De twaalfde dag.

De twaalfde dag.
Zondag 5 juli 2020, 85 km - 794 km.
Semeries - Signy l’Abbaye.
Het miezert af en toe en bemoeilijkt het opruimen van ons kampement maar we krijgen behalve de buitentent alles redelijk droog ingepakt. Onze gisteren gekochte spaghetti ligt in de koelkast van de barruimte en deze is afgesloten. Mevrouw de campingomroepster is nergens te vinden. We wensen anderen met de twee pakjes een goede maaltijd en gaan op pad.

We gaan de Franse Ardennen in en nemen een stukje van de Belgische kant mee. Het is er prachtig met veel stukken bos en op en neer, het zijn wel de Ardennen natuurlijk. Boven op een helling zien we in de verte een glimp van het meer van Val Joly. Water geeft altijd een extra aantrekkelijkheid aan een toch al mooie omgeving. Onder de brug hangen nesten en we zien de zwaluwen af en aan vliegen met voer voor de kleintjes. We kunnen aan de koffie bij een gloednieuw tentje in een even nieuw toeristen uitspanning. We zien enorme doch bijna lege parkeerplaatsen en een gezellig aantal mensen flaneren over de betonnen paden. De mogelijkheden aan vertier zijn eindeloos maar de winkeltjes nog relatief leeg. De vrolijk gekleurde waterfietsen dobberen nog werkloos aan de drijvende pieren. Is dit het gevolg van de COVID besmetting of een kansloze investering van project ontwikkelaars? Wij kunnen verder met heerlijke jambon sandwiches de volgende helling op.

We gaan veel vaker pittige hellingen op maar ook weer af en besluiten toch maar onze fietshelmen op te zetten. De omgeving is bestrooid met naar het lijkt uitgestorven dorpen onder in elk dal die we afdalen. Zeg maar een gat in een gat. In dit stuk van de regio hebben veel van de huizen en boerderijen weer een haveloos aanzien. Een aantal dalen verder is dat weer helemaal andersom en blinkt de verzorgdheid ons tegemoet.

De geschiedenis van eeuwen, maar ook die van niet zo heel lang geleden, heeft zijn sporen nagelaten. De kerken zijn hier bijna versterkte vestingen als gevolg van de Spaans/Franse oorlogen van lang geleden. Ook de grotere boerderijen hebben meegedaan in het versterken van huis en haard. We komen dan op een van de vele gedenkplaatsen van de twee wereldoorlogen. Een opgestelde tank en afweergeschut omgeven samen met een aantal internationale vlaggen een kleine begraafplaats. Op een aantal van de kruisen zijn de namen van de doden vermeld. De meest zijn echter voorzien van de tekst, “connu par le dieu seulement”, alleen bekent bij god. Begraven lichamen van onbekende soldaten.

Opvallend vaak worden we, veelal eerst schoorvoetend, aangesproken wanneer we stilstaan of een groet in het gaan. Ook dat is kennelijk gehecht aan de mensen van deze streken, ze zijn vriendelijk en redelijk toegankelijk voor provincialen. Altijd horen we dan een variant van “bon route, bonne journee et courrage” ter afscheid. Bij de bakkers of cafés, als die er al zijn, worden we dan bevraagd over onze reis. Waar komen we vandaan en waar gaan we naartoe, over Nederland en hoe zijn onze velos electrique en wat kosten ze etc.

Het idee is vandaag redelijk vroeg te stoppen dus even bij de koffie kijken waar we willen eindigen. Het weer is wisselvallig, bewolkt en af en toe miezerig. We schieten even naar binnen bij Le Lion d’Or in Signa le Petit. Van buiten en van binnen mooi en chique tegenover het lawaai van de plaatselijke kermis. Het restaurant deel zit vol met een familie feest. We worden in de lounge gedirigeerd en krijgen een heerlijke koffie en chocolade chaude met een huisgemaakte chocolaatje. We vermoeden een hoge prijs maar de rekening is toch maar vier euro. Op de GPS zien we een camping van de route af en gaan weer op pad.

In Rumingy is de stilte weer oorverdovend en op de aangegeven plaats geen camping te bekennen. De enkele passant maakt duidelijke ook nog nooit van een dergelijke uitspanning te hebben gehoord. We hebben bijna geen stroom meer op de fietsen en nu wordt het toch even spannend. Tot de volgende camping reiken ze net wel of net niet. In Marlemont, het volgende dorp, bellen we op goed geluk bij een mooi en onderhouden huis. We worden allervriendelijkst en direct geholpen, er is een buitenstopcontact beschikbaar. We zijn met twee dus de heer des huizes zoekt een verdeeldoos. In genoeglijk gesprek praten we een half uur vol. Desgevraagd legt hij uit dat de werkgelegenheid in de kleinere dorpen inderdaad vrijwel verdwenen is. Hij is blij dat zijn kinderen en kleinkinderen in het dorp zijn blijven wonen. Ze werken allemaal elders en hij moet nog een jaartje tot zijn retraite.

Camping Domaine de la Venerie wordt met een driehoek symbool aangegeven in het dorp aan de route. Meer ze bevindt zich op drie kilometer voor de plaats, aan een afslag waar we notabene langsgekomen zijn. Evengoed zijn we heel blij aan te komen, het was even spannend. Het terrein staat vol met veelal nieuwe huur-stacaravans, we zien een strook rode, een blauwe en een crèmekleurige. Bij elkaar een heel dorp hutje-mutje geplaatste huurmogelijkheden. Helaas is men niet al te goed op fiets- en andere passanten ingericht. Scheve tentplaatsen en geen stroom op de plekken. Douchen moet in het zwembad maar tussen 20 en 22 uur zijn er moslima’s binnen en heb ik dus geen toegang. We zijn laat en gelukkig kunnen we ons, na de tentplaatsing, neerzetten op het terras van het restaurant. We nemen een lekker stukje vlees met een glaasje droge witte voor Trijntje en een heerlijk nul punt nul kersenbiertje voor mij. De receptiedame komt even langs als ze ziet dat we uitgegeten zijn. We mogen douchen en de WC gebruiken van een naastgelegen huurhuis waar nu niemand inzit. Het is rumoerig maar ook levendig rondom ons met veel spelende kinderen