanse deel van de Ardige is in een ver verleden kwistig gestrooid met pittoreske dorpjes en stadjes. We nemen de ene na de andere foto van weer een nauw en prachtig bebloemd straatje. Als de Italianen hier zelf ook passeren met hun carrossen dan begrijp ik niet dat hun auto’s niet meer bekrast en gebutst zijn.

In een van die dorpjes zoeken we een bakkertje en bij toeval zien we in een verder normaal gevormde huisgevel iemand uit een deur stappen met een brood onder de arm. Met handen en voeten weten we met de bakkersvrouw onze bestelling voor elkaar te krijgen want iets anders dan Italiaans spreken, waarom zou je? Dit zijn niet toeristische plekken waar met veelal iedereen kent en alleen elkaar spreekt en weinig straniero. Later vinden we voor de lunch alleen een bankje en schaduw naast een godshuis en eten onze lunch vrijwel staande, het bankje staat in de best wel brandende zon. Als we weer opstappen komen we even verder een keur aan bankjes en picknick plaatsen tegen. Een mens kan niet altijd alles hebben nietwaar?

En, oh shitallemachtig, Bart is zijn zonnebril kwijt, wat heel vervelend kan zijn met dit bijna witte zonlicht. Zo snel mogelijk zoeken naar een winkel die overzet zonnebrillen heeft en misschien wel een pet voor het verloren exemplaar van Jan. We weten dat we aan het einde van de dagetappe nog een stevige klim van twee kilometer en een stijging van zes a tien procent moeten overwinnen. Al na een paar honderd meter hapert de fietsmotor van Bart en even meedrukken helpt het rotding weer op gang te krijgen. Bij een volgend stijl stuk moeten we bij de laatste meters voor een bocht een zwoegende medefietser ontwijken en daarbij val ik om als ik het achterwiel van Bart zijn kar raak. Een paar grote stappen houden mij overeind als ik van de vallende fiets spring maar mijn niet zo beste knie vindt dit niet echt fijn. Even rusten dan maar en samen met een paar zwoegend fietsende Duitsers van het uitzicht genieten op het dal en de meanderende Adige. Een hier bovenuit torende fortificatie maakt dit geweldige, panoramische plaatje compleet.

Ik zei wel dat we de Ardige volgen maar een flink deel daarvan is langs het canale laterale, een kanaal met water uit de Ardige die steeds hoger komt te liggen door een langzamer verval dan de rivier zelf. Bij Bussolongo hebben de Azuri een waterkracht centrale gebouwd waar het water van dit kanaal naar beneden valt op gigantische turbines die onder anderen Verona van elektra voorzien. Voor een deel dan denkt ik. We wrijven in onze ongelovige ogen als we hetzelfde lege pak melk voorbij zien drijven van een twintigtal kilometers eerder. Kan best, want we hebben tussendoor gepauzeerd.

Bij de Agriturismo waar we zullen overnachten blijkt een vernuftig viaduct aangelegd te zijn in de jaren veertig tot zestig en veelal met handkracht, later pas met de primitieve voorloper van de graafmachine. In een fotoboek van de eigenaar ontdek ik een foto van een arrogante Mussolini die druk doende, met een stel andere geüniformeerde patsers, doet of het allemaal zijn ideeën zijn. Het plan van goedkeuring is echter al in 1921 door de toenmalige prefect ondertekend. In die tijd was die clown waarschijnlijk nog niet droog achter zijn oren.

Maar, even een tweetal uurtjes terug in de tijd, in een plaatsje rijden we onder een heel smal en eng, stijl oplopend bruggetje door en hebben medeleven met het gestuntel van een paar fietsers die daarop passeren. Nog geen tien meter verder roept Bart dat we verkeerd rijden en terug moeten. Precies, door een heel smal straatje naar datzelfde bruggetje. Het gaat helemaal goed omdat wij nu precies weten wat er komt. Met de ondersteuning op Turbo en de allerkleinste versnelling ingeschakeld gaat het prima ook voor Trijntje en Bart met hun fietskarren in het kielzog. Hierna vervolgd de route opnieuw met een prachtig fietspad en zien we in de verte een, op deze afstand, merkwaardig uitziende optocht van, ja, van wat eigenlijk. Dichterbij gekomen zien we dat een lange rij moeders met kinder- en wandelwagens aan een soort van mama-fitness doen. Enthousiast roepen we een paar keer, bravo di mamma’s, en er wordt vrolijk terug geroepen en gegroet, leuk deze couleur locale.

Vandaag laten onze vehikels ons niet met panne staan, de kettingen blijven op hun plaats. Wel rijden we op het eerder genoemde aquaduct verkeerd en ontdekken dat een gemiste maar goede aanwijzing naar een onooglijk karrenspoor leidt die uitkomt op een drukke verkeersweg. Na even slikken maar ruim voor een naderende vrachtauto gaan we de weg op en een tweehonderd meter steil naar beneden. Waar we de nu onduidelijke afslag naar de boerencamping nipt missen. Even later rijden we onder het aquaduct door naar de wijnboerderij van het Valle del Tasso die ook een paar kampeerplaatsen heeft op het gras van de olijvenboomgaard. Heel idyllisch tussen groene heuvels en lange rijen druivensoorten. Het is hier de streek van de Valpolicella.

We wijken van onze discipline af als we eerst gaan zwemmen voor we ons kampement opslaan. Een heerlijke verfrissing die het opzetten van de tenten alleen maar makkelijker maakt. De wijnboer heeft zijn gaard, omgeving, appartementen gebouw en boerderij goed voor elkaar. Mooi aangelegd allemaal, maar een sanitair, nee dat is er niet. Met een lach op zijn gezicht raad hij ons aan maar te gaan zwemmen, en ja, chloorwater zuivert. Maar waar doe je je afwas en hoe moeten we enz, ect. “No good” vraagt hij ons met een mismoedig vraagteken. Wij vinden het jammer maar zijn onverbiddelijk op dit punt, “no good”. Beetje jammer van zo’n prachtige plek en landgoed, eigenlijk een perfect plaatje in zijn geheel.

We gaan een pizza eten in een tent waar enorm veel plaatsen zijn en je een gigantische pizza kunt bestellen die voornamelijk worden meegenomen. De dozen hebben het dubbele formaat van een normale pizzadoos. Over het publiek kan ik een apart verhaal opschrijven maar deze is al lang genoeg. Waarbij je je moet voorstellen dat ik het in een stoel in de schaduw van de olijfbomen zit te tikken. Ciao amici, morgen nemen we een rustdag.